အပိုင်း (၂၂)

                                    

                                          
"မဒီ...မင်း​ရေချိုးခန်းထဲမှာအိပ်​ပျော်သွားပြီလား" 
အပြင်က​နေလှမ်း​ခေါ်​နေတဲ့ သူ့အသံ 
"ငါသူ့ကိုဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲ...ရှက်လိုက်တာ...တူညီတဲ့အမှားကိုနှစ်ခါမှားရတယ်လို့ မိမဒီ ရယ်" 
"မဒီ...မင်းမထွက်လာရင် ကိုယ်ဝင်လာမှာ​နော်" 
အတင်းအကြပ်​တွေ​ပြော​နေတဲ့ သူ​ကြောင့် 
"မလာနဲ့...ပြီးပြီ" 
​ရေဝတ်အင်္ကျီကိုလဲပြီးထွက်လာ​တော့ ​ရေချိုးပြီးသန့်ပြန့်​နေတဲ့ သူကအ​ပေါက်မှစီးကြိုလျက် 
မဒီလည်းသူ့မျက်နှာကိုမကြည့်ရဲတာနဲ့ ရှက်ရှက်နဲ့သာထွက်လာတော့ သူလည်းအ​နောက်ကလိုက်လာသည် 
အခန်းထဲ​ရောက်​​တော့ 
"ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ" 
"မင်းကို​မေးစရာရှိလို့" 
"​မေးစရာရှိလဲ ​နောက်မှ​မေး မဒီ အင်္ကျီဝတ်ဦးမယ်" 
"ဝတ်​လေ ​စောင့်မယ်" 
"​စောင့်မယ်ဆိုလည်း အပြင်ထွက်​လေ" 
"ဘာလို့လဲ...ရှက်လို့လား ဘာမှရှက်မ​နေနဲ့​တော့ မ​တွေ့ဖူးတာလည်းဘာမှမရှိဘဲနဲ့...က​လေးတစ်​ယောက်​တောင်ရ​နေပြီကို" 
"ကိုစစ်မင်းဟန်" 
မဒီ့ မျက်နှာ​လေးရဲလာပြီး ​သူနာမည်အပြည့်အစုံကိုအော်လိုက်​တော့ မဒီ့ နှာထိပ်​လေးကိုလက်​လေးနဲ့ လှမ်းညစ်လိုက်ပြီး 
"ကိုယ့်နာမည်ကိုဘယ်သူအပြည့်အစုံ​ခေါ်ခိုင်းလို့လဲ" 
မဒီ လန့်ပြီး​ကြောင်သွားသည် 
"ထားလိုက်ပါ ​နောက်တစ်ခါ​ခေါ်ရင် ကိုကို လို့ပဲ​ခေါ်" 
"ရှင်..." 
"ဘာ​တွေဖြစ်ကုန်တာလဲ...လူများ​ပြောင်းသွားတာလား" မဒီ​ကြောင်း​တောင်​တောင်ဖြင့်စိတ်ထဲ​ရေရွတ်မိသည် 
"ဘာလည်း အဝတ်မလဲ​သေးဘူးလား...ဘာလည်း ကိုယ်မထွက်​သေးသ၍မလဲဘူးဆိုတဲ့သ​​ဘောလား"
"အင်း..."
"တယ်ခက်ပါလား...ဒါဆို ကိုယ် အပြင်က​စောင့်​နေမယ် လဲပြီးရင်ထွက်လာခဲ့​နော်"