Chapter 10

                                    

                                          
Chapter 10.

Seraphina's POV 
It was late at night and I was sitting next to him. 
"What did you do last night? hmm?" Sabi ko habang pinupunasan ko ng basang pamunas ang noo niya. Kahit may sakit siya wala man lang nagbago sa emosyon niya. 
Tsk. He's really emotionless. Kaya nakapagtataka lang kung paano siya ma-i-inlove sa female lead. I mean paano nangyari iyon?





Hindi masyadong naipaliwanag sa libro ang nangyari. Nakapagtatakang ang bilis ng mga pangyayari. May hindi ba ako alam? Sa pagkakatanda ko ay wala naman akong nakalimutan.




And until now. Hindi pa rin malinaw sa akin kung paano ako napunta rito. Kung paano ako napunta sa katawan ni seraphina. I mean ang huli ko lang natatandaan bago ako mapunta ay nagbabasa ako ng libro o nakatulog na ako after that. Other than that wala na. Nagising na lang akong nasa katawan ni zeraphina. Mabuti na lamang ay nandito pa rin ang ibang memories ng dating seraphina. Napapanaginipan ko ito ng pakunti-kunti.




"Hindi ka naman mainit nung umalis ako kagabi. Pati sugat mo namumula na naman." Nag-aalalang sabi ko sa kanya. Inalalayan ko ulit siyang umakyat after kong malinis ang sugat niya kaninang umaga. Sobrang init niya kasi tapos nakuha niya pang bumaba at lumabas ng bahay. Pinupunasan ko siya at pinainom na rin ng gamot para bumaba ang lagnat niya. Nakatingin lang siya sa akin habang dinadampian at pinupunasan ko siya. 


"Do you feel alright?" Nag-aalalang tanong ko, halata sa boses ko ang pag-aalala. I was really scared earlier nang humiwalay ako sa yakap niya at nakitang dumudugo ang sugat niya. Ano ba kasing ginawa niya? Nakipag laban ba siya? Wala naman siyang galos na bago. 



"I'm alright, I just need more rest." Aniya sa mahina at malamig na boses, nakapikit ang mga mata dahil sa pagod. I smiled in comforting, and continue to hold the wet wipe to his forehead. Matapos ang ilang saglit na katahimikan, binuksan niya ang kanyang mga mata at tumingin sa akin. 



Bumuntong hininga ako at pinagpatuloy ang pagpupunas sa kanya. "You should always be careful, Damian. You can do what you want but only when your wounds are healed. Ilang beses ko nang sinabi sayo na wag kang gagalaw nang gagalaw. Hindi mo sineseryoso ang sinasabi ko. Tingnan mo ang nangyari. Imbes na tuluyan ng gumaling ang sugat mo at maka-kilos ka na ng maayos, ayan nilalagnat ka na tuloy. Napakakulit mo naman kasi alam mo naman na kailangan mong magpahinga. Hindi ka nakik-." Napatigil ako sa sinasabi ko nang mapansin kong titig na titig siya sa akin. His face looked amused. For a moment I know he knew what I was saying. Siguro iniisip niya ngayon na, who am I to lecture him.





"I-I'm sorry... uh...I was just w-worried." Kinagat ko ang labi ko, pilit pinipigilan ang mga salitang gustong lumabas. Katahimikan ang bumalot sa kwarto habang nakatingin ako sa kanya. 







What are you doing and thinking Seraphi-este Elysia? Baka sabihin niyang masyado akong nangingielam! Hays.







"I didn't mean to lecture you it's j-just..."





"It's fine." he said finally, interrupting my thoughts. "I'll take your words seriously this time. I didn't mind that your lecturing me." Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. As far as I can remember, ayaw niyang inuutusan o minamanduhan siya. At anong ibig sabihin niyang he didn't mind me lecturing him? Nakakatakot pa naman siya magalit dahil naglalabas agad ng baril. Buti na lang talaga wala siyang baril ngayon.





But, it felt like those words just made the air around us turn electric. I could feel a current running through me and my very being suddenly felt drawn to him like a powerful magnet. I swallowed, working hard to keep my composure, to hide the way my heart was thumping inside my chest. "I-I was just worried about you" mahinang sabi ko at hindi inaalis ang tingin ko sa kanya. "You need to be careful. Your wounds could get infected if you don't take good care of them."




