11.BÖLÜM : KANLI DARBE

                                    

                                          

Keyifli Okumalar! 
Billie Elish - Lovely 


❤🔥🪶


Bazen uğruna canımızı bile verebilecegimiz şeyler aslında değersiz olabiliyordu. Biz bunu er ya da geç fark edebiliyorduk, belki de hiç farketmesek de aslında içten içe bunu biliyorduk. Ailem de benim için öyleydi mesela. 
Bensiz yıllardır yaşıyorlardı. Bensiz mutlulardı. Artık bir düzenleri vardı ve ben bu düzen içerisinde yoktum. Şimdi ise elimde bir şans vardı. Nefes aldıklarını biliyordum, bir yerlerde hala yaşadıklarını biliyordum ve istersem gidebilirdim. Gider ve yıllardır çektiğim özleme, hasrete bir son verirdim. 
Ama korkuyordum. 
Hem de çok korkuyordum. 
Üzerinden geçtiğim yıllar beni değiştirmekten de ziyade, zamanla bir enkaza dönüşmüştüm. Hiç olmadığım kimliklere bürünüp, hiç olmamam gereken yerlerde bulunup, hiç yapmamam gereken şeyler yapmıştım. Belki bunları hayatta kalmak için yapmış olabilirdim ama bu olduğum kişiyi değiştirmezdi. 
Karşılarına geçip ne diyecektim? Bunca yıldır hırsızlık yaparak hayattayım mı diyecektim? Anne senin kızın bir hırsız mı diyecektim? Böcek öldürmeye bile korkan kızın onlarca kez cinayet işledi mı diyecektim? Ne diyecektim? Ben masum değilim. 
Ben Meva Özdemir. 
Namı diğer Hayalet 
Yaşanan bir trafik kazası sonucunda ailesini kaybeden, aç ve susuz bir şekilde sokakta sefiller içinde büyüyen, hayatta kalmak için asla yapmayacağı şeyler yapan, zamanla kişiliği değişen biriydim. 
Hayatında hiç sevgi ve değer görmeyen. 
Şimdi ise elimde bir dosya, içimde yarım kalan hisler ve beni boğan düşünceler içinde boğularak, hiçliğin deryasında geziniyordum. Önümdeki film oynamaya devam ederken her ne kadar gözüm üzerinde bile olsa, aklımın başka yerde olduğuna emindim. Fakat olduğu yer iyi değildi. 
İçeriye yaklaşan adım seslerini duyunca hızla yüzümdeki boş ifadeyi silip meraklı bir ifade ile önümdeki televizyona bakarken ağzıma sürmediğim mısırlardan bir tane alıp ağzıma attım. 
Victor uykulu bir halde kendini sağ tarafımda bulunan koltuğun üzerine attığında bakışlarım ona döndü. Birkaç kez gözlerini ovuşturduktan sonra bana baktı. "Günaydın." 
Gün hiç aymaz mıydı yoksa ben mi hep uyurdum? 
Yine de sahte bir şekilde gülümsedim. "Günaydın." 
"Bunu derken bile küfür eder gibi bakıyorsun." 
"Yalandan gülümsedim oysa ki..." 
"Fark etmedim sen devam et." Koltuğa iyice yayılarak gözlerini kapattı. "Ben biraz daha uyuyacağım galiba." Sesi uykulu geliyordu. 
Victor gözlerini kapattığında nefesimi vererek ayağa kalktım. Biraz kahve içmeden kendime gelemezdim. Bu yüzden adımlarım mutfağa doğru ilerledi.