Fool me once, fool me twice..

                                    

                                          
Ondanks dat ze afwezig was vertelde ik Sara precies wat ik op mijn hart had. Ergens had ik het gevoel dat ik haar overviel met mijn hele liefdesverklaring. Ik zocht de juiste woorden en de juiste zinnen en ergens had ik ook het gevoel alsof we samen deze gevoelens deelde. Het was niet de eerste keer dat ik Sara naar mij zag kijken. Zodra onze blikken kruiste keek ze altijd snel weg en toen had ik al in de gaten dat ze misschien ook iets voor mij voelde. Dit gesprek was ondanks alles toch moeilijk. Ik heb zware gesprekken in het bedrijfsleven met klanten maar dit gesprek was heftiger! Maar het was eruit en haar stilte was een teken van haar bescheidenheid en antwoord op de gevoelens die ik met haar deelde. Ik wist dat ze iets voor mij voelde, had ik haar gevoelens voor mij met dit gesprek ook beantwoord? 
Voor een lange periode voelde ik me weer de oude. Dé Rayan die weer in liefde gelooft! Die liefde een kans gaf. En Sara was volmaakt, alsof ze voor mij gemaakt was. Het liefst hieldt ik haar bij me want ik wilde haar ook een veilige haven bieden. Bij mij. Bij ons. Zij, Sami en ik. En ik wist diep in mijn hart dat Miriam haar zelfs zou mogen. Ze zou het niet erg vinden als Sara voor Sami zou zorgen. Want ze zorgde voor hem met liefde. Haar zorgzaamheid heb ik behalve mijn moeder nooit ergens anders gezien. Ze liet een magische indruk achter en zelfs mijn moeder mocht haar meteen al toen we in Marokko waren. Ze was zelfs weg van haar, voor iemand als mijn moeder was dat al heel iets. Ik wist dat ze zich zorgen maakte om mij. Ze wilde dat ik weer ging settelen en een gezin had. Ze maakte zich altijd zorgen. 
Ondanks dat ik vandaag mijn liefde voor Sara gedeeld heb, leek het mij verstandig om niets tegen mijn moeder en Sami te zeggen. Niet zozeer omdat ik bang was dat er iets tussen mij en Sara zou komen maar zoiets zeg je toch liever persoonlijk? Ik leek weer een puber die achter het mooiste meisje van de school aan zat. Verliefd. Dat ben ik. Stapelverliefd op Sara. En wat ik ook deed, mijn gedachten waren bij de dame met die grote blauwe kijkers en haar leuke pretoogjes.. ik ben verliefd op deze vrouw geworden. Ik dacht aan alle momenten die we samen deelde. En hoe vaker ik eraan dacht, hoe sneller mijn hart ging kloppen...
"Is alles rond?". Zei ik tegen één van de medewerkers in het nieuwe bedrijf. Ze knikte en ik gaf haar een contract die ze in orde moest maken. "Je Italiaans is super goed!". Zei ze. Ik glimlachte en bedankte haar. Het heeft een jaar geduurd maar ik had de taal eindelijk onder de knie. Italiaans kon ik nu ook afvinken bij de rest van de talen die ik al sprak. En het grappige is dat Sara daar ook voor heeft gezorgd. "Gaat u afspraak nog door vanavond? Sorry nog daarvoor. Het leek dringend." Zei ze. "Ja klopt, dat geeft niet." Zei ik tegen haar. 
Donna belde me al een lange tijdje en steeds als ik haar sprak leek het net alsof ze iets wilde zeggen maar daarna ook zweeg. Ondanks dat ik Donna een superfijne vrouw vind en ook een verleden met haar had, wist ik dat ik een grens moest trekken tussen haar en mij. Donna was lief maar ze kon nogal erg claimerig overkomen. Dat was ook de reden waarom het niet meer tussen ons werkte op school én het feit dat we ver uit elkaar groeide. Het contact verwaterde en toen ik haar een paar weken geleden in Italië zag leek ik toch weer die Donna van toen te zien. Maar een kans zou ik ons nooit geven, daar ben ik nu veelste volwassen voor. Op een enkele keer na toen we samen waren en iets deden waar ik achteraf veel spijt van had. Ik wilde haar geen valse hoop geven. Dus ergens hoopte ik dat deze afspraak puur zakelijk was of een leuke samenzijn als vrienden.
De avond brak aan en ik moest continu aan Sara danken. Telkens als ik aan haar dacht verscheen er een glimlach op mijn gezicht en had ik het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Zelfs toen ik aan tafel zat in een restaurant en op Donna aan het wachten was dacht ik aan haar. De ober schonk een glas water in en een minuutje later verscheen Donna in het restaurant. Ze liep naar me toe en ze zag er blij en gelukkig uit. Donna is een prachtige vrouw om te zien en ik dacht nog vaak aan onze tijd samen op school. Gek genoeg begon ik haar ineens te vergelijken met Sara. Sara was alles. Van nature al een schoonheid. Donna was prachtig maar echt niet meer mijn type.
"Hii knapperd." Zei ze terwijl ze me een kus gaf op mijn wang. Misschien was het beter geweest als ik meteen mijn hand uitstak om te groeten. Nu mijn hart vergeven was aan de mooiste vrouw van de hele wereld vond ik het niet zo netjes van mijzelf dit te accepteren. Maar ik liet het gaan met de intentie Donna er de volgende keer op aan te spreken. Ik heb haar wekenlang niet gezien en ik wilde niet nu al het etentje verpesten met een preek.
