Rozdział 63

                                    

                                          

STELLA
 No dobra, otwieram. Zresztą jak źle może być? 
	Sekundę później okazuje się, że owszem, może być BARDZO, BARDZO, BARDZO źle. 
	– Co ty robisz? – piszczę. 
	Gabriel rozpromienia się i rozkłada ramiona. 
Stoi sobie teraz po drugiej stronie wysokiej bramy wykłutej z jakiegoś czarnego metalu, na której wisi tabliczka z napisem: OGRÓD TYSIĄCA BAŚNI.
A pod spodem druga. NIECZYNNE!
	– Czekam, aż do mnie dołączysz – mówi z nadmiernym entuzjazmem.
	Mrugam powiekami i potrząsam głową, mając nadzieje, że rozgrywająca się przede mną scena, za moment się rozmyje. 
Jednak nic z tego... 
	– Tam nie wolno wchodzić. Brama jest zamknięta. – Stukam paznokciem o złotą etykietkę. – To będzie włamanie. 
	– Raczej zwiedzanie w godzinach zamknięcia. – Gabriel unosi brew. – Boisz się? 
	Parskam niewesołym śmiechem. 
	– Czy twoje niespodzianki zawsze muszą być niezgodne z prawem? 
I czy byłam głupia, sądząc, że pójdziemy do kina albo do jakiegoś baru?
Dupek poprawia swoją skórzaną kurtkę.
	– Przyznaj, że lubisz to życie na krawędzi, nudziaro. – Wyszczerza się.
	– To dlatego musiałam zamknąć oczy? Żebyś zwabił mnie podstępem na złą stronę ogrodzenia?
	– Nie mogę pójść na naszą randkę sam. – Wsuwa rękę w szparę między prętami i pociąga mnie za kosmyk włosów, który niepostrzeżenie wymknął mi się z upięcia. – Chodź, bachorze. To nie koniec niespodzianek. 
	– I to mnie martwi – burczę. 
	A późnej najgłupszą rzecz na świecie. Przełażę przez tę przeklętą bramę i ląduję pokracznie obok Gabriela. Po chwili czuję dziwne pieczenie  na opuszce i zauważam, że w którymś momencie musiałam się skaleczyć. 
	Ekstra. 
	To kara za niekierowanie się rozsądkiem. Powinnam była zostać po legalnej stronie chodnika i zaprotestować przeciwko temu przestępstwu, a nie brać w nim czynny udział! 
	Gabriel ujmuje moją dłoń w swoją i prowadzi dokądś pomiędzy rzędem gigantycznych liściastych drzew i krzewów wyższych ode mnie. 
	– To ci się spodoba. Gotowa?
	Wcale! 
	Jednak gdy sekundę później wszędzie dookoła mnie rozbłyskują setki,  a nawet tysiące małych światełek, aż zapiera mi dech. 
	Ogród tysiąca baśni to jak sama nazwa wskazuje bardzo bajkowe miejsce. Tutaj z każdej strony patrzy na ciebie jakaś postać z bajki. Wycięta pośród liści, drzew, wydrążona w drewnie, ulepiona z gipsu, kamienia i innych materiałów. Księżniczki, królewny wraz ze swoimi ukochanymi, syreny, wróżki, krasnale i inne zaczarowane stwory. A teraz... Każdy z tych posągów jest okryta maleńkimi światełkami, które połyskują niczym diamenty i dodają temu miejscu jeszcze więcej magii. 
	Odklejam wzrok od tej niezwykłej scenerii i skupiam oczy na Gabrielu. 
	– Ty to zrobiłeś? – szepczę. 
	On tylko przełyka ślinę. 
	– Czy to... – Szarpie za kołnierzyk kurtki jakoś tak nerwowo. – Jest dla ciebie romantyczne? 
	– To jest... – Wciąż jestem zbyt wstrząśnięta, zdębiała, rozwalona, żeby sklecić jakąś sensowną odpowiedź. – To jest... 
	– Głupie, tak? – wtrąca, a na jego twarzy pojawia się posępny grymas. – Tak właśnie myślałem. Idiotyczny pomysł. Nigdy nie robiłem czegoś takiego dla dziewczyny i... 
	Wprost nie mogę uwierzyć, kiedy widzę, jak przeczesuje palcami włosy, przestępuje z nogi na nogę i obrzuca się gradem przekleństw. 
	Wielki Gabriel Holloway, grzeszne marzenie każdej dziewczyny. Arogancki łamacz kobiecych serc traci pewność siebie i martwi się, że jestem zawiedziona jego planem na naszą pierwszą randkę. 
	Robię wszystko, co w mojej mocy, żeby nie zacząć podskakiwać z radości. 
	– Gabriel, teraz to ty musisz wyluzować. – Wspinam się na palce i całuje go szybko w usta. – Jest niesamowicie. Jestem zachwycona. Dziękuję. – Znowu go całuję. Tym razem dłużej, czulej. 
	Gabriel pomrukuje coś w moje wargi i szybko zmienia nasz niewinny całus w głęboki, mokry, ostry pocałunek. 
	– To... cieszę się. – Prowadzi mnie kawałek dalej, gdzie zauważam rozścielony koc, a obok niego niewielki kosz. –  Usiądź – zachęca. 
	– Denerwujesz się? 
 Zamiast odpowiedzieć przykuca i zdejmuje pokrywę kosza. 
	No oczywiście, że nie przyzna, że ten wieczór wywiera na nim taką presję. Nie pozwala mu na to rozdęte ego.
	– Jedzenie nie jest imponujące. To totalnie niezdrowe żarcie. Pizza. Pewnie mogłem zamówić coś z restauracji, ale nie zapytałem, co lubisz jeść i... 
	Łapię go za rękę, zanim ponownie się nakręci. 
	– Pizza świetnie pasuje – uspokajam. – Ty też sobie usiądź, dobrze? – Poklepuję koc obok siebie. 
	Gabriel w końcu opada na pluszowe okrycie przy moim boku.
	– O czym powinno się rozmawiać na randkach? – Obserwuje nasze splecione place. 
	Mój uśmiech dodatkowo się poszerza, gdy wychwytuję nutkę niepewności w jego głosie. 
	– Czy ty nigdy na żadnej nie byłeś? 
	– Nie na takiej. – Gładzi kciukiem grzbiet mojej dłoni. – Nigdy wcześniej nie starałem się, żeby wieczór spędzony z dziewczyną był... inny, niezwykły, niezapomniany dla niej. 
*****
Kto miał podejrzenia, że może dojść do czegoś w takim stylu? 😁