Het verloren kind vaart op stille wateren
ik was als een waterval in een droge woestijn
buiten mijn element, catastrofaal
ergens waar ik niet had moeten zijn
de wereld was niet mijn oceaan
maar een plek waar ik niet weg kon gaan
gevangen in haar golven, zonk ik in een oneindig niets
mijn gedachten wonden zich, als slingerende rivier
ze lieten mij vliegen, ver weg van hier
maar ik slikte ze in, keer op keer tot ze waren verdwenen
ik leefde mijn leven als een vis uit het water
mijn ware dromen en verlangens
bewaarde ik altijd maar voor later
de ware ik bleef daardoor ver uit het zicht
als magneet kleef hij aan de donkere bodem
kon niet los komen en kwam niet aan het licht
de bubbeltjes zuurstof uit mijn keel
ze ontnamen mij de adem, barstten uiteen
een ademloos verlangen dreef eindeloos om mij heen
stille wateren, vloeiend in oneindigheid
steeds verder zak ik naar de bodem
laat mij meevoeren op de golven van de tijd
stille wateren, diep als de sterrenzee
ze vallen uit de hemel, plonzen in het water
ik zie de sporen in de lucht, zilveren tranen
en elke traan die valt is er een te veel
een ster die nooit meer zal schijnen
die mijn pijn laat opgaan in het geheel
dus laat mij drijven, op de stroom van mijn gedachten
waar de rivier mij ook heen brengt
weet ik dat de waarheid mij staat op te wachten
JE LEEST
Klaproos
Poetry𝐖𝐚𝐧𝐧𝐞𝐞𝐫 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐨𝐧𝐠𝐞𝐳𝐞𝐠𝐝𝐞 𝐚𝐚𝐧 𝐠𝐞𝐝𝐢𝐜𝐡𝐭𝐞𝐧 𝐨𝐯𝐞𝐫𝐥𝐚𝐚𝐭. Een poëtische odyssee door het leven van een jongeman die kampt met mentale problemen. Tijdens zijn zoektocht naar zijn ware identiteit, omarmt hij de strijd t...
