Chapter 2

                                    

                                          
It's been a few days but I still can't forget what happened that night. It's a very special night for me.
That night my heart completely fell for the man I was in front of that night.
Today is friday and since that night I haven't seen the man I was with that night.
"Hey, you were lethargic a while ago, what's wrong with you?" travis said 
"I'm fine may iniisip lang ako" I said 
"Talaga bang ok ka lang kanina ka pa sa bahay ganyan eh" si phoebe 
"Hindi ka pa kumakain oh, di ka ba nagugutom" he whispered 
"Wala akong ganang kumain travis, busog pa din ako kaya wag ka ng mag alala ok lang ako" I said 
Nasa canteen kami ngayon dahil recess naman namin. Wala akong ganang kumain ngayon. 
Where is that guy, why is he confused my mind like this?
It's annoying, I want to be alone. 
Tumayo ako sa kinakaupuan ko at kinuha ang librong naka patong sa lamesa. Hanggang ngayon kumain pa din sila kaya pupunta muna ako sa garden para mapag isa.
"Hey where are you going?" Travis said 
"Sa garden, gusto ko munang mapag isa kaya wag na kayo sumunod sakin" 
May sasabihin pa dapat si phoebe pero naka layo nako.
Nag lakad ako pa puntang garden, dito ako laging naka tambay pag nalulungkot ako o kaya may iniisip dito din ako minsang umiyak.
Ang sakit sakit miss ko na si mama pero hindi naman niyako miss dahil tinaboy na nga ako diba, anong magagawa ko.
Tapos si papa nasa ibang bansa kaya pinag yayabang ko pa sakanya mga grades ko, syempre sasabihin lang non nayan lang kaya mo tingnan mo mga pinsan mo may mga honor. 
I'm always compared to my cousins.
Sanay nako bata palang lagi nako na kukumpara sa iba. Kasalanan ko ba na hindi ako matalino ginagawa ko naman best ko pero hindi siya enough.
Baka nga tama sabi ni mama wala akong kwentang anak kaya niya siguro ako tinaboy na parang hindi anak.
May tumulong luha sa mata kaya hindi ko na napigilan umiyak nalang ako ng umiyak, wala nakong pake kung ma late nako sa klase namin.
Maga nadin ata mata ko kakaiyak kanina pako dito hindi padin gumagaan pakiramdam ko. Sino ba naman andito para sakin, sino kakampi ko sa lahat wala naman diba kaya mas gusto kong isarili ang problema ko.
Ano kaya pakiramdam na may pamilyang nakikinig sa problema mo no pamilyang gagabayan ka kaso wala eh wala naman ako non dapat di nalang ako pinanganak sa mundong to.
I was surprised when someone suddenly handed me a handkerchief.
I looked up to find out who it was and when I saw the man I had been looking for for several days.
"why are you crying?  your eyes is already swollen." he said
Inabot ko ang panyong binibigay niya sakin at pinunasan ko ang mga luha na nasa mata.
"Ah wala, may iniisip lang" I smiled at him
"thinking? but why are you crying" 
Hindi ako sumagot sakanya. Nagulat ako ng bigla siyang tumabi sakin at hinawi niya ang buhok ko na naka harang sa mukha ko.
Natigilan ako sa ginawa niya kaya tumingin ako sakanya. Wala namang ano mang guhit sa mukha niya para bang wala siya ginawa.
Ngayon ay mag katitigan kami hindi ko alam kung bakit sa tuwing nag kakatitigan kami para bang tumitigil ang mundo ko, ang oa ano pero diko alam.
Habang naka titig ako sa kanya ay may biglang pumapatak sa mata ko na kung ano man. Of course luha ko.
"Are you crying again" he said soft 
Soft voice tigilan mo ko baka lumalim ang nararamdaman ko sayo.
Dahan dahan akong sumandal sa balikat niya wala na kong pake kung sino makakita samin. Parang wala naman siyang pake kahit naka sandal ako.
Pinikit ko ang mga mata ko habang naka lagay padin ang aking ulo sa kanyang balikat. 
During that time I found my true rest, as if all my problems disappeared. Sana ganto nalang palagi.
Napadilat nalang ako ng bumuhos ang malakas na ulan. Sa tuwing nag kikita kami ay lagi umuulan. Sana araw araw nalang siya andito sa tabi ko. 
My world is peaceful when I'm with you if only you knew.
"Lagi nalang umuulan pag nag kikita tayo" patawang sabi ko
"Love In The Rain" he said
Hindi ko masyadong narinig ang sinabi niya dahil malakas ang patak ng mga ulan.
"Huh anong sabi mo?" I whispered 
"Nothing" he said
Hindi ko nalang siya pinansin at pinanood nalang ang mga pumapatak na ulan. Mag gagabi nadin naman kasi kaya madilim dilim na.
Nababasa na kaming dalawa pero andito pa din kaming dalawa. Hindi na tuloy ako naka pasok sa klase namin malapit nadin naman mag uwian.
"Nababasa kana, use my jacket" he said 
Ngumiti lang ako sakanya niya dahil siya naman na nag suot sakin. Tahimik lang kaming dalawa walang imikan.
Sumandal uli ako sa kanyang balikat wala naman siyang pake eh. Hindi padin kasi humihinto ang ulan kaya andito pa din kami.
Nang humina hina na sinugod nalang namin ang ulan. Meron naman kaming jacket naka patong sa uluhan namin kaya ok nato baka masaraduhan pa kami ng gate mag uuwian nadin kasi.
Tumatakbo kaming dalawa sa ulanan na may malaking ngiti sa aming mga labi. Kahit basang basa na kaming dalawa wala na kaming pake don.
Para kaming batang naliligo sa ulan sa sobrang saya namin ay tumatalon talon pa kami sa mga basa sa sahig.
Natigilan kaming dalawa ng may marinig kaming malakas na musika, nagulat ako ng sinayawa niya ako kaya sina bayan ko nalang siya habang naka ngiti kaming dalawa.
'Cause we were just kids when we fell in love
Not knowing what it was
I will not give you up this time
But darling, just kiss me slow
Your heart is all I own
And in your eyes, you're holding mine
Baby, I'm dancing in the dark
With you between my arms
Barefoot on the grass
Listening to our favourite song
When you said you looked a mess
I whispered underneath my breath
But you heard it
Darling, you look perfect tonight

I just experienced bathing in the rain this much fun, you're the only one who made me happy like this in my whole life.
Be here with me if you can. You are my favorite rest.
I hope you can bathe in the rain with me one day again, I hope you don't leave me like my parents left me.
I wish I could always be with you, I wish we could be together every time it rains. You are the most important thing to me while it's raining, so I hope you don't leave me in the middle of the rain.