CHAPTER 22

                                    

                                          
Chapter 22
Leister Pov
"Salamat, Lincoln. Nakakahiya na ikaw ang naabala ko," saad ko kay Lincoln nang tumigil kami sa isang restaurant para makapag-almusal. 
I badly wanna go home since hindi ko dala ang telepono ko at baka nakauwi na si Gage sa penthouse. At baka hinahanap na ako no'n pero nagugutom na kasi ako. 
Kanina kasi ay hinihintay pa namin ni Lincoln ang doktor na mag-i-examine sa katawan ko. Iyong doktor na tumingin sa akin ay expert na when it comes to a man who can conceive a baby, a bearer. The doctor ran some tests for me and lastly was an ultrasound. Nakasilid nga sa bulsa nitong jacket ko ang result no'ng ultrasound. And I can't wait to show it to Gage. Now, I have more reason to tell him the truth. To tell him everything.
I trust that Gage will listen to me since he is gentle and a good listener. Gage is the type of person who is calm and understands things before he reacts. That's why I have faith that he will listen and understand me.
"Don't think about it, Lei. I'm happy that I was able to help you. Thankfully, nakita kita kagabi." Wika naman ni Lincoln. 
Napatigil kami sa pag-uusap ni Gage nang dumating ang aming breakfast. 
"Gusto mo ba itong mga inorder ko for you? Baka may hindi ka gusto rito? Or do you have  specific food that you crave for?" Lincoln's concern remarked. Siya lang kasi ang pina-order ko dahil hindi ko alam ang magandang pagkain dito sa aming restaurant na pinasukan. 
Ngumuso ako bago nakasagot kay Lincoln. Hindi ko pa alam kung may mga pagkain ba akong ayaw o hindi gustong kainin. Kasi so far, lahat ng pagkain na nakikita ko gusto kong tikman, lalo na kapag makukulay sila. At aside sa cakes, wala pa naman akong ibang pagkain na gustong-gusto. 
Pagkuwa'y umiling din ako kay Lincoln. 
"Wala naman. Sa katunayan nga ay gusto silang tikman lahat." Sabi ko sabay tingin sa mga pagkain na nakahelira sa bilogang mesa namin ni Lincoln. Naglalaway ako. 
"That's good. Tell me lang kung may gusto kang tikman na foods. I'll order it for you." Lincoln offered. 
My lips curled downward in a slight frown.
"Nakakahiya naman ito masyado sa'yo, Lincoln. Ikaw na nga itong nagdala sa akin sa ospital, ang tumulong sa akin, ang sumama sa akin sa doktor ko, at ngayon sa mga pagkain. May pera naman ako ritong dala. Fifty-fifty na lang tayo sa bayarin, mukhang mahal pa naman dito." Ani ko at hininaan ko ang boses lalo na sa mga huling sinabi ko.
Ngumiti lang sa akin si Lincoln. Ito iyong ngiti na hinahanap ko kanina. 
"Huwag mo ngang isipin ang mga naitulong ko sa'yo. Tulong ko ito, okay? Pagsinabi kong tulong, tulong iyon. Wala akong hihintaying kapalit dito o bayad. Masaya ako... masaya akong kasama ka ngayon, Lei. Ngumiti ka lang bayad ka na sa mga ito." Aniya kaya naman pabiro akong ngumiti ng malapad sa kanya at kita pa ang ngipin ko roon. 
Ang sarap sa tenga na may nais palang tumulong sa akin na walang hinihintay na kapalit. Nakakatuwa na may tumutulong sa akin na walang kapalit. Ito iyong pagtrato na nais kong maramdaman sa pamilya ko ngunit wala. 
When we started to dig in, hindi na kami nag-uusap ni Lincoln dahil akupado na ako sa mga pagkain. Tingin ko magiging baboy ako sa pagbubuntis kong ito. Para kasi akong hindi nabubusog. At saka gusto ko na may laging nginunguya ang aking bibig. 
"Oo nga pala, Lincoln, naalala ko. Bakit pala nasa labas ka kagabi?" Kuryoso kong usisa sa kanya. 
He threw a brief glance at me and twirled his fork through his pasta.