အခန်း (၁၈၇) ခုနစ်စင်ကြယ်ဝိညာဉ်

                                    

                                          
အခန်း (၁၈၇) ခုနစ်စင်ကြယ်ဝိညာဉ်
လုကျိုးက လှေကားဆီလျှောက်သွားပြီး မဟာခွန်အားခန်းမထဲသို့ ဝင်သွားတော့၏။
လောင်ပါ့ကျူးဟုန်ကုန်းသည် သူ့ရှစ်စွင်း၏ ဖြုံလောက်သည့်ခွန်အားကို မြင်တွေ့ပြီးနောက် သူ့ရှစ်စွင်းရှေ့သို့ ကမန်းကတမ်းသွားကာ ခြေထောက်နားရှိ အကျိုးအပဲ့ အစအနများကို ရှင်းလင်းပေးလိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက် မျက်နှာချိုသွေးသောအမူအရာဖြင့်ပြောလိုက်၏။
“ရှစ်စွင်း ရှစ်စွင်းရဲ့ ရွှေရောင်ဗုဒ္ဓခန္ဓာက ကျွန်တော့်ကို တကယ်မျက်စိပွင့်စေတာပဲ။ ဒါ့အပြင် မိုးနဲ့မြေမှာ ပြိုင်စံရှားတဲ့ ကြောက်ရွံ့ခြင်းမဲ့မဟာတံဆိပ်တော်ရှိသေးတာ။ ရှစ်စွင်းအတွက် ဒီအကျိုးအပဲ့ အစအနတွေကို ဖယ်ပေးပါရစေ”
မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းမှကျန်သည့်တပည့်များသည် ကျူးဟုန်ကုန်း၏ ကိုးရိုးကားယားဆန်မှုကို မြင် တွေ့သည့်အချိန်၌ အံ့ဩကုန်၏။ သူတို့ဆရာကို ရံဖန်ရံခါမျက်နှာချိုသွေးတတ်သော်ငြား သူတို့သည် ကျူးဟုန်ကုန်းကဲ့သို့ ဘယ်တော့မှ အရှက်မမဲ့ပေ။ ကျူးဟုန်ကုန်းနှင့်ယှဉ်လျှင် သူတို့အရေပြားက ထိုမျှမထူဟု ဝန်ခံရမှာပဲဖြစ်သည်။
လုကျိုးက ကျူးဟုန်ကုန်းကို လျစ်လျူရှုပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်၏။
ခန်းမအတွင်းစောင့်ဆိုင်းနေသော ပင်မတပည့်အချို့အပြင် ကျန်သည့်မဟာရွေးချယ်ခံဘုရားကျောင်း တပည့်များကလည်း ဧရိယာကို ရှင်းလင်းလိုက်ကြသည်။
ဒဏ်ရာရထားသော ရွှီကျင်းက ခန်းမထဲသို့ပြန်ဝင်လာစဉ် တပည့်နှစ်ဦးက ကူတွဲပေး၏။ သူ၏လက်ထဲ၌ အချိတ်ပိုးထည်သေတ္တာတစ်လုံးကို ကိုင်ဆောင်ထားလျက် ခန်းမထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာသည်။
“မင်း သေမှာမကြောက်ဘူးလား” လုကျိုးက မုတ်ဆိတ်သပ်လျက်မေးလိုက်တော့သည်။
ရွှီကျင်းက ပြောသည်။
“သေမှာကို ဘာမှကြောက်စရာမရှိဘူး။ အံ့ဖွယ်ကိုယ်တော်ကြီးလေးပါး အရင်တုန်းက ရောက်လာတဲ့အချိန် ရွှီလျောင်နဲ့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က လုပ်ဆောင်ချက် သိပ်မကောင်းဘူးလို့ ကိုယ်တော် သံသယဝင်နေခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်ရဲတင်းလိမ့်မယ်လို့ တကယ်မထင်ထားမိဘူး”