To much to handle

                                    

                                          
Maakte ik dit nu echt mee? 
Ik stond verbijsterd van wat ik zojuist had meegemaakt. Ik draaide me om en ze was al weg. Gauw trok ik mijn stropdas uit en slingerde hem weg in een hoek. Ik was sinds twee dagen terug in Nederland en werd al blootgesteld aan een nieuw probleem! Wat was er met haar gebeurt? Dit is niet de Sara die ik kende. Totaal niet zelfs. Ik dacht aan wat er zojuist was gebeurt. Haar diepblauwe ogen fonkelde voor mij en haar hand die ze op mijn....
Pffff, ik maakte mijn gedachten niet eens af. Gauw liep ik mijn kantoor uit en hoorde Sami roepen. Ik draaide me om en keek hem aan. Ik was zwaar maar dan ook zwaar teleurgesteld in hem. Er had iets kunnen gebeuren. Moet ik hem ook kwijt raken? Hij was alles wat ik had! Het was een stomme actie van hem. "Jou spreek ik straks". Zei ik en toen draaide ik me om. Ik liep gewoon weg, waarnaartoe wist ik niet. Ik moest mijn hoofd leeg maken voordat ik Sara echt haar zin gaf en zou exploderen. De manier hoe ze naar me keek, de manier hoe ze haar hand op mijn borst legde, de manier hoe ze sprak. Het was alsof ze buiten zichzelf was. Alsof iemand anders haar stem, haar ziel en haar lichaam over genomen had. Ik deed uiteindelijk de deur van een lege kantoor open en liep een lange raam die uitkeek op de drukke menigte buiten. Ik moest echt even alleen zijn..
"Hier zit je dus." Ik draaide me om en keek naar Donna. "Gaat.. gaat het?" Vroeg ze. Ik zweeg en keek weer naar buiten. "Sami zocht je. Hij zit op je kantoor. Wat is er gebeurt?". Vroeg ze. Ik zuchte diep en keek haar aan. "Sorry Donna mijn hoofd staat er niet naar. Zullen we verder gaan waar we gebleven waren?". Zei ik. Ze knikte en ik liep langs haar heen terug naar mijn kantoor. Sami zat inderdaad op mijn stoel rondjes te draaien en schrok toen ik binnen kwam. "Wacht even buiten Sami." Zei ik. Sami stond op en liep naar buiten. Ik nam plaats op mijn stoel en Donna ging tegenover mij zitten. Ik pakte weer de contracten bij elkaar en schoof eentje naar haar toe. "Dit... was het dus?". Zei ze. "Het spijt me." Zei ik. "Ik begrijp er nog steeds niks van." Zei ze. 
"Wat valt er niet te begrijpen?" Zei ik. "Nou.. dit. Waarom moet ik weg?". Zei ze. "Kom op Donna." Zei ik. Ik belde mijn assistent en vroeg om een kopje koffie. Ik moest cafeïne hebben anders zou ik het hier begeven. "Dus je meende er niks van. Vergeving." Zei ze. Ik keek haar aan en haalde een hand door mijn haar. "Donna, luister. Ik heb het je vergeven maar het lukt me gewoon niet." Zei ik. "Dat snap ik, ik begrijp dat. Maar.. prima sorry. Als het om laatst ging. Vergeet het ok? We kunnen toch vrienden blijven?". Zei ze. Ik dacht ineens aan mijn moeder die ik zoveel verdriet hierdoor heb gedaan. Ik stond op en zuchte diep. Weer belde ik de assistente. "Waar is de koffie?". Vroeg ik. Ze zei wat en ik hing weer op. "Luister, Ray...". Ik kapte haar af. "Nee, noem me niet zo. Niet meer". Zei ik. Donna keek me verbaast aan. "Wat is er met jou?". Vroeg ze. 
Ik ijsbeerde door de kamer en liep vervolgens mijn kantoor uit. "Is het zo moeilijk om verdomme een kopje koffie te brengen? Meer vraag ik niet!". Zei ik tegen mijn assistente die bezig was bij de automaat. "Sorry meneer, ik was ermee..". Ik pakte het kopje uit haar handen en dronk het in één keer op. "Wil je zo vriendelijk zijn om als de sodemieter nog een kopje koffie te brengen?". Zei ik. Ze knikte hevig en ik liep weer terug naar mijn kantoor. "Donna, ik moet weer verder. Teken je die beëindigingscontract?". Zei ik. 
Donna stond op en pakte het contract. "Hier getekend!" Zei ze. Ze pakte haar sleutel en tas en keek me aan. "Ik weet niet wat die.. wat dat mens heeft gezegd dat je je frustratie zo op mij moet afreageren!". Zei ze. "Hou haar hierbuiten." Zei ik. "Het is overduidelijk dat er wat is. Je reageert zo..". Ze stopte met praten. "Ik reageer wat? Normaal? Zo hoor ik ook te reageren als je al die tijd hebt zitten liegen tegen mij. Kijk daar..". Ik wees naar Sami die buiten het kantoor zat. "Hem heb je ook bedonderd. Het is dat ik hem niets vertelde over je idiote zwangerschap anders had dat arme joch de hele tijd gedacht dat hij een zusje of broertje kreeg! En mijn moeder? Weet je wat je mij hebt aangedaan? Ik heb mijn moeder nooit laten huilen maar toen ze erachter kwam dat wij contact hadden, had ze het niet meer. Donna, dit is een vrij normale reactie. En ik ben nog mild..". Zei ik. Het leek net alsof iemand mij de ogen had geopend. Alsof ik nu pas de pijn ervaar van toen. "Dus je hebt mij niet vergeven." Zei ze. "Nee. Nee Donna. En dat zal ook nooit gebeuren." Zei ik. Ik liep naar de deur en hield hem open. Ze begreep de boodschap en liep toen weg. Het hoge woord is eruit. Wat mij afgelopen maanden bezielde haar in mijn leven toe te laten was voor mij een raadsel. Al die waarschuwingen.. Ines, Louisa, Ismael, Kim,.. mijn moeder en.. Sara.