Rokkenjager.

                                    

                                          
Ik pakte mijn agenda en noteerde wat dingen eer ik wat zou gaan drinken met een goede vriend van mij. Tegen de avond sloot ik mijn laptop af, pakte mijn sleutels en colbert en liep het kantoor uit. "Meneer? Is dit van u?". Ik draaide me om tijdens het wachten op de lift en een medewerker van de huishouding hieldt een stropdas omhoog. "Het lag in in een hoek in u kantoor." Zei ze. Ik glimlachte en keek haar aan. "Je mag 'm weg gooien. Dank je wel." Zei ik. Ze knikte en liep vervolgens weg. 
"Amin.." Hoe gaat het? Zei ik. "Asahbi dat is een tijd geleden." Zei hij. "Dat is zeker zo. Ben je er klaar voor?". Vroeg ik. "100%". Zei hij. "Ewa mlih, heb je alles voor de kinderen kunnen regelen?". Vroeg ik. "Het is chaos geweest, maar ze zijn nog klein. Dubai is andere koek maar ik ben blij dat ik vertrek." Zei hij. 'Als het zover is, laat het me weten". Zei ik. We liepen richting een restaurant waar Amin en ik vaak kwamen als we tijd hadden. Volgende week zou hij permanent in Dubai gaan wonen met zijn gezin, ik zal 'm missen. Toen we naar het restaurant liepen bleef ik ineens abrupt stil staan. "Achraf?". Zei ik. Amin keek me aan en volgde toen mijn blik richting het restaurant. Achraf zag mij aan komen lopen en liep meteen naar mij toe. Ik was niet in shock dat ik een goede vriend tegen was gekomen, maar in shock omdat Sara naast hem stond! 
Ik kon er met mijn verstand niet bij. Wat deed ze hier met hem?? "Rayan, selaam hoe gaat het?". Achraf groette mij en zei wat maar mijn blik bleef enkel gefixeerd op Sara. Het viel Achraf op en hij keek me aan. "Ohh, dat is wel zo beleefd. Wacht even...". Zei hij. Hij liep weg naar Sara toe, pakte haar hand en liep weer terug naar mij. "Jullie schijnen elkaar al te kennen volgens Sara. Wereld is klein asahbi." Zei hij. Ik forceerde enkel een glimlach en net zoals ik het ongelooflijk ongemakkelijk vond, stond Sara ook zwijgzaam toe te kijken terwijl ze mijn blik probeerde te ontwijken. Sara had het over toeval, ik geloof er niks van!
Wat ik hier zie is een vrouw die me op alle manieren probeerde te provoceren. Eerst mijn klanten en nu ook mijn vrienden benaderen? Was ze wel helemaal helder nog? Of was wraak het enige houvast in haar leven? Wat bezielde haar? Samen liepen ze weg nadat ik aan Achraf voor had gesteld om wat mee te gaan drinken. Achraf kwam terug met een gigantische glimlach op zijn gezicht. "Ik ben verliefd asahabi." Zei hij. Ik forceerde enkel een glimlach en gezamenlijk liepen we het restaurant in. Tijdens het drinken wilde ik vragen aan Achraf hoe hun ontmoeting plaats had gevonden, maar ik wilde geen spanningen tussen ons hebben. Dat was Sara niet waard. Dus ik liet het gaan en wilde er niet eens aan denken. 
Er waren belangrijkere zaken aan mijn hoofd. Bedrijven sturen, mijn moeder waar ik me toch zorgen om maak, Sami die te gehecht was aan Sara. Er ging geen dag voorbij of hij noemde haar naam in huis. Hij leek mentaal afhankelijk van Sara te zijn. En om eerlijk te zijn werd ik er gek van. Toen Amin ons verliet en naar huis ging zaten Achraf en ik alleen. Ik weet niet waarom maar toch was ik ergens nieuwsgierig naar. "Hoe.. hoe lang ga jij al met Sara?". Vroeg ik. Achraf keek me aan en glimlachte. "Hoezo?". Vroeg hij. Ik nam een slokje koffie en keek hem aan. "Gewoon." Zei ik. "Hm ik denk nu een aantal weken." Zei hij. Een aantal weken nog wel bedacht ik me. Zou ze dit allemaal gepland hebben? 
"Waar hebben jullie elkaar dan ontmoet?". Vroeg ik. Achraf keek me aan en lachte hard. "Ray, jij komt insha Allah ook jouw ware tegen. Maar om je vraag te beantwoorden, op een feest." Zei hij. Hm dus zo depressief is Sara toch niet als ze beweerd. Een feest nog wel. "Ware?". Zei ik. "Ja, als het kon en ze toestemde had ik vandaag nog haar hand gevraagd. Maar dat wordt moeilijk. Wist je dat ze haast geen familie had?". Zei hij. Ik keek hem verbaast aan. Hand vragen? Liep deze man niet te hard van stapel. "Ja. Zoiets had ik begrepen." Zei ik. "Triest. Ze is een leuke dame.. alleen...". Achraf stopte met praten. "Alleen wat?". Vroeg ik. "Alleen vraag ik me af of ik dit wel wil." Zei hij. Ik snapte het niet. "Wat bedoel je?". Vroeg ik. "Je weet hoe ik ben, ik ben van de ouderwetse stempel. Ik wil de kostwinner zijn en niet mijn vrouw later. Ze verdient meer als mij asahbi." Zei hij. Ik keek hem verbaast aan. "Waarom zou dat erg moeten zijn?". Zei ik. Achraf keek me droog aan en nam een slokje koffie. "Weet je, ik ga gewoon afspraken met haar maken voor het geval het serieuzer wordt." Zei hij. Ik keek verbaast en dit viel hem op. "Afspraken als in niet meer werken enz. Als ik thuis kom van werk wil ik mijn vrouwtje thuis vinden. Ze mag heus wel iets doen maar met mijn inkomen zullen we het net zo goed hebben." Zei hij.