Sami.

                                    

                                          
Op dat moment ging de deur open en kwam er een lange brunette naar binnen. Ze was bloedmooi en onwijs stijlvol gekleed. Haar ogen waren echter bloed doorlopen en ook bij haar zaten de emoties hoog. Ze liep meteen naar de vader van Sami toe en storte zich in zijn armen. "Mijn Sami.. mijn lieve jongen. Hoe kon dit gebeuren! Hoe!". Snikte ze. Op dit moment kon ik me maar één ding bedenken en dat was de kamer verlaten. Ik liep naar de deur en ging naar buiten. Ik kwam ineens in een menigte van mensen terrecht. Vast allemaal familie van Sami. Sommige kwamen naar mij toe met vragen die ik niet kon beantwoorden. Ik was dit gewend en wist wat ik wel en niet mocht zeggen. Gelukkig kwam er versterking aan waaronder mijn leidinggevende Rene. Hij knikte naar mij en ik wist dat, dat een teken was dat hij het wel zou af handelen. Ik liep vervolgens naar de balie en storte me op de rest van het werk. "Hi". Zei een stem achter mij en ik draaide me om. Een dame van ongeveer mijn leeftijd keek me met een glimlach aan. Althans ze forceerde een glimlach want haar ogen stonden vol tranen. "Weet u.. hoe het met mijn neefje gaat? Sami?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en wist echt niet wat ik moest zeggen. "Hij is vannacht binnen gekomen en mijn dienst is nu pas begonnen. Mijn collega Rene kunt u aanspreken hierover." Zei ik. Ze keek me verdrietig aan en schudde haar hoofd. "Hij zegt steeds hetzelfde en.. ik ben gewoon zo bezorgd." Op dat moment barste ze in tranen uit en begroef haar gezicht in haar handen. Ik pakte wat tissues en gaf het aan haar. Voorzichtig veegde ze haar tranen weg en onder al die tranen zag ik precies dezelfde kleur ogen als de man van daarnet. "We doen echt onze best, meer kunnen we niet doen." Zei ik. Ik ga niet liegen en ik ga deze mensen geen hoop geven. Wij zorgde voor ze en Allah deed de rest. De intensive care is geen normale afdeling waar je even verblijft voor aandoeningen en ziekte. Dit is een afdeling van leven en dood. Van alle afdelingen was dit wel de meest heftigste afdeling. En dan te bedenken dat ze hierop moesten bezuinigen. Het feit dat ik geen baan zou hebben straks was me helemaal ontgaan door alle hectiek zojuist op de gang en -de niet zo- vriendelijke meneer!
Ze bleef me nog even aankijken en liep vervolgens weg naar de andere waarschijnlijk familieleden. Hoe dan ook, het was altijd verschrikkelijk om zoiets te zien, laat staan mee te maken. Ik sloot mijn ogen even dicht en nam diep adem. Het leek wel alsof ik alle zuurstof van de afdeling inhaleerde. Uiteindelijk ben ik alle kamers af gegaan en zag allemaal kleine kindjes zoals Sami. Mijn netvlies en hart waren dit al jaren gewend, maar het blijft moeilijk. Goed, straks zou het toch anders zijn aangezien ik mijn baan kwijt ben. 
"Saar!". Ik hoorde een bekende stem en draaide me om. "Hi Roos." Zei ik. "Pff jij klinkt down." Zei ze. Ik keek haar droog aan. "Oh sorry, ik moet even de vlag uithangen voortaan als ik te horen krijg dat ik werkloos wordt." Zei ik op een sarcastische manier. Rosa tikte me aan en lachte keihard. Zo hard dat de menigte onze kant opkeek. "Sshhhhtt!" Siste ik snel. "Oh ja oops, ik vergeet soms dat ik niet meer op mijn eigen afdeling ben." Zei ze zachtjes. "Ik ga vanaf morgen stoppen Sara. Ik ga even goed uitrusten en genieten van mijn zwangerschap. Mijn schoonouders regelen de bruiloft. Jij komt toch ook he?". Zei ze. Ik was oprecht blij voor Rosa, vooral ze eindelijk een datum voor hun huwelijk hadden geprikt. "Dus je gaat je niet meer ziek melden?". Zei ik. Rosa moest lachen. "Nee haha, mijn verloofde vond het zelfs tijd dat ik hier weg ging." Zei ze. Ik glimlachte en dacht aan mijn zusje en ik. Rosa had een back up en dat was haar partner die een goeie baan had. Wat had ik straks? Wat zou ik over een maand moeten doen? Ik moest echt een baan hebben. Ik moest gauw iets vinden, want onze spaargeld zou er zo doorheen gaan. Alle vaste lasten kwamen ineens in me op. Huur, auto, water en gas, elektra, de opleiding van Fatima en te bedenken dat er nog veel meer dingen zijn waaraan ik niet eens aan dacht. Ik zuchte diep en Rosa legde een hand  op mijn schouder. "Ik zal een oogje openhouden als ik iets zie ok?". Ik glimlachte en bedankte haar. Ik zou deze hartstikke -prettig gestoorde- collega missen. Ze stond altijd voor me klaar, vooral toen ma overleed. Ze nam zowat al mijn shifts over op de OK. Én zwanger ook nog! Ik zwaaide naar haar en zij zwaaide terug.