ကောင်လေး ရဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ လက်လေးကို သေချာ ဂရုတစိုက် စိုက်ကြည့် လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ သူက အမြန်တားလိုက် နိုင်တာဖြစ်လို့ ညှစ်လိုက်တဲ့အတွက်ကြောင့် ကျန်တဲ့ အရာလေးပဲ ထင်နေခဲ့ပြီးတော့ ထိုအရာလေးကို အသာလေး ပွတ်ပေးခဲ့တယ်။ 
ဒါပေမယ့် ဟန်ကျွမ်းချွမ်ရဲ့ ဒေါသကတော့ ဒီတစ်ခါ လွယ်လွယ်လေးနဲ့ပျောက်ကွယ် မသွားပါပေ။ သူက အန်းမူရဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းသိမ်းမှု စွမ်းရည်ကို အတော်လေး အထင်သေးမိလေတယ်။ 
အပြင် က တံခါးကတော့ အမှတ်မရှိ ထပ်ခေါက်နေဆဲ ပါပဲ။ ဟန်ကျွမ်းချွမ်က အန်းမူရဲ့ မေးစေ့ကို သူ့လက်နဲ့ ဆွဲညှစ်ကာ ကြောက်ရွံ့စွာနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ အိုမီဂါလေးကို သူ့တစ်ယောက်ထဲ ကိုပဲ ကြည့်စေခဲ့တယ်။ ပြောချင်တဲ့ စကားမှန် သမျှဟာ အံကြိတ်ရုံသာ ပျောက်ကွယ်သွားလေတယ်။ 
'' တကယ်လို့ မင်း သေချင်နေတယ် ဆိုရင်လည်း မင်းဘာမှ ပြဿနာ မရှိဘူးနော်။ ကိုယ်မင်းကို ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အရ ဖြေရှင်းပေးလိုက်မယ် '' 
ဒေါသ စိတ်က ခေါင်းထဲမှာ တစ်ဟုန်ထိုး တိုက်ခတ်နေတာကြောင့် ဟန်ကျွမ်းချွမ်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက နီရဲနေပါပြီ။ ပြီးတော့ သူ မရေမတွက် နိုင်အောင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ အန်းမူနဲ့ ရင်ဆိုင် ရလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ လုံးဝကို မထိန်းနိုင်တဲ့ ကောင်လေး တစ်ယောက်လို မျိုး ဖြစ်သွားလေတယ်။ 
ကောင်လေးက လုံးဝကို ကြောက်လန့်နေတာ ဖြစ်ပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက တုန်နေကာ သူဘာလုပ်မိတယ် ဆိုတာ သဘောပေါက် သွားချိန်မှာတော့ ပါးစပ် ဟပြီး ရှင်းပြချင်ပေမယ့် ဘာစကားမှ ထွက်မလာခဲ့ပေ။ 
အခုလေးတင် အန်းမူက သူ့ကိုယ်သူ ဒဏ်ရာ ရအောင် လုပ်ချင်ခဲ့လေတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူသာ အနာတရ ဖြစ်သွား ရင် သူ့အယ်ဖာ က သူ့ကို အပြင်ကို မလွှတ်တော့ မှာပဲ ဖြစ်လေတယ်။ ဒီလို ရည်ရွယ်ချက် မျိုးကို ဟန်ကျွမ်းချွမ် လို လူက မမြင်ပဲ နေပါ့မလား။ 
အန်းမူ က ဟန်ကျွမ်းချွမ် ရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဟန်ကျွမ်းချွမ်က အားအနည်းငယ်ပဲ သုံးကာ အန်းမူရဲ့ ပါးကို အသာလေး ဖိထားပေမယ့် ထိုအားလေး ကပဲ ကောင်ငယ်လေးကို နာကျင်မိအောင် လုပ်နေဆဲ ပါပဲ။