Liefde en Pijn

                                    

                                          
"Pa.. pa..' Ik keek naar Sami die nog steeds een glimlach van oor tot oor had. "Jemig Sami, het was gewoon een... kus." Zei ik terwijl ik voor hem uitliep richting het restaurant. "Jaja,... waar is Sara naartoe?". Zei hij. "Naar huis denk ik." Zei ik. "Naar huis?? We zouden nog wat leuks gaan doen." Zei hij met een teleurgestelde blik. Wat moest ik zeggen? Dat ik Sara overviel met mijn kus? Zelfs ik verbaaste me erover. Wat bezielde mij zojuist?
Ik weet niet wat het was maar Sara leek een vuurtje weer aan te wakkeren bij mij. Vuurtje? Zeg maar gerust vuurwerk! Al die opgekropte gevoelens die ik zogenaamd weg wuifde tijdens onze geruzie staken ineens de kop op. Ik zag Sara als hoe ik haar altijd al had gezien. Een mooie, zorgzame en slimme vrouw. En ik hou van haar..
Ik hou gewoon van haar.
Dit waren de woorden die ik al maanden op mijn hart had. Ik durfde ze enkel niet uit te spreken. Ik wilde het wel, maar het lef had ik niet. Sara maakte veel los in mij. Zelfs toen ze haar wraak probeerde te nemen had ze iets vreselijk schattigs...
Ik voelde ineens een hand in de mijne en keek opzij. "Nou als Sara toch niet komt zullen we dan maar naar huis gaan?". Zei hij. Ik glimlachte en streek met een hand door z'n haren. "Laten we gaan." Zei ik. Onderweg naar de auto belde ik Sara op. Gewoon om mijn excuses aan te bieden. Ik overviel haar, dat wist ik ook wel. Helaas nam ze niet op. Ik wist dat ze geschrokken was van mijn actie. Ik had het niet moeten doen. Het waren haar ogen die me mee leken te voeren. Haar lippen die ik niet kon weerstaan en Sara in haar geheel. Het gevoel wat ik nu heb, had ik amper toen ik haar voor het eerst mijn liefde verklaarde. Dit was zoveel meer. Dit was zoveel sterker. Het leek alsof ik er eindelijk bij was met mijn verstand! Geen Donna die in mijn leven was, geen Hanane die voor commotie kon zorgen. Het was alleen Sara die ik voor ogen had. Het was alleen zij die ik naast me wilde hebben en niemand anders...
Toen we thuis aankwamen lag ma in bed. 'Ze was erg moe". Zei Dounia. Ik knikte en liep naar haar kamer. Daar lag ze, vredig te slapen en zich er niet van bewust wat er allemaal gebeurde. Ik dacht aan de woorden van Sara. Zoiets kan alleen stabiel gehouden worden of erger worden. Ik heb gezien wat het doet. De vader van Louisa had het ook en is daaraan uiteindelijk overleden. Hoe vaak heb ik Louisa moeten troosten omdat ze haar vader bezocht die amper wist wie zij was. Hij was alles vergeten. Zelfs z'n eigen naam. 
Ik wilde niet zo denken over mijn moeder. Ik sterf nog liever! Maar de kans dat dit zou kunnen gebeuren was er wel. Hoe moest ik dit aan Ismael en Ines vertellen? Ze zouden er net als mij kapot van zijn. Normaal heb ik altijd snel een plan bedacht, maar dit keer voelde ik me zo verloren. Ik voelde me zo vreselijk verloren en wist gewoon niet wat ik moest doen. 
