Donna.

                                    

                                          
"Dit is Sara. Sara dit is Donna." Zei hij terwijl hij met een liefdevolle blik naar haar keek. Ze was van dichtbij nog knapper. Haar perfecte huid, neus, lippen en prachtige ogen. "Jij spreekt dus Nederlands?". Zei ze. Ik schraapte mijn keel en knikte. "Ja,.. dat klopt." Zei ik. Ze zag er aardig uit en straalde dat ook uit. "Ik moet zo gaan, Donna zie ik je vanavond? Zelfde plek en tijd?". Donna keek naar Rayan en gaf hem een knipoog. "Yes, tot straks." Zei ze. De chemie tussen hun was in mijn ogen en voor mijn gevoel in één woord verschrikkelijk. Het was onderhand een week geleden dat Rayan bij mij thuis was. In de afgelopen dagen heb ik hem nauwelijks gezien en gesproken. Ik dacht continu aan hem. Waar ik ook keek, wat ik ook deed. Het was gewoonweg niet uit te houden. Ik droomde zelfs over hem! Mijn hemel! Ik was weleens verliefd geweest maar dit was echt anders. "Wat een lieve man hé?". Zei Donna. Ik keek haar aan en glimlachte. Ze had een accent. "Woon jij ook hier?". Vroeg ik. "Ja, ik woon buiten de stad. Ik kan de drukte hier niet verdragen." Zei ze. "En jij woont hier kort?". Zei ze. "Ja, dat klopt inderdaad." Zei ik. Ik durfde de vraag niet eens te stellen maar ik moest het gewoon weten. "Hoe kennen jij en Rayan elkaar?". Zei ik. Ze glimlachte. "Schoolvrienden. Mijn ouders waren naar Nederland vertrokken toen ik vijf was. Ik ben inmiddels bijna dertig. Oorspronkelijk kom ik uit Spanje. Op school leerde ik Rayan kennen. Hij was zo slim en lief. Als de klas me uit ging lachen om mijn accent dan kwam hij altijd voor me op. Ik heb altijd gedacht, die jongen die komt er wel. En kijk eens aan, hij gaat hier een bedrijf openen." Zei ze. "En jij?". Vroeg ze. Ik dacht na over de woorden van Rayan. Hij had het erover dat hij iemand kende uit Italië en hij hier weleens kwam naar dit hotel. Zouden ze...? Mijn hart sloeg over en ik kreeg het benauwd. "Ooh, gaat het? Je ziet een beetje wit." Zei ze. Ik herpakte mijzelf gauw en nam een slok water. Dat we elkaar tegenkwamen was pure toeval. Zoals ik al zei, mijn appartement was hier in de buurt en ik moest sowieso wat afgeven bij Rayan. Daar appte hij gisteren nog om. En toen ik het hotel binnen liep zag ik ze beide zitten aan een tafel in het restaurant. 
"Eh.. tja dat is nogal een verhaal." Zei ik. Donna keek me aan alsof ze daarmee wilde zeggen 'kom maar op, ik heb alle tijd'. Dus ik schraapte wederom mijn keel en begon haar te vertellen hoe we elkaar ontmoet hebben. "Ahh Sami?? Rayan vertelde erover inderdaad. Hij zal nu groot zijn geworden. De laatste keer dat ik hem zag was hij nog aan het kruipen." Zei ze. Dus Sami kende ze ook al. Waarom voelde dit gesprek zo verstikkend? Ze keek op haar horloge en schrok een beetje. "Jeetje, het is al vier uur. Tijd gaat hard! Leuk je ontmoet te hebben Sa..?". "Sara". Zei ik. "Ja! Sara. Fijne dag." Zei ze en toen liep ze weg. Ze had hakken aan die zelfs als moordwapens konden dienen. Rood gelakt van onder en duidelijk peperdure schoenen. Fatima had het er vaak over dat ze ze graag wilde hebben. Louboutins. Ik kreeg ineens een hekel aan deze ontwerper terwijl ik naar mijn Adidas sneakers keek. Dit loopt toch gewoon veel lekkerder? Ik heb het geprobeerd in Nederland, optutten, hakken, en die hele poppenkast maar ik vond het teveel werk. Alhoewel ik echt een knipbeurt kon gebruiken en wat kleur op mijn gezicht. Ik viel in het niet bij Donna. Die je zo uit een Vogue tijdschrift kon halen. 
Iedereen was hier zo sjiek gekleed. Tja, Milaan dit is toch de stad van de mode en weet ik veel allemaal. Ik zuchte en keek weer naar mijn sneakers. Een stemmetje diep in mij zei dat dit er verschrikkelijk uitzag. Zou Rayan mij beter opmerken als ik er wat sjieker bij liep? Zo sjiek als een Donna. Maar ja als ik om me heen keek was Donna echt niet de enige die er leuk bij liep. Ik voelde me echt zo'n Hollandse boerin die het vroeger niet eens erg vond om in haar pyjama naar de supermarkt te gaan. Dit is andere koek. Totaal andere koek en ik had snel, zeer snel een nieuwe garderobe nodig en make up.
Dat was mijn eerste doel. En gelukkig was ik vandaag vrij waardoor ik mijn missie kon beginnen. Dus ik dook de drukke stad in. Je werd dood gegooid met kledingzaken. Vintage, peperduur, Armani, waar was in hemelsnaam de H&M?? Ik zocht mijn standaard favoriete winkel maar ik kon het niet vinden. Mijn oog viel uiteindelijk op een winkel met leukere kleren in de etalage. Eigenlijk dé kleding die Donna droeg. Stijlvol, prachtige stof, mooie modellen. Het verbaast me niets als ze het op maat liet maken, Rayan deed dat wel. Daar was ik achter gekomen toen ik Sami hielp en per ongeluk in zijn slaapkamer belande. De deur van de inloopkast stond open en zijn pakken stonden netjes gesorteerd op kleur. Later hoorde ik Kim tegen Rayan zeggen of zijn pak al af was voor een opening.