7- BİR KERE SARIL

                                    

                                          
Ertesi sabah kapının zili çaldı, başımı Alihan'ın omzundan kaldırıp ona baktım, bebek gibi uyuyordu. 
O uyurken fırsattan istifade hemen yanağından sıkıca öptüm. 
Ağzım kulaklarımda kapıya gidip küçük delikten baktım, Alaz... Yine geçen seferki gibiydi. Kapıyı açtım, acı dolu gözlerle bana baktı ilk önce. 
Sonra birden sarıldı vücıduma. Şoka uğradım, "Yardım et bana..._" diye fısıldadı, "Unuttur geçmişimi..."
Hiçbir şey söyleyemedim, "Unutmamı sağla." dedi, "Sadece unutmamı sağla..."
Onu kendimden ayırmaya çalıştım ama başaramadım, "Bir kerecik sarılsan her şeyi unuturum..." dedi. "Lütfen, sadece bir kere sarıl."
Kollarımı sırtına doladım, "Unuttun mu?" diye fısıldadım, "Biraz bekle..." dedi. Birkaç dakika öyle bekledim, sonra kollarını yavaşça ayırdı benden, ben de ondan ayırdım kollarımı, gerekilip, "Duvarlara dokunma, tamam mı?" dedi sakince. Başımı salladım, "Dokunmam..."
Kalbim çok garip bir şekilde çarpmaya başladı, belki de korktuğum içindi. Ama yok, bu korku çarpıntısı değil, başka bir çarpıntı bu. Henüz adını koyamadığım bir çarpıntı. 
Salona girdim, Alihan hâlâ uyuyordu, sessizce yanına oturdum, mavi duvarlara baktım. Az önce çok garip şeyler olmuştu, bir anda gelip sarılmış, normale nazaran bu sefer rica ederek konuşmuştu, duvara dokunmamamı rica etmişti... 
Ayrıca il dışına gidecekti? Neden gitmedi? 
Bir anda böyle bir değişiklik beklemiyordum, evet geçmişte bir çok kez Alihan'la sarıldım, Alihan'ın omzunda uyudum ama hiçbirinde kalbim böyle çarpmadı. 
Alihan'a baktım, o kalbi çok temiz biriydi, saftı, masumdu... Onu kırmak, üzmek, hayallerini yıkmak istemiyordum. Lakin kalbim ona çarpmıyor... 
Bunu en başında anlayabiliyorsunuz, kalbiniz o kişiye çarpmaz... Tek sorun, onu terk etmem için ortada bir sebep olması gerekiyordu. O sebep de henüz kendini göstermemişti daha. 
Bu durumdan ona bahsetmeyecektim, tek istediğim onun bir hata yapması...