ep 22 (Zawgyi)

                                    

                                          

.....................................
"အဟြတ္ အဟြတ္ ဟင္းးး အဟြတ္အဟြတ္"
"ႀကီးေမ အရမ္းေမာေနလား။ 
ေဆးခန္းသြားမလား"
"ရတယ္။ အဟြတ္ ေစာေစာေလးတင္ကပဲ 
အဟြတ္ဟြတ္ ဟင္းးး ေဒါက္တာ 
လာသြားတယ္မဟုတ္လား"
"ဒါေပမဲ့ ႀကီးေမမွ မသက္သာတာ"
"ဟင့္အင္း ရတယ္"
ေခါင္းတခါခါနဲ႕ လက္ဝါးကားျပေနေသာ  
ႀကီးေမသည္ ေမာလြန္းလို႔ ရင္ဘတ္က   
လွိုင္းထေနသည္။ အရင္ကထက္ ႀကီးေမ အသားအေရေတြ ပိုတြန့္လာသည္။ 
အသက္အ႐ြယ္ရလာ၍ 
ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္လာတာျဖစ္မည္။ 
ႀကီးေမ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ 
ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ အက္ေၾကာင္းကြဲရာမ်ား  
ထင္းေပၚေနသည္။ ေခါင္းက 
ဆံပင္ျဖဴမ်ားကို ႀကီးေမ 
အမဲေဆးမဆိုးနိုင္ေသး၍ ေခါင္း
တစ္ေခါင္းလုံးနီးပါး ျဖဴကုန္ေနၿပီ။ 
ႀကီးေမ အသက္ႀကီးလာမွ တူ၊ 
တူမအတြက္နဲ႕ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက
ျဖစ္ေနရရွာသည္။ အရင္ဦးဆုံး 
ကိုယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရသည္။ 
အခု ညီမေလးအတြက္ စိုးရိမ္ေသာက 
ရေနရျပန္သည္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္အထိ 
ညီမေလးအေၾကာင္း 
သတင္းမၾကားသိရေသး၍ ညီမေလးကို 
ႀကီးေမ ပိုပိုစိတ္ပူလာေလသည္။ 
ထိုသို႔ စိတ္ပူလာသည္ႏွင့္အမွ် ႀကီးေမ၏ 
ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းဟာ အရင္ကထက္ 
ပိုမိုျမန္ဆန္လာသည္။ 
ေဆးခန္းသြားမလာဆိုေတာ့လည္း
'မသြားဘူး'တဲ့။ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းသာဆို 
ႀကီးေမကို ေဆး႐ုံတင္လိုက္ခ်င္သည္။ 
ဒါေပမဲ့ ႀကီးေမက ေခါင္းေၾကာမာမာနဲ႕
'ဒီအိမ္မွာပဲ ေခါင္းခ်သြားခ်င္တယ္'ဆိုၿပီး  
ဝမ္းနည္းစရာစကားမ်ားကို ေျပာေနသည္။
ႀကီးေမသာ မရွိေတာ့ရင္ ကိုယ့္ဘဝက 
တကယ္ကို အားကိုးရာမဲ့ေတာ့မွာ။ 
"အင့္ ဟင္းး သားႀကီး"
"ဟုတ္ ႀကီးေမ"
လက္ေမာင္းရင္းေပၚက သေရးတြန့္
ေနၿပီျဖစ္တဲ့လက္ဖဝါးေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး  
မ်က္ရည္ပူစီးက်ေနေသာ အေႏြးဓာတ္ခံ 
မ်က္ဝန္းအိမ္တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။