9

                                    

                                          
Het eerste uur ging al snel voorbij. Louise en Cleo waren samen aan het spelen in de woonkamer, terwijl de volwassenen aan tafel in de eetkamer zaten. Er waren op dit moment verschillende gesprekken aan de gang, en hoe graag Caro ook even iets wou zeggen over haar zwangerschap tegen Camille, zweeg ze toch. Ze wilt de verjaardag van Jonas niet verpesten door de aandacht op zichzelf te leggen, ondanks dat ze weet dat hij dat juist niet erg zou vinden. Ze was met Vince zijn vingers aan het friemelen - een zenuwtrekje dat ze sinds het middelbaar heeft - terwijl ze sprak met Merel over crèches voor hun zoontje. Zo besefte ze ook maar weer dat ze een crèche zou moeten gaan zoeken.
'We hebben er nu twee in gedachten, en binnenkort gaan we er eens langs,' vertelde Merel, 'Samen met Noah, zo kan de begeleider daar al eens met hem omgaan.' Caro knikte, 'Dat is inderdaad een goed idee, dan kan je ook ineens zien of je de persoon vertrouwd met hem of niet.' Nu was het Merel die knikte, 'Wanneer ga je gaan kijken?' vroeg Caro. 'Pas tegen eind februari. Tot 9 april ben ik in zwangerschapsverlof, dus tot dan hou ik Noah zeker thuis. Maar vanaf dan gaat hij wel moeten beginnen gaan. Misschien dat ik hem is zo een half dagje per week breng als we een crèche hebben, dat Noah het toch al eens gewoon wordt. Maar we hebben nog wel even tijd.' 'Ja, een crèche vinden is heel moeilijk. Nu met Louise had ik er geen, Titin was er altijd om voor haar te zorgen in de dag als ik moest gaan werken. Of mijn papa. En dan tegen dat het school was, stonden Camille en Yemi ook klaar om te helpen. Dus ik heb niet echt het probleem van de crèche ondervonden', al zal dat nu misschien wel zijn, dacht ze er nog bij.
Daar moet ze het met Vince wel over hebben. Een crèche vinden is tegenwoordig heel moeilijk. En dan komt het belangrijkste er nog bij: vertrouw je je kind met de persoon? Maar misschien dat ze wel helemaal geen crèche moeten zoeken. Misschien wilt Titin wel gewoon weer voor hun baby zorgen. Want opzich is dat helemaal niet zo veel en zo lang. Caro werkt van 11 tot 16.30 uur. Vince van 8.30 tot 16.30 uur. Dus dan zou hun baby'tje maar van 10.30 tot 17 bij Titin en Karel zijn. En als ze haar er wat geld voor geven - wat Titin zeker en vast niet zou willen aanpakken - zal Caro er zich zeker al wat beter bij voelen.
Door steeds verder in haar gedachten te komen, begon ze uit het gesprek met Merel te vallen. Plus, ze was ook minder met Vince zijn vingers aan het spelen. Zowel Merel's aandacht als Vince zijn aandacht lagen al gauw op haar. 'Caro?' 'Liefje?' Door de warme vingers van Vince tegen haar kaak te voelen, werd ze weer wakker. 'Huh, wat is er?' 'Je was plots weg, alles oké?' ze zag de bezorgdheid in Vince zijn ogen en glimlachte zacht. 'Ja hoor, alles is prima. Sorry,' hij glimlachte terug, kuste haar voorhoofd liefdevol en draaide zich weer om naar Yemi en Jack. Caro keek weer naar Merel met een verontschuldigende blik, waarop zij gewoon glimlachte. 'Geeft niet hoor.'
'Tijd voor taart!' Stond Yemi al roepend op van zijn stoel. De twee meisjes kwamen de eetkamer binnen gelopen, terwijl Yemi naar de keuken liep. Louise zette een kroon op Jonas zijn hoofd-die had ze gekregen van haar peter. 'Happy birthday, to you. Happy birthday, to you', zong Yemi, waarna snel iedereen mee begon te zingen. 'Happy birthday, dear Jonas! Happy birthday, to you. Hipperdepip, hoera!' Caro zag hoe Jonas er een beetje ongemakkelijk bij zat, en snapte het ook wel. Dit stuk is nu eenmaal altijd wat awkward. Yemi zette de chocolade taart voor Jonas neer op tafel. 'Maak maar een wens', of Jonas dat dan ook echt heeft gedaan, weten ze niet. Wat ze wel weten, is dat hij de kaarsjes in één keer heeft kunnen uitblazen.
Cleo zat op Camille haar schoot, terwijl ze vol ongeduld naar de taart keek. Yemi sneed voor iedereen een stuk af, en gaf dan ook aan iedereen een bord. Toen Cleo's stuk voor haar was op tafel, wachtte ze toch totdat iedereen een bordje had gekregen. Dat hebben haar ouders haar geleerd: wachten tot iedereen een bord heeft, en wachten totdat iedereen klaar is met eten voor je van tafel gaat. En hoewel er al twee personen waren die al waren begonnen, wachtte Cleo toch nog steeds. Camille keek trots naar haar dochter. Yemi was nog bezig, en Camille wou haar dochter niet doen wachten omdat ze wist dat ze veel zin had in de taart, liet ze Cleo al beginnen, 'Je mag eten, schat. Doe maar.' En meteen begon de driejarige blondine te eten.