Feelings.

                                    

                                          
"Zullen we op vakantie gaan?". Ik keek naar Sami die bezig was met tekenen. Het was een impulsief en spontaan idee. Ik wilde er even uit en het liefst naar Marokko, daar waar ik altijd tot rust kwam. "Waarnaartoe?" Zei Sami. "Marokko?". Zei ik vragend. Sami keek ineens sip. "Ik wil naar Italië, je zei dat het een mooi land is en dat Sara daar nu woont." Zei hij. Zodra hij haar naam noemde stond ik op en zuchte diep. "We gaan naar Marokko Sami, naar oma die mist je enorm." Zei ik. Hij keek me aan en knikte maar leuk vond ie het niet. Dat was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het tijd was om te videobellen met wat collega's en Sara. Ondanks dat ik via de mail contact hield met wat collega's was ik nu wel benieuwd naar de vooruitgang. Het was immers bijna twee maanden later dat het bedrijf gestart was. Ik lieg niet als Sara continu in mijn gedachten was. Waar ik ook was, ik zag die sprankelende helderblauwe ogen voor mij. Haar glimlach was iets waar ik nooit stil bij stond. Ze had een mooie lach waardoor ze pretoogjes kreeg. Waarom viel ze me nooit op? Keek ik over haar heen? Wat trekte me zo erg aan die vrouw ineens? Er waren redenen dat we een link met elkaar hadden, weliswaar door Sami haar gekke oom maar toch. Of was dit voorbestemd? Telkens als ik hieraan dacht, was er maar één persoon aan wie ik nog meer dacht en dat was Miriam. Het leek wel alsof ik haar verraadde door deze gevoelens te hebben voor een andere vrouw. Jarenlang heb ik dit niet gevoeld en toen verscheen zij. Het was alsof Sara een ingepakt cadeau was die voor me neus stond. Een cadeau die ik steeds wegwuifde maar toen op die laatste dag bij haar thuis ineens besloot dat cadeau eens en voor altijd uit te pakken. En daar stond zij. Natuurlijk waren er momenten dat ik weleens naar haar keek. Ze had een mooi figuur, alhoewel ik haar kleding altijd appart vond. Ze was zo casual als ik weet niet wat, maar eerlijk gezegd vond ik dat juist zo leuk aan haar. Ze was niet het type die graag in het middelpunt stond. Ze was geen vrouw op torenhoge hakken die je van honderd kilometer al aan zag komen. Of een vrouw die graag met haar rondingen en lichaam showde. Ze was gewoon zichzelf. Ze was echt. Elke millimeter aan haar was echt. Ze was van nature een mooie vrouw. Dat zie je tegenwoordig niet meer..
Door mijn werk hier lukte het me haar ietswat te vergeten. Werk was mijn afleiding maar dan kwam ik thuis. Sami die continu de sleutelhanger bij zich droeg met een foto van hem en haar erop. Dat ding nam hij overal mee. Ze waren zo gehecht aan elkaar dat ik me zelfs een lange periode zorgen maakte. Stel dat Sami haar als een moederfiguur zag. Dat wilde ik hem niet aandoen. Niet met iemand die destijds niks voor mij betekende. Het zou alleen voor teleurstellingen zorgen en dat heb ik al met Hanane gezien. Die kreeg de kans om een goede en lieve stiefmoeder te zijn. Maar helaas, ik wordt er nog steeds kwaad om als ik aan dat hele mens denk. Hoe heb ik het in vredesnaam uitgehouden met haar die twee jaar. 
Ik tikte met mijn pen tegen het bureaublad en starte mijn laptop. Ik starte de vergadering precies op tijd en een paar seconden zag ik wat bekende gezichten. Doordat ik nu een bedrijf in Italië geopend had, ben ik ook bezig geweest om het Italiaans te leren. Dat ging me goed af alhoewel ik er nog lang niet ben.
