Rozdział 26

                                    

                                          
Tydzień minął jak jeden dzień. Dzisiaj zaczynały się święta, a ja nie miałam żadnego odzewu od Matta. Nikt w sumie nie wiedział co z nim, bo się nie odzywał. 
Właśnie spakowałam resztę rzeczy do walizki i mogłyśmy ruszać w drogę. Założyłam czarne spodnie dresowe i bluzkę z krótkim rękawem oraz buty, żeby było mi wygodnie. Miałyśmy jeszcze podjechać po Gabi, która swoja drogą też nie miała kontaktu z Mattią. Mieli dzisiaj wrócić, zobaczymy. 
- Możemy jechać?
- Tak Córeczko.
Wzięłam nasze walizki i spakowałam do bagażnika zostawiając miejsce dla przyjaciółki. Usiadłam za kierownicą, włączyłam muzykę i czekałam za mamą, która po chwili do mnie dołączyła.
- Usiądę z tyłu, żebyście mogły sobie porozmawiać, a ja się prześpię, bo miałam dzisiaj ciężką noc. 
- Co się stało? – spojrzałam na nią we wstecznym lusterku.
- Nie mogłam spać. 
- Wszystko dobrze?
- Tak kochanie. 
Pokiwałam tylko głową i zaparkowałam na posesji przyjaciółki, która od razu wyszła. Dołączyłam do niej. 
- No witam, ale się cieszę. 
- Hej.
- Oho, ktoś bez humoru. 
- Jakoś tak. Jedziemy? – przyjrzała mi się uważnie. 
- Nic mu nie jest. – zmarszczyłam brwi. 
- Odzywał się do Ciebie?
- Nie. Rozmawiał rano przez parę minut z tatą. Nic im nie jest i już wracają. 
- To dobrze. 
- Isa?
- No?
- Ktoś się zakochał. – uśmiechnęła się. 
- Nie ma takiej opcji. 
- Oczywiście. Wspomnisz niedługo moje słowa. 
Nic więcej nie powiedziała, tylko wsiadła do samochodu, a po chwili do niej dołączyłam i już byłyśmy w drodze. Wjechałyśmy jeszcze po kawę na stacje. Droga była dosłownie idealna. Rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się i cieszyłyśmy ze wspólnego towarzystwa. Mama włożyła zatyczki, żeby się przespać, a my jakoś umilałyśmy sobie czas. 
- Isa, ale takie znikanie jest u nich normalne, szczególnie u Matta. 
- Nie jest to normalne. Martwiłam się. Ciężko napisać, że nic mu nie jest?
- Niestety, czasami ciężko. Uwierz. Kiedyś wszystkiego się nauczysz. 
- Wątpię. 
- Jak się kogoś kocha bezgranicznie, to wiele się wybacza, rozumie i przyzwyczaja. Takie ma życie.
- Nie rozmawiajmy o tym teraz. – wskazałam jej oczami na mamę, bo nie chciałam, żeby wiedziała do końca kim jest Matt. – Mam w ogóle dla Ciebie prezent. – uśmiechnęła się na moje słowa. – Wyciągnij sobie ze schowka. – tak też zrobiła. – Co prawda jest dla nas obu, ale nie wiedziałam co Ci kupić. – wyciągnęła z pudełka srebrną bransoletkę z malutkim serduszkiem. – podniosłam lewą rękę. – Mam taką samą. 
- Boże. Nikt mi nigdy takiego czegoś nie dał. – spojrzałam na nią, miała łzy w oczach. – Cieszę się, że spotkałam na swojej drodze tak szczerą przyjaciółkę. 
- Uwierz, że ja również. Teraz o mnie nie zapomnisz. 
- Nie mam takiego zamiaru. Też mam coś dla Ciebie, ale to jak wysiądziemy.