What in the world is happening??

                                    

                                          
"Is alles geregeld?" Ik keek naar de tafels en gaf een medewerker een hand die hier en daar ook mee hielp. Ik liep naar Donna die hier onwijs veel tijd erin heeft gestoken ondanks dat het allemaal last minute was. "Wat vind je?". Zei ze. "Prachtig, dank je wel Donna." Zei ik. "Laat me je vanavond uit eten nemen." Zei ik. Ze glimlachte en werd een beetje rood. Dat vond ik altijd zo leuk aan haar. Sinds onze schooltijd hadden wij contact. Toen een lange tijd niet meer en sinds het ongeluk van Sami belde we elkaar vaak. "Is goed." Zei ze. "Ik haal je op om zeven uur." Zei ik. Ze glimlachte en liep vervolgens weg. Ik zuchte en was eigenlijk echt bekaf. Ik keek op mijn horloge en zag dat het vier uur was. Ik zou even moeten gaan douchen, een toespraak opschrijven en Donna ophalen. 
We hadden heerlijk gegeten bij een Italiaanse restaurant en brachten mooie herinneringen naar boven. "Weet je dat ik altijd een oogje op jou had." Zei ik. Ze keek me aan en lachte. "Dat is bijzonder, ik ook." Zei ze. "Waarom deden we er niks mee?". Zei ze. Ik moest lachen. "Jij besloot te gaan verhuizen naar Italië." Zei ik. Ze keek weg en toen weer naar mij. "Dus als ik niet weg ging zouden we.. dan nu samen zijn bedoel je?". Zei ze. Ik glimlachte alleen en nam een slok water. "Ja." Zei ik. Ze keek me ineens heel serieus aan en legde haar hand op de mijne. "Je bent een man uit duizenden Rayan. Ik flipte toen je met die.. hoe heet ze nou..". Ze keek omhoog en dacht na. "Hanane?". Zei ik. Ze keek me aan en knikte. "Die ja." Zei ze. "En waarom flipte je?". Zei ik. "Omdat zij iets had wat ik al heel lang wilde hebben." Zei ze met een knipoog. 
Ik vroeg om de rekening en uiteindelijk stonden we op. Ik voelde haar hand op mijn rug toen we opstonden en ze keek me onwijs ondeugend aan. "Heb je nog tijd om wat te drinken bij mij?". Zei ze. Ik keek op mijn horloge en twijfelde. Morgen was een belangrijke dag en ik wilde even aan mijn toespraak werken. "Kom.. Rayan, morgen ben je weg. Dan zie ik je weer een tijd niet." Zei ze. Ik glimlachte en knikte. "Laten we gaan dan maar..". Zei ik.
De volgende dag werd ik wakker en keek naast mij. Donna lag nog te slapen en ik wreef de slaap uit mijn ogen. Voorzichtig stond ik op en trok ik mijn kleren aan. Onderweg naar huis appte ik haar dat het gezellig was en dat ik haar straks toch weer zou zien. Een paar minuten later kreeg ik een appje terug 'Volgende keer blijf je ontbijten. Tot straks knapperd'. Ik moest glimlachen en liep vervolgens rechtstreek naar de douche en vandaar ben ik meteen aan het werk gegaan. Voordat het nog drukker werd belde ik gauw Sami op. Toen pakte ik mijn colbert en sleutels en ben ik meteen naar de auto gaan lopen. Op het bedrijf aangekomen waren er al een paar collega's aanwezig. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek naar Donna. "Goedemorgen, lang niet gezien." Zei ze met een knipoog. Ik glimlachte en samen liepen we alles na. 
Om vijf uur ging het feest van start en werd het onderhand steeds drukker. Ik liep naar wat collega's en we bespraken hoe en wat er morgen gedaan zou moeten worden tijdens mijn afwezigheid. Een half uurtje daarna keek ik op mijn horloge en vroeg ik me af waar Sara nou was. We zouden samen onze toespraak houden maar ze was nergens te bekennen. Maar toen liep er iemand naar binnen. Dat was Sara, we konden eindelijk beginnen. Maar wie was die man naast haar? Ze liepen samen naar binnen en zeiden wat collega's gedag. "Rayan, waar is Sara?." Zei een collega naast mij. "Jullie moeten zo op." Zei ze. Ik zuchte en liep uiteindelijk naar haar toe. Ze keek me aan en glimlachte. "We moeten zo op, heb je je toespraak bij je?". Zei ik. Ze keek me aan en toen naar de man naast haar. "Eh.. ja die heb ik." Zei ik. "Eh Rayan dit is Luciano, Luciano dit is mijn werkgever Rayan." Zei ze. Hij stak zijn hand uit en ik gaf hem ook een hand. "Welkom". Zei ik. Hij keek me vreemd aan en ik moest glimlachen. "Dat begrijpt hij natuurlijk niet." Zei ik. Sara keek me aan en toen naar Luciano. Ze zei wat en hij glimlachte. "Dank je wel, leuk je te ontmoeten." Zei hij. Ik knikte en vroeg aan Sara of ze mee kon komen. Wat begreep deze man niet aan het woord 'welkom'? Luciano nam plek bij een tafel en wij liepen naar het podium. "Ik dacht dat je een date had met je bed." Zei ik. Ze keek me aan en zweeg. "Hij is mijn buurman. Er mocht een introducé mee toch?". Zei ze. "Jazeker." Zei ik.