ရှလင် ခဏမျှတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် , 
စုန့်ယန်အားတွန်းဖယ်ကာ အောက်ထပ်ဆီ
သို့ ဆင်းလာလိုက်တယ်၊စုန့်ယန်ကလည်း
ဇွဲမလျော့ဘဲ သူ့နောက်သို့ ဆင်းပြီးလိုက်
လာတယ်။
ရှလင်ကားတံခါးဖွင့်ရန်ဟန်ပြင်လိုက်စဥ် 
သူရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို သတိရသွားပြီးနောက် ရှလင်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး ရပ်တန့်စေလျက် 
ပြောလိုက်တယ်။
"ရှလင်, ဒီအချိန် ကားမောင်းလို့ မရဘူး"
'ဘာဖြစ်လို့လဲ ?"
"ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး အရက်သောက်ထားတယ်လေ, ဒီအခြေအနေမှာကားမောင်းရင် 
ဥပဒေနဲ့ မညီဘူး "
စုန့်ယန်က စိတ်ရင်းအတိုင်းပင် ပြောလာရင်း
ရှလင် သည်လည်းခဏမျှ တိတ်ဆိတ်နေမိတယ် ။
စုန့်ယန်က ချက်ခြင်းပင် ထပ်ပြောလာတယ်။
"ပြီးတော့ ငါဒီညဒီလို အနေအထားနဲ့ 
ဒီမြို့တော်ဆီ ပြန်ဖို့ကလည်းအဆင်မပြေဘူး,
မင်းငါ့ကို တစ်ညတစ်လေလေးခေါ်မထား
ချင်ဘူးလား ?"
ရှလင်က စုန့်ယန်ရဲ့ အကြံအစည်ကိုကြိုတင်မှန်းဆမိနေပြီးစုန့်ယန်သူ့ကိုလွယ်လွယ်နှင့် 
အရူးလုပ်လာခြင်းကိုသူလုံးဝလက်မခံတော့ဘူး။
"မင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ?
မင်းဘာသာ ဟိုတယ်သွားတည်းလေ"
အဲ့ဒီနောက်သူက ကျောင်းသို့ ပြန်ရန် အတွက် 
တက္ကစီငှားရန် လမ်းဘေး ဆီသို့ထွက်လာလိုက်တယ်။
စုန့်ယန်ကတော့မလျော့သောဇွဲ့လုံ့လဖြင့် 
သူ့နောက်ကို လိုက်လာနေတုန်းဘဲ။
"ငါက ဒီမြို့နဲ့ သိပ်မရင်းနှီးဘူးလေ, 
မင်းနဲ့အတူငါ့ကိုတက္ကစီနဲ့လိုက်ခွင့်လေး
တော့ပေး , ဘီ တက္ကသိုလ်ကျောင်းဂိတ်ဝရောက်ရင် မင်းဆင်းပြီးအိပ်ဆောင်ကိုပြန်လိုက်,ငါက ဒီညဟိုတယ်တစ်ခုကိုဘဲ 
ဆက်သွားလိုက်မယ်"
ရှလင် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စွာပင်ရှိနေရာမှ သူ့ဖုန်းလေး မြည်လာတယ်။
" စိတ်မရှိပါနဲ့ခင်ဗျ!ခုကမစ္စတာရှလင်လား ?"
တဖက်မှလူက စုန့်ယန်ရဲ့လက်ထောက် ဖြစ်တယ်၊ရှလင်က သူ့ဖုန်းနံပါတ်အား တဖက်လူထံ ပေးထားခဲ့တာကို ရုတ်တရက်မမှတ်ထားမိဘူးဖြစ်နေတယ် ၊ဒါကြောင့်မို့ စုန့်ယန်ထံမှ
နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် ဆက်သွယ်ပြီးတဲ့နောက် သူ့ ရဲ့ ph no listတွေထဲ သူထည့်ထားလိုက်တယ်။