0.2

                                    

                                          
Bölüm 2
Ölüm Kadar Keskin
"Anne!" 
"Kızım..." 
"Anne, ölme. Anne lütfen ölme! Ben sensiz naparım?" 
"Kızım, yaşa. Benim için yaşa..." 
"Anne. Anne aç gözünü. Anne!" 
_________
Soğuk zemin, taze kan, ağlayan bir kişi, gülen onlarca kişi...
Kucağımda annem, yerde onun kanı, etrafımdakilere bakıyorum. 
Gülüyorlar. Hepsi gülüyor. 
En başta da babam gülüyor. Annemin katili gülüyor. 
"Niye yaptın bunu baba?" 
Soruyorum, sadece bir kahkaha almak için. 
"Beni aldattı! Ölmeyi haketti." 
"Aldatmadı! Sen onu alıkoydun baba. Annem ölmeyi haketmedi. Ölmeyi hakeden sensin!" 
"Yanlışın var Mirel. Ölmeyi hakeden sensin. Adının anlamı gibi acılar denizi olmaya mahkumsun sen. Bir günah meyvesisin sen." 
"Hayır, hayır değilim." 
Etrafta gülen onlarca insan şimdi bana ölmem gerektiğini söylüyorlar. 
Annemin kanına bulaşan ellerim kulaklarıma gidiyor. 
"Susun, susun artık. Susun!" 
Bağırıyorum ama dinleyen yok...
Sıçrayarak uyandığımda nefes nefeseydim. 
Yine aynı kabuslardan birini görmüştüm. 
Yavaşça yataktan kalkıp mutfağa geldim ve birkaç yudum su içtim.
Nefesim daraldığı için hava almak istedim. Balkona çıktığımda güneş henüz yeni doğuyordu. 
Hava soğuktu biraz, zihin açıcı cinstendi. 
Ruhumdaki acı gitgide artarken kollarımı kaldırdım, sargıya baktım. 
Şu an zarar verme ihtimalim yoktu, ölürdüm büyük ihtimalle. 
Zaten beni durduran tek şey annemin isteğiydi. 
Yaşamamı istemişti. 
Gerçi buna yaşamak denir mi bilmem ama yaşamamın tek sebebi annemdi. 
"Anne... Görüyor musun beni?" 
Gökyüzüne bakarak yorgunca konuştum. 
"Eğer görüyorsan, affet beni. Gurur duymuyorsun büyük ihtimal benimle. Hayal kırıklığına uğrattım seni. İstediğin gibi biri olamadım." 
"Ben yaşayamadım anne..." 
"Ellerim hâlâ senin kanınla duruyor. Kendi kanımı senin kanın sanıyorum anne."