Een nieuwe kans?

                                    

                                          
Ik bleef hem maar aankijken. Eigenlijk had ik de deur in zijn gezicht moeten smijten. Ik had me zoals hem moeten gedragen. Kil, afstandelijk en weet ik veel nog meer. Vooral na laatst om wat Sami zei, dat deed pijn. Nog erger dan te horen krijgen dat je bedrijf geen knip voor de neus waard was. Het feit dat Rayan hier voor mijn deur stond zegt wel heel wat. Het heeft moeite en energie gekost om hier te komen, hier te staan om zijn excuses aanbieden. Prima, ik moest door. Mijn leven was geruïneerd en ik had niks meer om te geven. De bedrijven heb ik te koop gezet en de koek was op. Hoe kan ik in een korte tijd deze bedrijven gaan opvullen met mensen? De hoofdpijn, de horror! Sorry papa, ik hou van je maar je hebt me met een enorme last achter gelaten. Rayan liep weg, hij zag er beduusd uit. Ik snapte het niet. Maar ik snapte zoveel niet aan Rayan en wilde ik het eigenlijk wel snappen? 
De dagen tikte voorbij en ik was maar met één taak bezig. Een koper voor de bedrijven vinden en kijken wat ik zoal in Italië kon doen. Wellicht hadden ze daar werk die aansloot bij mijn opleidingen. Ik kon weer verpleegkundige zijn en ik was de taal gelukkig machtig. Ik sprak en begreep het, dus dat moest geen probleem zijn. Anders zou ik er amper over peinzen om voor een tijdje naar Italië te gaan. Wat mij ineens naar Italië bracht wist ik ook niet. Probeerde ik te vluchten van mijn problemen? Probeerde ik opnieuw te beginnen? En hoe moet dat met Fatima? Ik was alles wat ze hier had. Ze zou er kapot van zijn. Ik voelde ineens een zware schuldgevoel omhoog komen en twijfelde nu behoorlijk. Of kwam het door Rayan die me ineens in de war bracht door prompt hier voor de deur te staan? Wat het ook was, ik moest mijn hoofd leeg maken. En als ik de bedrijven eenmaal verkocht had zou ik met het geld euke rondreis maken en wellicht de familie van oma bezoeken. Nou hadden we niet zo'n nauw contact maar toch was het de enige familie die ik had en met wie ik wel goed kon opschieten. Ze waren lief, aardig en begripvol. Hoe dan ook, het klinkt gek misschien maar sinds ik die bedrijven "opgegeven" had, voelde ik me lichter. Ontspannen en ik had meer rust in mijn hoofd.
Een week later kreeg ik een belletje van de makelaar met het nieuws dat er een eventuele koper was voor het bedrijf in Arnhem. "Een koper?". Zei ik. Ik liet bijna mijn mobiel vallen. "En hij wilt de vraagprijs ervoor betalen." Zei hij vervolgens. "Wat?". Ik was zo blij! Bijna, echt bijna zou mijn nieuwe avontuur beginnen. De eerste zet is gezet. Ergens voelde het alsof ik papa bedroog maar aan de ene kant kon ik niet anders. Toen het bedrijf nog goed liep en winst maakte bedacht oom mohammed een plan om het te verkopen. En nu? Nu is het niks meer. Het bedrijf, zijn nalatenschap is allang op gegeven en niet door mij, nee.. door zijn broer notabene. 
"Er is alleen één voorwaarde." Zei de makelaar. Ik was nieuwsgierig. "De koper wil het bedrijf zo snel mogelijk overnemen dus het heeft haast. Heb je deze week nog tijd om de contracten te ondertekenen?". Zei hij. "Ja.. jazeker!". Zei ik. Uiteindelijk hing ik op en vertelde het goede nieuws aan Fatima. Zij nam het wat minder goed op maar was het ook eens met de beslissing dat het een te grote verantwoordelijkheid was. De streek die Rayan heeft gedaan bij mij had ik maar achterwege gelaten. 
Een week later was het eindelijk zover. Ik reed naar het kantoor van de makelaar en liep meteen naar binnen. Hij gaf me een stevige handdruk en glimlachte. "Koffie?". Zei hij. "Ja graag." Zei ik. Hij liet twee kopjes koffie komen en nu was het afwachten op de koper. Na vijf minuten kwam de assistente van de makelaar binnen en informeerde dat de koper aanwezig was. Ik streek gauw mijn colbert glad, haalde de plukken haar uit mijn gezicht en werd me toch een beetje zenuwachtig. Deze koper wilde het bedrijf echt graag hebben, hij of zij heeft amper onderhandeld om de vraagprijs! Dat maak je zelden mee volgens de makelaar. De koper kwam naar binnen en toen schrok ik me rot 
"Jij?". Zei ik. De makelaar keek me aan en weer naar de koper. "Zo jullie kennen elkaar al". Zei hij. Rayan stond in de deuropening met een collega van financiële zaken. "Neemt u plaats meneer Tahiri." Zei de makelaar. "Koffie?". Vervolgde hij. "Graag." Zei hij.