Vergeving?

                                    

                                          
Ik was met stomheid geslagen. Behalve dat Sara van stelen hieldt kon ze nog eens goed uithalen ook. Ik heb toch niets anders dan de waarheid verteld? Een discussie met deze vrouw was onmogelijk. Alhoewel, wellicht ben ik dit keer wel iets te ver gegaan maar goed Sara zou onderhand wel moeten weten dat ik direct ben én als je eenmaal aan mijn bedrijven zit, zul je boeten ook. "Is ze al weg?". Ik draaide me om en knikte. "Zorg ervoor dat ze hier niet meer binnenkomt, ik heb geen zin in chaos" Zei ik "Prima, ik zorg ervoor." Zei de beveiliger. Ik liep vervolgens naar  kantoor en ging verder met mijn werk. Ik pakte wat papieren en ondertekende deze. In gedachten dacht ik aan Sara die zelfs zo wraakzuchtig was om mij ervan beschuldigde dat ik haar een valse contract liet tekenen. Ik wilde deze hele scenario die zich zojuist afgespeeld had vergeten en stond op. Dan maar eerder naar huis gaan vandaag en even bijkomen. Het was buiten deze chaotische dag ook een drukke werkdag geweest. Tijdens het afsluiten ging mijn telefoon over en nam ik op. "Rayan." Zei ik.
"Meneer Tahiri, ik heb hier een dame voor u." Zei de receptioniste. Meent Sara dit? Ik werd nog gek van deze vrouw! Ik gooide de telefoon op tafel en liep richting de liften om naar beneden te gaan. Toen ik eenmaal beneden was liep ik naar de balie en stond ik abrupt stil. "Wat doe jij hier?". Vroeg ik. Ze glimlachte en keek weg. "Sorry, ik wilde je bellen maar ik dacht je bent zeker druk en misschien wil je me niet meer zien en spreken." Zei ze. Ik liep iets naar voren en keek haar aan. "Dan heb je dat goed gedacht. Wat is er Donna, wat wil je van me?". Zei ik. Ik keek naar een kinderwagen waar een kleine baby in lag. "Mariah". Zei Donna. "Ik heb haar Mariah genoemd." Ik zuchte diep en mijn trauma van toen schoot omhoog maar ok probeerde desondanks rustig te blijven. "Hoe oud is ze nu?". Zei ik. "Tien maanden." Zei Donna. Ik humde wat en ik moest eerlijk bekennen dat ze erg schattig was. Ze leek op Donna, alhoewel ik niet weet hoe de vader eruit zag. Die zou vast gebeden hebben dat ze van mij was aangezien hij al een gezin heeft. Idioot.
"Haar vader?". Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Donna keek me aan en toen naar de baby. "Hij wil er niets mee te maken hebben." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd vol ongeloof. "Hij moest van zijn vrouw kiezen. De baby of zijn gezin." Zei ze. Ik zweeg en keek haar aan. Wat dacht ze dan? Dat hij z'n gezin in de steek zou laten voor een avontuurtje waar een kind uit voortgekomen is? De enige die hier het slachtoffer was, was dit kleine meisje. Die groeit op zonder vader. Ik had oprecht medelijden met haar en toch ook met Donna. Ze was al gestraft, dus kwaad op haar blijven was zinloos. Het was jammer aangezien wij een zeer hechte band hadden.
Ze keek om zich heen en glimlachte. "Je bent aan het uitbreiden zie ik." Ik knikte en keek ook rond. "Het is bijna klaar, daarom ben ik ook hier." Zei ik. We zwegen allebei en eerlijk gezegd kon ik het niet over mijn hart krijgen haar zo te laten. "Als je even hebt, pak ik mijn vest en kunnen we ergens wat gaan drinken?". Zei ik. Donna glimlachte. "Ik.. ik weet dat je het druk hebt Rayan, ik wil je niet tot last zijn. Eigenlijk was ik hier enkel om te weten hoe het met je ging. Ik had niet gedacht dat je aanwezig zou zijn maar hier sta je toch." Zei ze. Ik twijfelde enorm, het was nogal iets om iemand te willen zien die je voor de gek heeft gehouden. 
