17

                                    

                                          
Het is bijna een weekje later. Eigenlijk voel ik me iedere dag slechter. Ik laat het niet merken aan de jongens, maar ik ga echt kapot vanbinnen. Ik kan letterlijk nergens meer plezier in vinden. 1 ding wat ik al helemaal niet wil laten merken, zijn mijn zelfmoord gedachtes. De gedachte om nooit meer deze pijn te voelen lijkt me zo ontzettend goed, misschien ben ik dan eindelijk gelukkig. Eigenlijk heb ik deze gedachtes al ongeveer 3 jaar, maar nooit tegen iemand verteld. Letterlijk niemand weet dit en dat hoeft ook niet. 
Ik word wakker van het felle zonlicht en de vogels buiten. Ik voel me leeg, en vermoeid. Heel vermoeid. Ik wil niet meer op deze manier doorgaan in het leven, waarom ben ik hier nog? En ik zie toch geen toekomst voor me of dat dit überhaupt goed komt. Het is al zo lang hetzelfde dat ik geen mogelijke oplossing meer voor me zie. 
Ik wil er vandaag nog een leuke dag van maken, dan kan ik morgen er voor zorgen dat mijn plan werkt, en ik eindelijk rust heb. Ik denk na hoe ik dat het beste kan doen. Als ik nou heel vroeg in de ochtend nou alle paracetamol neem die nog ergens in mijn kamer ligt, moet het vast lukken.
 Ik stap uit bed en kleed me aan. Terwijl ik naar de woonkamer loop maak ik snel een knotje in mijn haar. In de keuken pak ik een glas water en drink hem leeg. Ik wilde naar de bank lopen, maar zie dan Milo de kamer in lopen. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Misschien is dit dan wel de laatste ooit. "Lekker geslapen Myrt?" Vraagt hij. "Ja hoor" antwoord ik. Ik laat weer los uit de knuffel en praat nog even met Milo. 
(tijdskipp)
//
Het is inmiddels avond, bijna 00:30. Iedereen is al naar bed, behalve ik en Milo. Mijn plan is om rond 4:30 te gaan, meestal slaapt iedereen dan nog.
 Ik geef Milo een stevige knuffel en loop naar mijn kamer. "Welterusten, ik hou van jullie" zeg ik terwijl ik wegloop. In mijn ooghoek zag ik dat Milo even niet begreep waarom ik jullie zei en niet gewoon jou omdat hij als enige nog beneden was. Ik maak me klaar om te gaan slapen, gewoon zoals normaal. Ik trek een voetbal broekje aan en een topje en ga in bed liggen. 
Als dit echt mijn laatste dag was, hebben we er een mooie dag van gemaakt. We hebben met z'n alle gevoetbald in de tuin en daarna gingen Koen, Raoul en ik een film kijken. Het betekend veel voor me dat ik nog even heb kunnen genoten met alle jongens, maar straks is het mijn tijd om te gaan. Ik zet op mijn telefoon een wekker om 4:00. Dan heb ik een half uur. Een half uur om alles te pakken en mijn brieven te schrijven. Nadat ik wat heb voorbereid ga ik slapen, ik ben echt heel moe. Ik sluit mijn ogen en al snel val ik in slaap.
//
Ik word wakker van mijn wekker en druk hem snel uit in de hoop dat niemand er wakker van kon worden. Gapend stap ik uit bed en pak pen en papier. Ik voel me echt helemaal uitgeput, maar als mijn plan nou lukt hoef ik me nooit meer zo te voelen. Voor ieder schrijf ik een persoonlijke brief. Na even nadenken begin ik met schrijven. Ik heb nog 20 minuten.
Na 10 minuten ben ik klaar met alle brieven. Ze liggen onder elkaar aan de achterkant tegen de muur aan op mijn bureau. Matthy, Robbie, Milo, Koen, Raoul zie ik op de voorkant van de brieven staan. Er zijn nog 6 minuten over, ik borstel mijn haren even en zorg dat ik er wat beter uit zie. Ik pak het doosje paracetamol uit mijn bureau la en haal ze allemaal uit de verpakking. Er liggen nu ongeveer 20 pillen voor me, hopelijk genoeg. Ik sta op en loop heel voorzichtig naar mijn deur en open hem. Met een lege fles water loop ik de badkamer binnen, vul mijn waterfles en loop weer zachtjes naar mijn kamer. Het is 4:27. Ik heb nog 3 minuten. 
Ik zucht diep, en pak een kwart van de pillen. Met een grote slok water slik ik ze weg, en dat herhaal ik nog 2 keer. Nu heb ik alle pillen geslikt, hopelijk genoeg en werkt het. 
Na een paar minuten sta ik nog steeds naast mijn bureau. Ik begin me heel duizelig te voelen. Terwijl ik naar mijn bed probeer te lopen begin ik allemaal zwarte en wazige vlekken voor mijn ogen te zien. Hierdoor kan ik niet echt makkelijk meer verder lopen en blijf midden in mijn kamer staan. Het wordt steeds erger en erger. Er komt een keiharde piep in mijn oren en ik irriteert me er vreselijk aan,  tot dat alles zwart wordt. Ik verlies mijn evenwicht en val met een harde klap achterover op de grond.
MILO'S POV: 
Ik schrik wakker van een enorme klap. Ik ben gister avond in slaap gevallen op de bank omdat het zo laat was. Met een enorm slecht voorgevoel was ik in slaap gevallen. Maar wat was die klap? Ik denk niet dat het van boven kwam want de jongens zijn niet zo vroeg wakker, het is pas 4:32. Het kan maar 1 iemand zijn geweest, Myrthe. Ik ren de gang in naar haar kamer en open snel haar kamerdeur. 
Mijn hart slaat even een slag over wanneer ik zie wat er is gebeurd.