99. ciemne wspomnienia żałoby

                                    

                                          
Stał sam na wieży
Tyle słów na języku,
Ile w sercu, ile w duszy. 
Nie znalazł ich w ciszy krzyku. 
Noc nadeszła, ciemnością okryła
Jego twarz i jego serce. 
Waga jego słów ramiona jego zdobyła, 
Dusza w innej duszy ręce. 
Tęsknota do ziemi człowieka przygniata. 
Wie, że zawinił. Wie, że zabłądził. 
Ślepia swoje jak noc do księżyca zwraca
W cichej prośbie, by go do piekieł strącił. 
Gdyż karą największą w świecie jest wiedza, 
Że czasu nie cofnie ani słów. 
Jej duch w snach co noc go odwiedza. 
Więc powiedział ile tylko mógł, 
Ale jej życia nic nie zwróci.