SUSKUN (30.BÖLÜM)

                                    

                                          
350 oy 400 yorum.
Keyifli okumalar Suskun okuyucuları ❤
&&&&
Hayat kimi zaman çelme atıp yere düşürken kimi zaman da yerden kaldıracak bir el uzatıyormuş gerçekten.
Mutsuz olduğum anlarda bile gülümsemeyi öğrenmek mümkünmüş.
Yaşadığım her acıya rağmen dimdik durabiliyorum ve ilk defa kendimle gurur duyuyorum.
Bugüne kadar içimde konuşmak adına olan küçük umutlarım birleşmiş bana 'Başarmana çok az kaldı.' Diye fısıldıyorlardı sanki.
Eve geldiğimde babamı karşımda bulmuştum. Biraz önce geçmişimi anımsamak yüzüne bakamamama sebep olsada bir süre sonra kendimi toparlayıp bana merakla bakan gözlerine bakmıştım.
Bana doktorun ne söylediğini sormuştu. Durumumun iyiye ilerlediğini biraz kendime vakit ayırarak kafamdaki travmalarımı atlatmamı istediğini söylediğimde birkaç dakika gözlerini benden ayırdı. Ardından sadece "Sen nasıl mutlu olacaksan öyle olsun." Demiş ve bir saniye bile bana bakmadan odasına ilerlemişti.
Gözlerinde gördüğüm ifade karmakarıştı. Üzülüyordu, annemin son kez görmeme izin vermediği için pişmandı ve çaresizdi. Onu affetme yönünde ilerleyen adımlarım bu gözlerdeki anlamla birkaç adım öne gelse de annemin beni almak için uğraştıgı çabalar, döktüğü gözyaşları bunu beklermiş gibi ben daha ilerleyemeden kolumdan tutup eski konumuma getiriyordu.
Ne yapmam gerektiğini kendim de kestiremiyordum. Her şeyi zamana bırakmıştım. 
O andan sonra bir süre sadece uyudum. Dinlenmek şu an istediğim tek şeydi. Bir süre dinlendikten sonra eksik konularımı kapatmak adına bir süre tekrar yapıp birkaç test çözdüm. Akşam yemeğimi de odamda yemiş, kafamı sadece derslere odaklamak adına aşağıya da inmemiştim. Günümün yarısı ders çalışmak diğer yarısı da uyuyarak geçti.
Sabah dinç ve garip bir heyecanla uyandım. Uyanır uyanmaz kısa bir duş alıp saçlarımı kurutarak açık bıraktım. O anda telefonum titredi.
Barlas: "Seni almaya gelmemi ister misin?"
Gece: "Olur."
Yüzümde geniş bir gülümseme oluşurken telefonu cebime attım. 
Okuduğum kolejde telefon seberst. 
Üstüme okulun formasını altıma ise siyah kot pantolon geçirip çantamı alarak aşağı ilerlerken heyecanımın sebebini Barlas'ı görmek olduğunu bir kez daha anladım. 
Omzumdaki çantayı sandalyenin kenarına bırakıp babama baş selamı vererek yerime oturdum. Hızla kahvaltımı yaparak ayağa kalktığımda sessizliği bozarak gözlerini gözlerime çevirdi. 
"Seni..." diyerek bir süre durdu. "...bırakmamı ister misin?"
Gözlerimin önüne önce Barlas sonra babam geldi. 
Başımı kaldırıp yüzüne bir kez daha baktım. Barlas ile her gün görüşebilme imkanım var ama babamla doğru düzgün görüşemiyorum bile. 
Başımı olur dercesine sallarken yerime oturup işaret diliyle devam ettim. "Kahvaltını yaptıktan sonra gideriz."
"Geç kalmazsın değil mi?"
"Hayır, daha yarım saat var."
Başını sallayıp yemeğine döndü. Bende alttan Barlas'a mesaj atıyordum.
Gece: "Babam beni bırakmak istiyormuş."
Gece: "Onunla gitsem sorun olur mu?"