hoofdstuk 32

                                    

                                          
Pov: matthy
Ik weet echt niet wat ik moet antwoorden op die vraag. Ik weet echt wel waarom ik die medicijnen slik maar ik wil het niet zeggen want dan gaan ze weer helemaal zorgen maken terwijl ik ook denk dat er wat met robbie is. "Matt, je kunt eerlijk zijn ik word niet boos" zegt robbie. Ik zucht. "Het zijn bromazepan medicijnen" zeg ik. Jair die kijkt me bezorgt aan. Die weet echt wel welke het zijn en wat het doet. "Brom watte?" Vraagt robbie. Ik grinnik een beetje. Ik kan het niet uitleggen. Ik kijk jair aan en die snapt de hint. "Robbie, die medicijnen zijn voor als je een heel druk hoofd hebt en dus een beetje rust wil in je hoofd" legt jair uit aan robbie. Robbie kijkt me aan. Die gaat echt boos worden. Robbie komt dichterbij maar ik schrik en ga op het puntje van het bed zitten. Hij gaat me slaan.
Pov: robbie
Matthy duikt weg als ik dichterbij kom. Waarom weet ik niet. "Hey ik doe niks matt het is oke" zeg ik. Hij ontspant zich al iets meer. Ik snap waarom matthy die slikt. Ik had er vroeger ook last van maar ik had een ander soort ervan. Maar het ligt er een beetje aan hoelang je het al slikt. "Matt?" Vraag ik. "Ja" zegt hij. "Hoelang slik je die medicijnen al?" Vraag ik. "Uhm 9 maanden ofzo" zegt hij. Yes. Dan kan ik hem nu nog tegenhouden. Want hij wil niet weten wat er gebeurt als je het meer dan 1 jaar slikt. "Jair kan je ff praten in de gang?" Vraag ik aan hem. Hij kijkt me vragend aan maar knikt wel. Ik moet het nu met hem overleggen tot het telaat is. 
Pov: jair
Robbie wou opeens met me praten in de gang. Ik weet niet waarom maar ik heb gwn ja gezegt. Hij wil vast meer informatie over het medicijn. We lopen de kamer uit. Hij neemt eerst een diepe zucht. "Wat is er robbie" zeg ik maar gelijk. "We moeten matt stoppen met die medicijnen slikken en ik denk dat jij net zo goed weet waarom als ik" zegt hij. Hoe weet hij wat er gebeurt als je die medicijnen slikt? Ik knik. "Maar wacht, hoe weet jij wat er gebeurt na het slikken van die medicijnen?" Vraag ik. Hij zucht. "Ik heb die ook die medicijnen geslikt maar dan een andere soort, maar ik slikte het meer dan 1 jaar" zegt hij. Ik schrik. Dat hij hier nog staat is een godswonder. "Wacht wat? Wat dacht je wel niet?" Zeg ik serieus. "Ik weet het niet maar als je die medicijnen eenmaal slikt denk je er niet meer over na dus dat heeft matt nu ook" zeg ik. Ja dat weet ik wel zeker. 
Pov: robbie
Die medicijnen slikken was echt een dom idee toen. Je gaat je er alleen maar meer vermoeit van voelen. De angst gaat weg maar dat heeft echt weinig zin want er komt gwn angst terug van die medicijn slikken überhaupt. Die periode was toen echt de slechtste periode en jaar van mijn leven. Ik kon niks meer. Niet meer eten, mijn bed uit, douchen, slapen, niks. Je gedachten slaan alleen maar meer van op hol. Waarom ze dat verkopen, echt Joost mag het weten. Ik heb dat jaar zo vaak ook in het ziekenhuis gelegen door zelfmoord pogingen. Ik kan het nieteens meer natellen. "Oke rob wat gaan we doen?" Vraag jair. "Uhm ja goeie vraag, ik heb geen idee" zeg ik. "Van die medicijnen af komen is nog het moeilijkst dus het beste wat we kunnen doen is die medicijnen zoeken in zijn huis en verstoppen" zegt jair. Ik knik. Dat is het beste voor iedereen. Nu snap ik wel waarom matt nooit zijn bed uit kon. Door die kut medicijnen.
Pov: matthy
Ze zijn echt al een tijdje weg. Ik ben echt benieuwd waar ze over praten en aan de andere kant boeit het me ook helemaal niks. Als ik de deur hoor opengaan zie ik dat ze terugkomen maar niet alleen. De dokter komt ook de kamer in gelopen. "Hallo matthyas" zegt ze. Ik knik. Geen energie meer over om iets anders te doen. "Ik heb hier de medicijnen die je 1 keer per dag moet slikken en verder mag je naar huis. Als de beroerte wel terugkomt moet je weer even bellen" zegt ze. Ik knik. "Dankuwel" zeg ik toch maar. Anders is het zo onbeleefd. "Geen probleem, sterkte" zegt ze terwijl ze de kamer uitloopt. "Matt kleed je maar om dan pakken wij je tas in" zegt robbie. Ik knik. Ik wil eigenlijk niet hier omkleden. Robbie weet dat ik sneetjes heb dus dat boeit niet maar jair weet er niks van. Toen hij vroeger weg ging had ik natuurlijk nog niks. Robbie die kijkt naar mij en weet gelijk wat ik bedoel. "Teminste jair, kun jij niet alvast de auto draaien dan komen wij zo" zegt robbie. Jair kijk eerst verbaast maar knikt dan snel. Zou hij het toch weten? Dat zijn zorgen voor later. Ik verwissel mijn outfit en robbie heeft ondertussen al mijn tas in gepakt. "Oke klaar?" Vraagt robbie. Ik knik. Ik ben nog nooit zo klaar geweest. Eindelijk uit dit kut ziekenhuis. Terug naar huis. Ons huis. 
~we moeten matt stoppen met die medicijnen slikken~ 
--------------------------------------------------------------
896 woorden.
Niet lang maar ik het is me gelukt. 
Wie gaan er allemaal wachten tot 00:00 om de nieuwe nummer te luisteren? Ik wel natuurlijk. 
Let goed op jezelf ❤️
Tot bij Deel 33 🤍