Ik liep zachtjes naar haar toe en kuste haar voorhoofd. Ze sliep door en langzaam liep ik de kamer uit. "Papa waar is oma??". Zei Sami hardop toen hij me de kamer uit zag lopen. Ik hieldt mijn wijsvinger voor mijn lippen en gebaarde dat hij zachtjes moet praten. "Is oma nog steeds ziek?". Vroeg hij zachtjes. "Nee, alleen erg moe." Zei ik. Toen liep ik naar de werkkamer en sloot ik mezelf op. Ik liep naar mijn bureau en uit het niets schoof ik alles wat erop lag weg op de grond. Alles knalde op de vloer. Toen trok ik mijn overhemd uit en gooide ik hem ergens op een stoel. Ik liep ernaartoe en ging zitten. Ik was zo boos. Woedend kon je het zelfs noemen. Had ik dit zien aan moeten komen? Of wacht, had Dounia niet iets opgemerkt??? Zijn er überhaupt wel eerste symptomen hiervoor? Ik dacht aan de dag dat we met spoed naar Marokko moesten. De dag dat Dounia mij in paniek belde omdat ma gevallen was. Was dat een symptoom en had dat niks te maken met haar suikerziekte?? Ik zuchte diep en stond vervolgens op. Ik liep mijn werkkamer uit en zocht naar Dounia. Ze moet toch wel wat gezien hebben?? Ik klopte op haar deur en even later werd er open gedaan. Dounia keek me aan en ik liep langs haar heen naar binnen. Ze deed de deur dicht en stond stil. 
"Ik moet even met je praten." Zei ik. Ze knikte langzaam en liep mijn kant op om vervolgens op haar bed te zitten. Ik keek voor me uit en fronste mijn wenkbrauwen toen ik een paarse beha aan een stoel zag slingeren. Ze volgde mijn blik en liep knalrood op. Gauw stond ze op om het ding ergens op te bergen. "Eh sorry,.. ik moest nog opruimen." Zei ze. 
'Heb jij niks vreemds aan mijn moeder gemerkt?". Vroeg ik. Ze keek me verbaast aan en schudde haar hoofd. "Wat bedoel je met vreemd?". Zei ze. Hoe moest ik dit nu weer uitleggen. "Iets, iets van vergeetachtigheid en herhaaldelijk dingen vertellen of doen." Zei ik. "Waarom vraag je dit? Is tante ziek??". Zei ze. Hemeltje lief, hoe moest ik hier doorheen komen. "Kun je even goed nadenken en mijn vragen beantwoorden. Vroeg ik. Dounia keek ineens ernstig en dacht blijkbaar na. "Ik kan me niets bedenken." Zei ze. "Kom op Dounia, denk goed na." Zei ik. Ze knipperde met haar ogen en liet haar hoofd zakken. "Die dag toen we naar Marokko moesten komen. Herinner je dat nog?". Vroeg ik. Ze knikte langzaam. "Weet je zeker dat het door haar suikerziekte kwam?". Vroeg ik. Dounia keek enkel voor zich uit. "Dounia??". Vroeg ik ongeduldig. Ze werd ineens helemaal rood en het leek wel alsof ze elke moment kon huilen. 
"Er is iets gebeurt he? Iets dat je me niet kan vertellen of mag vertellen?". Zei ik ineens. Ze keek me aan en zweeg weer. "Dounia!". Zei ik. Ik zuchte diep en haalde een hand door mijn haren. "Ik mocht niks zeggen van je moeder. Anders zou ik niet meer mogen helpen. Maar.. een dag voordat dat gebeurde was je moeder zoek. Niemand weet ervan behalve ik. Ik moest even wat naar jullie huis brengen en ik kreeg de sleutel van mijn tante om binnen te komen." Zei ze. Dat de buurvrouw een reserve sleutel had was geen geheim. Dat moest zelfs van ons. Stel dat er iets zou gebeuren of ma zou de sleutel thuis vergeten of kwijt raken..