Misschien klinkt het raar, maar die periode had ik een raar onderbuikgevoel. Gewoon alsof er iets niet klopte. Misschien dat ik daarom zo mild had gereageerd op haar bekentenis. Tegelijkertijd was ik zelfs opgelucht toen ik terug in Nederland was. Het was een rare periode waaraan ik liever niet terug denk, maar hier staat ze dan. Ik zuchte diep en keek naar Mariah die me de hele tijd maar aankeek. Ik boog me iets voorover en ze glimlachte van oor tot oor. "Bijzonder." Zei Donna ineens. Ik keek haar aan en vroeg waarom. "Ze glimlacht bijna nooit naar vreemde mensen." Zei ze. "Ben ik dan een vreemde?". Zei ik tegen Donna. Donna werd wat rood en keek weg. "Ik heb negen maanden gedacht dat ze van mij was Donna, vergeet dat niet." Zei ik. Dat ik hier stond te babbelen met haar wilde niet zeggen dat alles vergeten en vergeven was. "Ik ben zo terug." Zei ik.
Dus ik liep naar kantoor en pakte mijn colbert, sleutels en telefoon. Ik nam mijn agenda mee aangezien ik meteen naar het hotel zou rijden. Wellicht wordt het tijd om hier iets van een appartement te kopen aangezien ik hier wel vaak was de laatste tijden. 
Donna en ik dronken een kopje koffie. Mariah begon zelfs aan me te wennen en brabbelde aan één stuk door. Ik keek naar Donna die met haar dochter bezig was. Gek genoeg kreeg ik kippenvel want het deed me aan mijzelf denken. Uiteraard zijn de situaties anders, maar het alleen opvoeden van een kind was zwaar. Ontzettend zwaar. Ik wist er immers alles van. "Hoe.. hoe gaat het met de familie?". Zei ze. Ik glimlachte. "Behalve dat ze je allemaal willen wurgen?". Zei ik. Donna keek me serieus aan en ik moest lachen. "Ik plaag je alleen. Denk ik..". Zei ik. Donna moest lachen en ik vertelde het één en ander. Na een uurtje gebabbeld te hebben vroeg ik om de rekening en pakte ik mijn colbert. "Ik ga, het was nogal een drukke dag." Zei ik. "Ja dat uitbreiden is vast zwaar voor je. Het ziet er goed uit en je doet het hartstikke goed." Zei ze. Ik glimlachte en dacht aan iets anders. Sara die de boel op stelten kwam zetten namelijk. Maar dat was mijn hoofdpijn. "Ik ga ook, leuk dat je even tijd kon maken en fijn om te zien dat het goed met je gaat." Zei Donna. "Ik kom soms handen en voeten tekort..". Zei ze terwijl ze iets zocht met Mariah in haar armen. 
"Geef.. geef haar maar." Zei ik. Donna keek me aan. "Kom maar." Zei ik terwijl ik Mariah aannam. Ze keek me aan met haar grote blauwe ogen en ineens kwam Sara in mij op. Ze hadden dezelfde kleur ogen. Ik wist niet waarom ik ineens aan haar moest denken. Wellicht kwam het door vandaag. Ik streek met mijn vinger last haar wang waardoor ze moest glimlachen. "Kom maar." Zei Donna. Ik gaf haar terug en pakte mijn colbert. 
"Donna, ik ga ervandoor. Ik wens je.. het allerbeste." Zei ik. Donna keek me aan en weer weg. "Ik hoop je nog een keer te zien. Ondanks alles hoop ik dat je onze vriendschap tenminste een kans wilt geven." Zei ze. Ik zweeg en keek op mijn horloge. "Ik moet gaan." Zei ik. Ze knikte en ik liep weg. In de auto bleef ik even zitten en reed toen weg. Kansen geven was iets wat nou net niet in mijn woordenboek voorkwam..