6. Niezdara

                                    

                                          

– Oficjalnie ogłaszam, że to nie ma sensu! – jęknęła Mon, przyklejając czoło do kierownicy – To	już czwarte mieszkanie, a w każdym poprzednim coś ci nie pasowało!
– Wypraszam sobie, bo drugie mi się podobało – wyrzuciłam w górę ręce, prawie uderzając w dach Muchomorka – Za to tobie nie pasowała panująca w nim energia!
– Bo coś tam	było, mówię ci! Jakieś takie złe wibracje...
– Sracje, nie	wibracje – przewróciłam oczami. 
– Nie słyszałaś,	co mówiła właścicielka?
– Że małżeństwo	się rozwiodło, dlatego wynajmują mieszkanie?
– Mąż	wynajmuje! – obruszyła się, wskazując na mnie palcem – Słowa o żonie nie powiedziała!
– To jeszcze nie znaczy,	że ją zabił, a ciało schował w ścianach.
– Prędzej pod	podłogą – oznajmiła z zaciśniętymi szczękami – Wibracje roznosiły ku górze. 
– No to jak	podłoga to przecież żaden problem. Duchy podłogowe są nieszkodliwe, a teraz skręć w prawo – poinstruowałam	zgodnie z nawigacją w stronę kolejnego adresu, który mamy tego dnia sprawdzić.
Muchomorek zatrzymał się przed ciągiem niskich, nowoczesnych budynków łączących kolory bieli, czerni i szarości. Ten o numerze 215 ma dwa piętra i płaski dach otoczony szklaną balustradą. Połowę parteru zajmuje garaż, więc wejście jest z boku. 
Zostawiłyśmy czerwonego garbuska i weszłyśmy przez ogrodzenie na niewielki trawnik. 
– Niby nowe, a ma w sobie coś ze starej kamienicy – stwierdziła	Mon, zadzierając głowę, a ja pomyślałam dokładnie to samo, bo budynek ma zdobne kolumny i duże, półkoliste okna. 
Po chwili otworzyła nam pani w dopasowanym garniturze i gestem zaprosiła do środka. Zdziwiłam się, gdy okazało się, że na parterze jest hol z wejściem do garażu i piwnicy.
– A te trzecie	drzwi? – spytałam.
Kobieta otworzyła duże pomieszczenie, w którym oprócz okien i szarej podłogi nie ma niczego.
– Może pełnić	funkcję biura – wyjaśniła agentka nieruchomości – Jest tu	chłodniej niż na piętrze, ale ma doskonałą akustykę i oświetlenie. Do tego ściany są dźwiękoszczelne, bo poprzedni	właściciel organizował tutaj próby swojego amatorskiego zespołu.
Rozejrzałam się po pustej przestrzeni, ale to miejsce nie  za bardzo mnie interesuje. Co niby miałabym tu trzymać? Nie mam nawet aż tylu rzeczy, aby zapełnić garaż i piwnicę, a co dopiero jeszcze to. Mon zaś radośnie lata od ściany do ściany, krzycząc i sprawdzając, jak poniesie się echo. Raczej nie wyczuwa tutaj żadnych dziwnych fal, a to już coś. 
– Mieszkanie	jest na górze –  poinformowała kobieta z niewzruszoną miną. 
Potencjalnym najemcą mieszkania, a w sumie całego budynku, a więc tym, kto wyłoży również prowizję dla biura nieruchomości, jestem ja, więc Monroe mogłaby się zesrać na środku, a kobieta  pewnie udawałaby, że tego nie widzi. 
Wróciłyśmy do holu, gdzie znajdują się zakręcane, metalowe schody prowadzące do mieszkania. Podobają mi się ich poręcze ozdobione wieńcem laurowym, ale dopiero to, co znajduje się na piętrze zaparło mi dech w piersiach. Biały salon z czterema łukowatymi oknami – każde z obsypanym poduszkami siedziskiem zamiast parapetu – zaś na suficie, równolegle do siebie, są ułożone belki surowego drewna.
Lewa części jest wypoczynkowa, zaś prawa kuchenna. Gdy zaznaczałam w biurze nieruchomości, że oczekuję czegoś częściowo umeblowanego, nie sądziłam że w mieszkaniu będzie olbrzymia kanapa, dwa uszate fotele i długi stolik, a telewizor na ścianie będzie wielkością wygrywał ze szkolną tablicą.