Mustafa.

                                    

                                          
De cijfertjes draaide voor mijn ogen. "Lukt het allemaal?". Zei een collega die me hielp. "Een beetje, ik probeer het." Zei ik. "Je doet het hartstikke goed hoor." Zei ze met een knipoog. Ik bedankte haar en ging verder met de roosters. Rayan zag ik zelden. Deze week was hij in Frankrijk voor wat zaken en zou als het goed was gisteren terug komen en volgende week zou ik langs Sami gaan. Ik werd hier echt ontzettend warm ontvangen door alle collega's. Iedereen was zo behulpzaam en vriendelijk. Met de lunch ging ik naar het restaurant op de begane grond en kocht even wat fruit en drinken. Ik zocht een plekje op en zag nog een leeg plekje in de hoek. Toen ik aan mijn lunch wilde beginnen belde Fatima me op om te vragen hoe het ging. Ik vertelde haar alles en hoe behulpzaam iedereen was. Als ik heel eerlijk was miste ik het ziekenhuiswerk totaal niet. Al die onregelmatige diensten en stress. Ik was nu avonden en weekenden vrij! Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht vroeg ik mijzelf vaak af. "Zit iemand hier?". Ik keek op. "Eh nee hoor." Zei ik. "Je bent nieuw hier zie ik." Zei hij. Ik knikte en ging een beetje verzitten. "Aangenaam mijn naam is Mustafa." Hij ging precies tegenover mij zitten en had koffie bij zich. "En jij bent?". Vroeg hij. "Sara, ik werk bij de planning." Zei ik. "Ah, dus jij bent de verantwoordelijke over onze agenda's". Zei hij. Ik glimlachte. "Ik hoop dat ik het goed doe." Zei ik. Mustafa was lang, getint en had bruin golvend haar. Zijn ogen waren diepbruin. Het was een knappe man om te zien. "Ik werk normaal gesproken op een andere locatie. Utrecht. Maar mijn collega is op vakantie." Zei hij. "Wat voor werk doe je hier?". Vroeg ik. "Ict, ik ben van de technologie en alles daaromheen." Zei hij. Ik nam een slokje water en glimlachte alleen. Ik wist niet hoe ik me in zulke situaties moest gedragen. "Kom je van hier?". Vroeg ik. Mustafa zei van niet. "Utrecht. En jij?". Vroeg hij. "Amsterdam. Althans we zijn daarnaar toe verhuist. We woonde eerst in Almere". Zei ik. "Oh dat is niet zo ver hier vandaan. En wat bracht je naar dit bedrijf?". Zei hij. "Dit lijkt wel een sollicitatiegesprek." Zei ik. Mustafa moest lachen. "Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar je meer niet." Zei hij. Ik glimlachte wederom en werd een beetje rood. Ik wist daar geen antwoord op te geven. "Ik wilde altijd voor een groot bedrijf werken en helemaal voor iemand als Rayan en zijn familie. Hoe vaak hoor je dat nou? Succesvolle marokkaanse ondernemer die het bijna over de hele wereld gemaakt heeft?". Zei hij. Ik knikte. "Klopt." Zei ik. "Mijn vader had ook een groot bedrijf in de vastgoed." Zei ik. "Oh echt?" Zei hij. Ik knikte. "Nu snap ik waarom je geïnteresseerd bent." Zei hij. Dat klopte niet, hij moest eens weten wat de reden was dacht ik in mezelf. "En waar is dat bedrijf nu?". Vroeg hij. "Oh.. ja. Vlak na het overlijden van mijn vader was het failliet verklaard." Zei ik. "Sorry,.. van je vader." Zei hij. Ik glimlachte enkel want dat deed ik wel vaker als ik de juiste woorden niet kon vinden. "Goed, ik moet een afspraak halen. Het was leuk je gesproken te hebben..?" Zei hij vragend "Sara." Zei ik. "Ja, Sara. Sorry ik heb af en toe het verstand van een zeef." Zei hij. Een groep mensen liep het gebouw binnen en mijn oog viel op Rayan die druk in gesprek was met iemand naast hem. "Ah daar is ie." Zei Mustafa toen hij mijm blik volgde. Rayan keek onze kant op en bleef even naar ons kijken en liep verder. "Ik ga ervandoor. Het was leuk je gesproken te hebben." Zei Mustafa. "Ja, dat vond ik ook. Ik ga weer beginnen. Mijn lunchpauze zit er ook op." Zei ik. Mustafa glimlachte even en liep vervolgens weg. 
Terug op kantoor ging ik verder tot mijn dienst erop zat. De dagen erna verliep alles gelukkig soepel. Mettertijd begon ik alles te snappen en ging alles me goed af. Ik leerde snel maar had ook goede hulp. Ik begon hecht te worden met Marwa. Marokkaanse administratieve medewerkster die pas geleden getrouwd is. We leerde elkaar kennen tijdens onze pauzes en Mustafa kwam er soms ook even bij zitten. Ik werd goed opgenomen in de team en voor één keer voelde ik me opgelucht. Ik was niet meer bang dat ik zonder inkomen zat. Ik deed iets wat ik leuk begon te vinden en ik had ook nog eens leuke collega's. 
De dag dat ik naar Sami zou gaan stond ik voor een speelgoedzaak. Ik kocht wat leuke dingetjes die een zevenjarige leuk zou vinden. Een bal, kleurpotloden en tekenpapier. Sami was gek op tekenen. Ik kwam aan bij de gigantische villa en stond te wachten voor de hek. Deze ging open en ik liep naar binnen. De voordeur vloog open en Sami stond in de deuropening. "Sara??". Zei hij. Ik lachte en rende naar me toe. Ik ving m op met open armen en zwaaide hem in het rond. "Ik heb je gemist boefje." Zei ik. "Ik jou ook Sara." Zei hij. Hij hieldt me stevig vast en uiteindelijk keken we elkaar aan. "Hoe gaat het met je?". Zei ik. "Goed hoor, het gaat beter. Op school ook! Maar ik vond het niet leuk dat je niet meer kwam." Zei hij. "Ah Sami ik ben er nu toch? Ik ben je niet vergeten hoor." Zei ik. Ik begon hem te kietelen en gaf hem een handje. "Laten we naar binnen gaan." Zei ik. Hij knikte en al lopend pakte hij z'n cadeautjes uit. "Sara?". Zei Kim. Ze liep op me af en gaf me een knuffel en toen kreeg ik een mep op me schouder. "Auw waaraan heb ik dat verdiend". Zei ik. "Misschien van het feit dat je niks meer van je liet horen?." Zei ze. "Sorry Kim, je weet wat er gebeurd was toch?". Zei ik. Kim knikte en gaf me een knuffel. "Er is een heleboel veranderd. Een heleboel..". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. Een heleboel veranderd?