"Hoe gaat het?". Vroeg ik. "Goed...". Zei ze. Haar ogen leken anders te staan en ze werd ineens emotioneel. "Zal ik water voor je bestellen?". Vroeg ik. Ze knikte en even later werd er water en twee menu kaarten gebracht. "Vertel, wat is er gebeurt Donna. Je lijkt zo gespannen." Zei ik terwijl ik door de kaart keek om een keuze te maken. "Ik.. ik heb iets voor je." Zei ze. Ik glimlachte en nam een slok water. "Een verassing? Ik ben benieuwd!". Zei ik lachend. Donna moest ook lachen en haalde ineens een klein doosje tevoorschijn. "Ah, geen trouwring hoop ik?". Zei ik. "Neee, daar is het doosje toch te groot voor haha". Zei ze. Ik glimlachte en keek haar aan. Ze schoof het doosje naar mij toe en ik ging even verzitten om het goed te bekijken. Ik maakte de strik open en keek haar aan. "Een verlovingsring dan?". Plaagde ik. Ze moest hard lachen en legde ineens haar hand op de mijne. "Ik denk dat niet alleen jij het leuk zal vinden maar ook Sami." Zei ze. Ik keek haar verbaast aan en nu was ik helemaal benieuwd naar wat erin zat. 
Toen ik het doosje open maakte zag ik in de eerste instantie niks. Ik haalde een papiertje weg en zag ineens iets geks. Sokjes? Wat moest ik daarmee. Donna haalde nog iets tevoorschijn en schoof het naar mij toe. "Wat is dit?". Vroeg ik. Ik keek naar het langwerpige ding die ik weleens eerder had gezien maar mijn vinger er niet op kon leggen. "Lees wat erop staat". Zei ze met een brede glimlach. Ik schoof het ding naar me toe en keek haar aan. "Zwanger?". Zei ik verbaast. Ze lachte toen zo hard dat bijna alle gasten onze kant op keken. "Ja!!". Zei ze. 
Ik bleef alleen naar het schermpje kijken waar duidelijk het woordje 'zwanger' op stond. "Sami wordt een grote broer!". Zei ze terwijl ze haar hand op die van mijne legde. Ik keek haar alleen aan en was in shock. "Ik weet dat het moeilijk is Rayan. Maar ik hou nu al van deze baby. Onze baby!". Zei ze. Ze bleef maar praten en praten terwijl ik eigenlijk alleen naar lucht probeerde te happen. De sokjes had ik nog steeds in mijn ene hand en was helemaal verdoofd van wat ik zojuist zag en hoorde. Ik keek haar aan en liet de sokjes vallen. "Is dit van die ene keer?". Vroeg ik. Donna keek me ineens serieus aan. "Ja Rayan, je denkt toch niet dat ik je belazer hier. Het is ons kind." Zei ze. "Maar je zei dat je aan de pil was, je zei dat je...". Zei ik. Ze onderbrak me en pakte de stick vast. "Ik ben er vast doorheen zwanger geworden. De pil beschermt niet honderd procent hé, en ik was die periode wel wat ziekjes en slikte antibiotica. Men zegt dat de pil dan niet goed zou werken." Zei ze. Ik kende Donna onderhand al heel goed, loog ze of sprak ze de waarheid? 
"Als je dat wist waarom zei je dan niets?". Zei ik. Donna keek me aan en toen weg. "Je bent niet blij, dat is duidelijk te zien." Zei ze. "Nee. Natuurlijk niet Donna!". Zei ik woest. Ik probeerde rustig te blijven maar ik kon het niet. Baby sokjes en die onzin! Wat is dit nou! "Ik weet dat het volgens jullie cultuur not done is. Ik begrijp het. Maar Rayan om dit te laten gebeuren heb je twee mensen nodig en jij moet ook je verantwoordelijk nemen." Zei ze. Ik keek haar alleen aan en maakt mijn stropdas een beetje los en knoopte het eerste knoopje open van mijn overhemd. Ze had het nu zelfs over verantwoordelijkheden! Ik snakte naar adem en moest hier weg. "Die sokjes zijn schattig hé, en weet je van wie het idee was? Sara! Ik kwam haar vanochtend tegen in de winkel en toen vroeg ik haar om hulp. Ik wilde even weten hoe het in jullie cultuur.." hoorde ik dit nou goed? Sara? "Sara?" Zei ik. Donna zweeg en keek me aan. "Ja, Sara je collega. Die had het idee gegeven van de sokjes." Zei ze.
En ineens stond de wereld stil. Hij stond precies stil als toen ik Miriam kwijt raakte en haar zag liggen maar niks kon doen. Ze wist het. Sara wist het. Ik weet niet wat ik ineens voelde maar wat het ook was, het voelde niet goed. Het voelde totaal niet goed. En toen begon ik het zelfs te snappen. Was ze daarom zo afwezig? Was ze daarom zo minder spraakzaam? En ik.. ik als een idioot mijn liefde aan haar verklaren. Ik die oprecht geloofde dat Sara niet zoals alle andere vrouwen was. Ik die geloofde dat zij de enige was waarmee ik mijn ziel en zaligheid kon delen, mijn vertrouwen die ik haar gaf. In één keer werd het kapot gemaakt door haar schijnheilige houding, haar schijnheilige gedrag. Ze keek me recht in de ogen en zei niks. Helemaal niks! Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld sinds de dood van mijn vader. En toen realiseerde ik me dat liefde niets was. Weer heeft liefde me voor de gek gehouden. Wederom ben ik erin getrapt! Ik balde mijn vuist en sloeg keihard op de tafel. Donna  schrok en het ellendige doosje viel van tafel. Iedereen keek maar daar had ik maling aan. Ik stond op en Donna keek me aan. Ik zei geen woord. Niks. En toen liep ik weg. Ik liep weg want anders zou ik mijn God niet weten wat ik zou doen..