"Ik riep je moeder maar ik kreeg geen antwoord. Ik heb overal gezocht. Zelfs buiten. Ik maakte me zorgen en wilde naar mijn tante gaan om te vertellen dat jouw moeder niet thuis was. Het was trouwens laat in de avond, waar zou ze rond die tijdstip naar buiten gaan? Het was niks voor haar dus. Voordat ik mijn tante wilde inlichten ging ik zelf eerst op pad. Ik had het bijna opgegeven maar naar een uurtje zoeken zag ik je moeder lopen. Alleen. Ik liep naar haar toe en ze keek me heel erg vreemd aan. Ze vroeg wie ik was. Eerst dacht ik dat ze een geintje maakte. Maar toen ik vroeg wat ze hier zo laat deed zei ze dat ze onderweg was naar haar... man?". 
Ik luisterde met een kloppend hart in mijn keel en vol ongeloof. "Mijn vader?" Zei ik. Dounia knikte langzaam. "Ja. Ik weet dat je wijlen vader al twee jaar geleden overleden was. Toen had ik meteen het idee dat er iets niet klopte. Ik pakte haar hand vast en nam haar mee naar huis. Daar maakte ik wat te eten en te drinken en toen vroeg ik waarom ze dat deed. Ik snapte er niets van maar je moeder leek ineens meer helder te zijn geworden en zei dat ik niets mocht zeggen. Deed ik dat wel dan zou ik.. nou ja..niet meer welkom zijn bij haar." Zei ze.
Ik snapte het nu helemaal. Ik snapte het helemaal. Daarom wilde ze dounia hebben als haar verzorgster. Naïeve dounia. Die hieldt immers haar mond wel dicht. "Maar waarom.. waarom belde je daarna toch naar mij?". Vroeg ik. "Ik maakte me oprecht zorgen. Ze lag op de grond en even later liep mijn tante ook naar binnen. Ze eiste meteen dat ik jou moest bellen. Ik zou het hebben gedaan als me tante er niet was. Dan zou ik maar niet meer welkom zijn. Wat daarvoor gebeurt was verzweeg ik omdat het moest van je moeder en omdat ik zag dat het vanaf een dag later beter ging." Zei ze.
Ik kon mijn oren niet geloven. Hoe lang speelde dit al? "Heb je daarvoor nog iets vreemds opgemerkt?". Vroeg Ik. Dounia keek weg en schudde langzaam haar hoofd. Ik ging naast haar zitten en keek haar aan. 'Alsjeblieft...' Zei ik. Ze keek me aan en haar blik sprak boekdelen. "Ik weet niet wat er aan de hand is Rayan maar dat was de enige keer dat ik iets vreemds opmerkte.' Zei ik. Ik keek haar aan en kon me alleen maar bedenken hoe dankbaar ik eigenlijk ben dat ze zo goed voor onze moeder gezorgd had. Ma was immers weg gelopen en wie weet wat haar had kunnen overkomen. Ik was Dounia echt dankbaar. 'Ma heeft blijkbaar beginnende dementie. Dat is de reden waarom ze zo reageerde vanmiddag. Ze herkende Sara amper. Sara heeft notabene voor Sami gezorgd toen hij in het ziekenhuis lag en hier thuis. Ik vond het al vreemd hoe ma zich gedroeg de laatste tijden. Vandaag is het alleen een soort van bevestiging." Zei ik. Ik voelde ineens een hand op mijn rug. "Alles ligt in de handen van Allah Rayan." Zei Dounia. Ik knikte langzaam en stond meteen op. "Je zegt niets toch over wat ik zojuist tegen je zei?". Zei ze. 
"Nee, nee.. dat hou ik voor mezelf. Ik moet het wel met mijn broer en zusje bespreken. We moeten een plan bedenken". Zei ik. Dounia knikte langzaam en ik liep vervolgens haar kamer uit.
De enige persoon aan wie ik dacht om dit te bespreken was Sara. Maar Sara heb ik blijkbaar zo van slag gemaakt dat ze vast niet zou opnemen. Zou ik anders even langs gaan? Ik denk dat ik het dan alleen maar erger zal maken.. maar aan de andere kant wilde ik niet meer loslaten. Ik heb Sara te vaak los gelaten en teleurgesteld. Nu moet het anders, het moest gewoon...