"I will. I'm not completely helpless, you know," he said. "You do not need to worry."




"N-No! I am not w-worrying." I heard him chuckled kaya napatingin ako sa kanya. Did he just chuckled? Bakit ang sarap sa pandinig na marinig iyon? 




Naramdaman kong namula ang pisngi ko habang umiwas ako ng tingin sa kanya. I knew my concerns were valid, but I felt embarrassed for lecturing him like he was a child. Ayaw niya pa naman ng ganon. Siguro kung may hawak lang siyang baril kanina niya pa ako pinutukan. Alam ko naman na kaya niyang pangalagaan ang sarili niya, he's a Blackthorne after all. 




Yeah, I almost forgot that he's the next master and the strongest blackthorne of their clan. So, I don't need to worry. He can handle himself.




I remember when I saw damian accidentally, which shouldn't happen in the story. It's just surprising because I saw him injured and right here on the mountain. Though damian had killed many mercilessly, it was still surprising to me to see him in such a weak and weary form. Nakakabigla lang talaga na kasama ko siya ngayon dahil walang nabanggit sa libro na nakilala niya ako. 




Damian was known to be the most feared and powerful person in this world. There was no one who could stand up to damian according to the book, a book that I now could not find. Tinago ko iyon pagtapos kong basahin muli. Ngunit nang tinignan ko ang pinag taguan ko ng libro ay wala na ito rito. The book suddenly disappeared like a bubble. Hindi ko na alam kung nasaan ito ngayon. 





Siguro ay pinabasa lang ulit sa akin ang libro upang ipa-remind sa akin ang mga mangyayari. Na ipa-realized sa akin na isa lang akong extra sa istoryang ito. That, I shouldn't change the plot of the story. Yun naman talaga ang gagawin ko, ang manood lang sa mga mangyayari. Kaya nga mas minabuti ko na huwag ng umalis dito sa bundok para hindi ako maapektuhan ng mga magaganap. But look what happened. Pinaglalaruan yata ako, dahil ako pa mismo ang nakahanap sa male lead ng istorya. Nandito mismo sa bahay ko at nakakausap. I just hope na walang magbago sa orihinal na daloy ng istorya. 





Simula pa lang ng mamulat ako dito sa mundong ito. I had always considered myself to be an extra, a character who is supposed to simply watch from the sidelines, tanggap ko na iyon. Kaya nga pinangako ko sa sariling hindi ako pupunta sa kapital at hindi ako gagawa ng mga bagay na makakakuha ng atensyon ng mga mahahalagang karakter. Yet here was the male lead of the story in my house. 
Had I caused this change to happen? Pero... Wala pa naman akong ginagawa bago ko siya makita sa bundok ah.





Maybe my own actions had influenced the story in a way I had not expected? After all, I was merely an extra. I nervously asked myself these questions, but I soon realized there was no answer. Mabilis kong inalis ang iniisip. 




Sigurado naman akong pag gumaling na siya ay aalis na siya at babalik na sa kapital. Hindi niya maaaring iwanan ang kanyang trabaho ng sobrang tagal. I am also sure that his right hand, Leo, is already stressed. Ang dami kayang trabaho ni damian dahil siya na ang susunod na master ng Blackthorne Clan. Natatandaan ko rin na mayroong nakatatandang kapatid si damian. Isa rin siya sa dahilan kung bakit ayaw kong pumunta sa kapital. That man is also dangerous, and I mean it. Baka pag pumunta pa ako sa kapital ay makita ko pa siya at ang iba pang mahahalagang karakter ng istorya.



I was completely lost in my own thoughts when I suddenly felt Damian's's hand on mine. Ang tanging napagtutuunan ko lang ng pansin ay ang init nito at ang pagpintig ng aking puso na nagsimula sa sandaling iyon. 
Naramdaman kong uminit ang mukha ko at mabilis na iniwas ang tingin ko sa kanya. Nakalagay lang naman ang isa kong kamay sa dibdib niya at ang isang kamay na pinampupunas ko sa kanyang noo kanina ay pinupunasan na ang kanyang tiyan. 






My cheeks almost seemed to catch on fire when I realised I was holding his body and touching his abs! Immediately I drew my hand away and looked away, blushing madly.





Really?! Elysia?! Sa lahat ng pwedeng mahawakan doon pa talaga sa ab- I mean sa tiyan niya!






Nakakahiya!