ေနာက္ေန့မနက္ မာန္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ခြန္း၏ အခန္းဆီသို႔သြားၾကၫ့္ရာ ခြန္းရိွမေနေပ။
"အန္တီယု အန္တီယု။"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ...လာပါၿပီ။"
"ခြန္းဘယ္သြားလဲ။ မနက္စာေရာ စားၿပီးၿပီလား။"
"မနက္စာလည္း ေကာင္းေကာင္းစားပါတယ္။ အခုၿခံထဲမွာလမ္းေလ်ွာက္ေနပါတယ္။"
မာန္က ညဝတ္စြယ္တာႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေတာင္မလဲပဲ ခြန္းကိုလိုက္ရွာေလသည္။ ခြန္းက ဒန္းေပၚမွာထိုင္ၿပီး တစ္ေနရာသို႔ေငးေနရာ ေနေရာင္ေအာက္မွာသူ႔မ်က္ဝန္းျပာျပာေတြက ေတာင္ပေန၏။ နားရြက္ထိအုပ္ေနသၫ့္ ဆံပင္ေကြးေကြးေတြက မ်က္လံုးေပၚမွာေတာင္ေဝ့ဝဲေနေတာ့ မာန္က လက္ျဖင့္သတ္ကာရွင္းေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ခြန္းက မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လႊဲသြားသည္။ မာန္က သူ႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး
"မင္းကိုစိတ္ထိခိုက္လိုစိတ္မရိွဘူး။ ငါေတာင္းပန္တယ္။ ကေလးအတြက္မေကာင္းဘူး။"
မာန္က အသားညိုတဲ့အထဲမွာပါေတာ့ ခြန္းရဲ့အနားသို႔ကပ္လိုက္လ်ွင္ အသားေရာင္ေတာ္ေတာ္ေလးကြာျခားမႈရိွသည္။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးကိုမွ ဗိုက္ကေတာ္ေတာ္ေလးပူေနတာမို႔ ျမင္ရတာသနားစရာေတာ့ေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ခြန္းကစိတ္ဆိုးေနေပမယ့္ အရင္လိုကပ္ကပ္လန္ျပန္မေျပာေတာ့ေပ။
"ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္က ကေလးကိုဂရုစိုက္ရမွာမဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္ကအထြန႔္တတ္ခြင့္မရိွတာကို သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္။"
"အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။မင္းမျကိုက္တာရွိရင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ လိုတာရိွရင္ေတာင္းဆိုလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္ကေလးကို ထိခိုက္မယ့္စကားကိုေတာ့ မေျပာမိေစနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ထိန္းလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။"
"သိပါၿပီ။"
အျပင္ပန္းၾကၫ့္လ်ွင္ နာခံေနတယ္လို႔ ျမင္ေနရေပမယ့္ ခြန္းရဲ့ မေက်နပ္တဲ့အေငြ့သက္ေတြကအတိုင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။
"ဆရာ....ဧၫ့္သည္ေရာက္ေနတယ္။"
ၿခံေစာင့္က လာေခၚေတာ့ မာန္ထလာလိုက္သည္။ ခြန္းကိုၾကၫ့္ေတာ့ တစ္ဖက္လွၫ့္ၿပီးသာၿငိမ္သက္ေနသည္။ မာန္လည္း လ်စ္လ်ူရႈၿပီး ဧၫ့္သည္ရိွရာသို႔ထြက္လာခဲ့ရာ
