• K.İ. | Bölüm 13 - Acıyla Atan Kalp

                                    

                                          
Merhaba canlarım, sevgili okurlarım. Yepyeni bir bölümle geldim karşınıza. Umarım beğenirsiniz, şimdiden teşekkür ederim. 
...Lorensi size keyifli okumalar diler...
Bölüm On Üç - Acıyla Atan Kalp
Gökyüzünde uçan özgür kuşların vücuduma iyi gelen sesi beni ister istemez gülümsetiyordu. Elimde ki kahve fincanı dudaklarıma yaklaştırdım, sıcak kahveden bir yudum aldım. Bardağı tekrardan önümde ki masaya bıraktım ve bakışlarımı sokağın yanan sokak lambalarına çevirdim. 
"Gerçekten öyle mi dedi sana?" 
İçimde ki sükutu bozan Akel, tam karşımda oturmuş, elinde ki fincanla bana bakıyordu. Yutkundum. Başımı istemeyerek salladım ve sızlayan kalbime bir anlam veremedim. Bir kez daha yutkundum. Bugün bütün gün bana ne yaptın diye sorsalar, ben yutkundum derdim. Çünkü duyduklarım sadece beni yutkunmaya zorluyordu. 
"Akel" dedim gözyaşlarımın bulaşmış olduğu bir sesle. Bana baktı, ne diyeceğimi bekledi. Sızlayan gözlerimi ona çevirdim, titreyen dudaklarımı araladım. 
"Benim kalbim neden acıyor?" 
Bir damla göz yaşı yanaklarımı bulup süzüldü. "Kıyamam sana güzel gözlüm" dedi ve karşımdaki koltuktan kalktı, kendini yanıma bıraktı. Elini sırtıma attı, başımı omzuna yasladı. 
"Ben çok inanmıştım" dedim ağlayan ve titreyen sesimin devam ediyor olmasını dikkate almadan. 
"Beni sevdiğine çok inanmıştım. Ben iki ay boyunca hep onu düşündüm. Bana beni sevdiğini hissettirdi ama o" dedim, lakin içimdeki acıyı göz önüne getirerek devam edemedim. 
"Kıyamam ama ben sana" dedi bir kez daha Akel. 
"Ondan nefret edemiyorum" dediğimde bakışları bana baktı. "Ama onu artık sevmekte istemiyorum."
Gözlerinin içi sızladı kız arkadaşımın. Sırtımda yer aldığı eli okşadı derimi. Ne kadar çok canım yanıyor olsada, ilk kez böyle hissediyordum. 
"Ben ilk kez sevdim. Ve ilk kez kaybettim. İlk kez güvendim, ilk kez yıkıldım." 
Akel dudaklarını birbirine yasladı, biraz daha yaklaştı. "Böyle konuşma. Kaderde yokmuş canım. Hem ben bunları sana söylediğine hâlâ inanmıyorum. Yani isteyerek söylediğine inanmıyorum. Çünkü o gün hastaneye geldiğimde, sana sarıldığını gördüğümde gözlerinde saf bir aşk vardı" dediğinde Akel, yerimde hareketlendim ve daha fazla konuşmasına izin vermedim. 
"Yok Akel. Bu saatten sonra benim için o yok. Bana yoluma bak dedi, ben de yoluma bakacağım. İşime odaklanacağım." 
🎻
Eve gelmemin üzerinden sadece bir saat geçmişti. Akel' le güzel bir dertleşmenin ardından eve gelmiş, bir de hiç beklemediğim bir şey öğrenmiştim. 
Ablamın evleneceğini...
Bugün babamlarla konuşmuş, bu sabah saatlerinde evlenme teklifi aldığını söylemişti. Üstelik erkek arkadaşının Sivas' lı olması, babamı bir nebze de olsa iyi yönde etkilemiş, gönül rahatlığıyla evde ki bireylere, hatta Eda'ya bile sormuş ve herkesten onay almıştı. Babam yatmaya gittiğinden beri ablam salonun içerisinde dört dönüyor, yarın onu istemeye gelecek olmalarının sevincini yaşıyordu. Ablam yirmi altı yaşında, genç bir kızdı. Neredeyse otuzuna girecek ve evde kaldığını bize gösterecekti. 
Ama o yarın sözlenecek ve yeni bir hayata adım atacaktı. 
"Ayy kızım! Yeter ya başım döndü!" Annemin ikazı ile ablamın adımları yerinde durdu, gözleri anneme döndü.