En toen verscheen zij. Ik herkende haar kantoor meteen. Na een kort gesprek met het hele team begon Sara te praten over het bedrijf. Ze deed het hartstikke goed, sterker nog uitmuntend. De collega's waren erg te spreken over haar. Ze sprak met een toon die ik nog nooit eerder had gehoord, of was het me gewoon nooit opgevallen? Na een half uur wilde Sara mij alleen spreken. Ik wist niet waarom aangezien alles gezegd was. Maar aan de ene kant vond dat ik dat niet eens zo erg. Vroeger zou ik de laptop dicht klappen en haar vertellen dat ze maar een afspraak moest maken wilde ze iets buiten een vergadering bespreken. Het leek wel alsof ik haar stem continu wilde horen. Alsof het me niet verveelde. Ik werd er kalm van. Ik werd er gewoonweg rustig van. Ik schrik nog steeds van deze gevoelens en wilde dit niet laten zien aan Sara. Ik verliet de vergadering uiteindelijk en zij en ik waren alleen..
"Hoe gaat het?". Vroeg ze. "Goed, hoe gaat het met jou?". Zei ik. "Druk, maar wel goed." Zei ze. Ik wist niet wat ik moest zeggen en we zwegen beiden even. "Ik wilde even iets met je bespreken, een vriend van mij wil zijn bedrijf door verkopen via ons. Het is een mega groot bedrijf aangezien hij een kleinere bedrijf wil. Misschien heb je hem wel gezien toen op die openingsfeest? Luciano?". Zei ze. Ik dacht even na en wist inderdaad over wie ze het had. "Je vriend?". Zei ik. Ik ging er al vanuit dat ze iets met elkaar hadden. Waarom zou ze hem überhaupt naar een feest willen meenemen en later gezellig samen koffie drinken in zijn achtertuin? Sara schudde haar hoofd. "Het is mijn vriend niet. Een vriend. Luciano is verloofd. Zijn verloofde zou ook komen maar ze werd opgehouden." Zei ze. Ik voelde me ineens schuldig dat ik zo dacht over haar. "Ah, excuses." Zei ik toen maar. "Mijn grote vraag is, wil je het bedrijf namens hem op de markt zetten en verkopen of wil je het kopen?". Zei ze. Ik keek haar verbaast aan. "Waarom zou ik het willen kopen?". Zei ik. Sara moest glimlachen. "Omdat ik het bedrijf gezien heb, Rayan het is een droombedrijf. Precies iets voor jou, voor het hele bedrijf." Zei ze. "Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het goed gaat. We krijgen zoveel klanten binnen dat we zelfs sommige moeten afslaan. Toen Luciano met zijn bedrijf aan kwam zetten moest ik meteen aan jou denken." Zei ze. Ik keek haar aan en dacht even na. "Waar ligt dit bedrijf?". Zei ik. "Rome." Antwoorde zij. "Rome?". Ze knikte en wist even niet wat ik moest doen of zeggen. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat we klanten moesten afslaan. Maar een groot bedrijf betekent ook meer personeel en meer geld investeren. "We zijn twee maanden bezig Sara, ik ben bang dat we te snel gaan en dat we hierdoor fouten gaan maken." Zei ik. "Heb je het bedrijf in België verkocht voor mij?". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. "Ja, dat wilde je toch? Het geld staat op je zakelijke rekening." Zei ik. Sara keek me aan en ze wist niet waar ik het over had. "Sara,.. je kijkt toch wel naar wat er binnenkomt bij jou op de rekening?". Zei ik. Ze hief haar schouders op. "Ik vertrouw je, tenzij de bank iets van plan is." Zei ze. Ik moest lachen. Wat een bijzonder geval is dit toch. "Ik ga investeren. Ik koop het bedrijf in Rome op met dat geld. En dan openen we een tweede bedrijf. Geloof me het gaat een succes worden." Zei ze. "Ik kan dat toch niet van je vragen Sara? Dat is jouw geld en behalve dat wie houdt het nieuwe bedrijf in de gaten?". Zei ik. "Luuk?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Luuk? Over mijn dooie lijk". Zei ik meteen. Sara keek me verbaast aan en liet haar hoofd zakken. Ze denkt toch niet dat ik die man überhaupt bij haar in de buurt laat komen? Ik liet dit natuurlijk niet merken. "Sara, het is een goed idee alleen er hangen teveel risico's aan." Zei ik. "Laat mij het doen." Zei ze ineens. "Wat? En het bedrijf waar je nu werkt?". Vroeg ik. "Dat komt echt wel goed." Zei ze. 
