|| Mardin'den Kaçış Serisi: I ||
* Kurgu ve isimler değiştirildi.
"Bazen evler, dört duvar olmaz."
Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı.
Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kab...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç ruhların milim milim, bedende moleküllerden daha küçük parçalar halinde dağıldığını hissettiğiniz oldu mu?
Ya da milyonlarca ruhun, bedende kaybolduğunu, varlığını hissettirmediğini?
Yüzümde tek bir ifade dahi yoktu. Zaten bir şey hissetmek için bunu yapmamıştım.
Sadece içimden geleni yapmıştım, garip bir tercihti ama yarın unutacaktım bunu zaten. İçimden gelen şey, ayık zihnim ile yanlış geliyordu ama benim için Şirvan'ın bu tavrı; bana karşı çok garip hissettirmişti.
Öpüşmüyorduk zaten; sadece dudaklarım, onun dudaklarının üzerindeydi.
Öpücük dahi sayılmazdı hatta bu yaptığım.
Dudaklarından, dudaklarımı yavaşça çekerken, şaşkın bakışlarını görmüştüm, şimdi bedenimi terk eden utanç duygusu; varlığını belli etmeye başlamıştı.Yeni mi hatıraladın Aden?
Gözlerimi ondan kaçırırken, kafamı bilinçsizce eğmiştim. Cesaretliydin Aden, ne oldu şimdi geri zekalı?
İçimden kendim ile savaş verirken, Şirvan elini çeneme yerleştirip kaldırdı. Gözlerime, garip bir ifade ile bakıyordu.
Bakışlarımız birbirine perçinlenmişti tamamen.
"Nasılsa sarhoşum, unuturum yarına diyerek fazla cesaretli davranıyorsun güzelim."
Nefesimindurağanlaştığını hissediyordum.
Gülümsemeye devam edip, bana doğru eğildi, aramızdaki birkaç santim mesafeyi kapatmıştı. Arabaya tamamen yapışmıştım. Şirvan da bana oldukça yakındı.
Yakın demek biraz durumu hafifletiyordu sanırım. Çünkü biz tek bir bütün olmuştuk da.
"Zihnin ayık olduğunda, ve bu kadar cesaretli hissettiğinde; bunu yeniden denemelisin. Böyle yapmalısın ki, senin sarhoş olma etmenini düşünmeden, karşılık vereyim sana."
Bedenimi yavaşça, arabaya doğru yaslarken, dudağım dişlerimin arasındaydı.
Yüzüme garip bir ifade ile bakarken, elleri saçlarımın arasından yavaşça kaydı.
"Çok yorgun görünüyorsun, eve gidelim."
Sesi naif bir ton ile geliyordu kulağıma. Kafamı, bu durumdan kurtulmak adına salladım.
Kısa bir andan sonra, yavaşca benden uzaklaştı. Ben de arabadan az da olsa uzaklaşmıştım.
Beni nazikçe, arabaya doğru yerleştirdi. Kendimi rahat bir pozisyona getirmiştim.
