14. Bölüm : Ödenmemiş Hesaplar.

                                    

                                          
Vote ve yorumlarınızı belirtin lütfen. Düşünceleriniz benim için çok önemli ve değerli.
İyi okumalar.


Bölüm şarkıları
(Sezen aksu, kaybolan yıllar, kaçak, kayahan - odalarda ışıksızım.)



14. Bölüm: Ödenmemiş Hesaplar.



Asaftan sonra, yedi kilo verdim. Saçlarımı boyamayı bıraktım ve aklar düştü bir kaç telime. Ülkeleri gezdim fakat hiç bir şehre, sokağa sığamadım.
Güneş doğdu, ay göründü gecede, kaç 365 gün onsuz geçti.
Özledim, delirten bir özlem ile 3 yıl 1 ay 19 gün yaşamaya çabaladım.
Nefes almak istemedim, sen diye soludum.
Karşılaşmayacağımızı bildiğim her sokakta bir ihtimal temkinli yürüdüm, sağımda sen solumda sen.. her an sanki gözlerimiz çarpışacak da vuslat gerçekleşecek diye bir umut.
Elimi tutarsın, giderken tutmadığın ellerimi tutarsın belki diye hiç bir mevsimde, karda kışta, cebime sokmadım parmaklarımı.
Sonra kavuştum sana.
Senle birlikte başka ihtimallere.
Artık benim olmayışana,
Artık başkasıyla oluşuna.
Dünya santim santim yörünge değiştirdi, yol kat etti. 
Senin kalbimde ki yerin bir gram oynamadı.
Seni unutmak için bir milim yol katetmedim.
Asaf'ı terk ettim. Kötü bir kadın oldum fakat ben bir ilişkide ki fahişe olmadım. Asaf'ı o kadar temiz sevdim ki, ona bunu yapmadım. Sevgimi ardımdan bıraktım fakat kirletmedim.
İtham edildiğim, suçlandığım o kadın olmadım.
Şuan da ellerimin titremesine, gözlerimin buğulaşmasına neden olan o sözleri hak etmedim.
"Nalan," dedi İdil abla ve saniyeler sonra sözlerini algılayabildim.
"Hadi gel eve götüreyim seni." Korkuyla konuşuyordu, İdil abla temkinliydi ve korkuyordu.
Çünkü ben günler önce tam olarak sayılmasa bile intihara kalkışmıştım.
Ona bunu yapamazdım. Sertçe yutkundum be titrek bir nefes aldım. Başımı salladım yavaşça, "Gidelim." Dedim.
Evin kapısından uzaklaştığımız sırada kapıyı kapattı İdil abla ve sokakta yürümeye başladık.
"Nefha hanımın söylediklerine bakma sen. Biliyorsun canı yandı, şimdi senin de canın yansın istiyor."
"Ama abla," durakladım İdil ablanın yüzüne çevirdim bakışlarımı. "Yanacak bir canım kaldı mı benim? Daha ne kadar yanabilir bir can?"
İdil abla dolan gözlerini benden kaçırdı ve elini koluma daha sıkı sarıp beni yürütmeye devam etti. Dakikalar sonra evimin önüne geldiğimizde anahtarı cebimden çıkardı ve kapıyı açtı. Yavaş adımlarla merdivenleri çıktım ve evimin kapısına geldik.
O kapıyı da açtığında eve girdik.
Ayakkabılarımı çıkardım yavaş adımlarla oturma odasına geçtim. Telefonuma gelen bildirimleri göz ardı etmedim ve çantamda ki telefonu çıkardım.