De wijze Rayan zou nee hebben gezegd. Absoluut niet zelfs. De risico's, de teleurstellingen, er kon van alles mis gaan. Besefte ze dat wel? Maar aan de ene kant zag ik iets in Sara wat ik nog nooit eerder had gezien. Ze was zo zelfverzekerd en sterk. Of was dit altijd al zo geweest net als het feit dat haar schoonheid me nooit opgevallen was? "Ok." Zei ik. Haar ogen werden supergroot en ze had een glimlach van oor tot oor. Daar heb je die ongelooflijke leuke pretoogjes weer. "Ik beloof je dat het een succes wordt Rayan!". Zei ze helemaal trots en opgewekt. Haar enthousiasme spatte van het scherm af. "Alleen op één voorwaarde." Zei ik. Sara keek me aan en was weer helemaal gefocust. "Het andere bedrijf mag er niet onder lijden." Zei ik. Ze knikte en daar was die prachtige glimlach weer. "Prima, ik moet weer verder. Ik ben overgings aanstaande week niet bereikbaar, alleen voor calamiteiten." Zei ik. "Ga je op vakantie?". Vroeg ze. "Twee weken. Ik ga naar mijn moeder. Sami gaat mee. Alhoewel hij meer een voorstander van Italië was." Zei ik. "Jullie zijn altijd welkom. Ik mis hem enorm." Zei ze. Ik bleef haar aankijken en Sara glimlachte alleen. "Fijne avond Sara." Zei ik. "Fijne avond." En toen sloot ik de meeting af. 
Ik leunde achterover en bleef naar het scherm kijken. Langzaam sloot ik mijn ogen en dacht aan... haar. Aan het moment dat ik haar voor het eerst had gezien in het ziekenhuis. Aan het moment dat ze zich ontfermde over Sami. Aan alle momenten dat ze het hem zo naar zijn zin maakte ondanks dat ze zelf helemaal in de knoop zat. Ze had een trauma opgelopen door die oom van haar, ze was er kapot van. Had ik haar niet nog meer moeten helpen? Ik heb vaak genoeg naar haar gekeken daarna en zag dat ze erdoorheen zat. Die prachtige ogen van haar stonden ernstig en je zag de angst erin. Ik had me over haar moeten ontfermen precies zoals ze over mijn eigen kind had gedaan. Ik deed mijn ogen weer open doordat ik mijn mobiel over hoorde gaan. Ik keek naar het schermpje en zuchte diep. Donna. 
Ik bleef naar het schermpje kijken totdat ze ophing. Donna was een goede vriendin en helaas hebben we het de afgelopen tijd in Italië te gezellig gemaakt. Mijn mobiel piepte en ik keek naar de binnen gekomen SMS "Bel me, het is belangrijk. Kus Donna." Ik zuchte diep en wilde net terug bellen toen Sami mijn werkkamer binnen liep. "Papa.. ik kan niet slapen." Zei hij. "Kom hier." Zei ik. Hij kwam naar me toe en ik pakte hem op. Ik hieldt hem stevig vast en voelde iets hards in zijn hand. "Wat heb je daar Sami?". Zei ik. Hij deed zijn handje open en daar was weer die sleutelhanger die hij van Sara heeft gehad. Ik moest lachen en bekeek de foto goed. Die brede, mooie glimlach van Sara en dan Sami die lachend naar haar keek. Het was eigenlijk een verschrikkelijk mooi plaatje. Te mooi om heel eerlijk te zijn. Miriam hoorde daar te staan. Zij hoorde haar zoontje zo vast te houden en te laten lachen. Het deed me pijn dat zij die kans nooit heeft gehad. Een kans om samen een gezin te zijn. Ik miste haar enorm. Vooral op deze momenten. Maar dan heb je deze vrouw. Deze mysterieuze vrouw die zoveel op haar bordje heeft gehad. Ik was mijn vrouw verloren, wat erg was. Maar zij was letterlijk haar hele familie kwijt. Haar ouders, haar ooms en tantes en ga zo maar door. "Mag ik 'm terug?". Zei Sami. Ik waakte uit gedachten en glimlachte. "Jazeker." Zei ik terwijl ik hem een kus op zijn voorhoofd gaf. "En nu gaan we slapen kleine boef." Zei ik. Sami moest ineens hard lachen. "Wat is er zo grappig?". Zei ik. "Sara noemt mij ook altijd een kleine boef." Zei hij. Hij liep voor me uit richting zijn kamer en ik kon alleen maar denken aan Sara, de vrouw die het hart van mijn zoontje allang al had gestolen. Daar kwam niemand meer tussen. Niemand.