6. Traantje

                                    

                                          
Robbie
Trots kijk ik toe hoe Jamie het vlechten van Belle's haar toch maar even heeft overgenomen. Dit is wat ik wil. Een kind. Een kind van Jamie en mij. 'Zo meisje, jij bent ook klaar.' Zegt Jamie, als ze Belle in de camera van haar telefoon laat kijken, om het eindresultaat te zien. 'Dankjewel Jamie', zegt het meisje glimlachend. 'Geen probleem!' Lachend komt Jamie naast me staan. 'Het zijn wel schatjes.' Glimlacht ze. 'Precies, dat is het hele probleem. Hoe die moeder ze zoveel pijn kan doen, ze zijn zo lief.' Ik voel de tranen alweer achter mijn ogen prikken, en sla mijn arm om Jamie's romp. 'Rob?' Ik knik zacht. 'Het is oké. Jullie geven ze dit, jullie geven ze heel even lol, en veiligheid, en daar zijn ze jullie al eeuwig dankbaar voor.' Toch ontsnappen er een paar tranen door de woorden van mijn vriendin. 
'Robbie? Heb je pijn?' Hoor ik de stem die ik meteen aan Lucas link. 'Nee vriendje, ik heb geen pijn. Wat heb jij coole haren!' Trots knikt hij. 'Maar, je huilt..' Snel veeg ik mijn tranen weg. 'Robbie is een beetje verdrietig omdat zijn hamstertje dood is.' Redt Jamie me uit de brand. Meteen schenk ik haar een glimlach, en voel ik de kleine armpjes van Lucas om me heen. 'Arme Robbie.' Fluistert hij. Mijn vingers verstrengel ik weer in zijn haar, en mijn hoofd leg ik op Jamie's schouder. Dit voelt als een gezin. Gewoon, een doorsnee gezin. En dat voelt verbijsterend goed. 
Raoul
Zuchtend druk ik voor de laatste keer op haar nummer, zonder verwachting dat ze opneemt. En gelijk had ik, want meteen verschijnt er "gesprek geweigerd" in beeld. Godverdomme man, ze weet dat we bellen, maar ze weigert gewoon. Ze geeft niks om haar fucking eigen kinderen. Dat maakt me zo, zo boos. Ze kunnen helemaal niet terug naar dat wijf. Dat laat ik niet gebeuren. Ze slaat ze! Ze blijven hier, hier zijn ze veilig. Voor nu blijven ze hier, in onze armen. Ik adem diep in en uit, en loop dan terug naar de rest. Meteen komt Koen naar me toe lopen. 'Niks hè?' Ziet hij aan mijn gezicht. Ik schud mijn hoofd, en weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn. 'Hey, het komt goed oké. Ik beloof het.' Zegt Koen zacht. Ik glimlach. 
'Oké kiddo's, wat willen we doen vandaag?' Vraagt Matthy dan hard, waardoor hij meteen de aandacht van iedereen heeft. 'Zwemmen!' Roept Lauren. 'Zwemmen?' Vraagt Matthy dan aan de rest. Iedereen knikt. 'M-maar..' Begint het kwetsbare stemmetje van Belle. Meteen hurk ik voor haar neus. 'Hey rustig wat is er meisje?' Ik wrijf kalmerend over haar arm. 'Ik- Ik kan helemaal niet zwemmen, en, en ik ben een keer in de vijver gevallen, en toen, en toen verdronk ik bijna.' Verdrietig kijkt ze naar de grond. 'Hé, doe even rustig moppie. Weet je wat we gaan doen? We gaan bandjes halen voor jou.' Verbaasd kijkt ze me aan. 'Wat?' 'Bandjes! Die doe je om je arm, en dan blijf je automatisch boven water.' Langzaam ontstaat er een glimlach op haar gezicht. 'Dus ik mag mee?' 'Natuurlijk mag jij mee! Iedereen mag mee!'
'Rob ga er hier ff af, dan gaan we langs de Hema voor zwemkleren.' Zeg ik net voor de afslag. Meteen scheurt Rob naar links. 'Jezus schat ff rustig.' Zegt Jamie lachend. 'Ja ik moest daar op!' Zegt Rob ook lachend. 
Een kwartier later komen we de Hema uitgelopen. 'Raoul ik vind hem prachtig.' Zegt Lucas met een glimlach van oor tot oor, terwijl hij trots zijn zwembroek omhoog houdt. 'Mooi zo maatje, graag gedaan.' 'Weetje Raoul.' Begint hij zacht.
'Jullie zijn veel liever dan mama.'

Heey, sorry voor dit korte kut hoofdstuk, en dat hij eig al gister online moest komen, maar het gaat ff niet zo lekker. Heel misschien komt de volgende morgen, maar ik kan niks beloven. Sorry