26 . ဗိမာန္ေတာ္႐ွိ လူယုတ္မာ ဇာတ္ကြက္မ်ား

                                    

                                          
ထိုညတြင္ အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္ ။
မို႔႐ႊီတုန္းသည္ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။  မေန႔တုန္းကလိုပဲ ဘုန္းႀကီးက သူမမိခင္အတြက္ က်မ္းဂန္ေတြ ႐ြတ္ဆိုခဲ့သည္ ။  မြန္းတည့္ခ်ိန္အထိ ႐ြတ္ဆိုသံကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ အျမန္ထမင္းစားၾကသည္ ။ေန႔ခင္းဘက္တြင္ အျခားေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္ ။
မို႔႐ႊမ္မင္သည္ သုံးရက္တာ လႈပ္႐ွားမႈအတြက္ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးထားၿပီး ယေန႔သည္ လႈပ္႐ွားမႈ၏ အဓိကေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမသည္ ညဘက္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။  ဗုဒၶဘာသာဘုရားေက်ာင္းသည္ ေက်းဇူးဆပ္ေက်ာင္းေတာ္၏ အဓိကခန္းမမဟုတ္ေပ။  ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာအတြက္ အဓိကအသုံးျပဳခဲ့သည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေနရာတြင္ တည္႐ွိခဲ့သည္။  
မိုရီႏွင့္ မိုလန္တို႔သည္ မို႔႐ႊီတုန္းနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားၾကသည္။  မိုရီက သူမေ႐ွ႕ကလမ္းကို ထြန္းညႇိထားသည့္ မီးပုံးကိုကိုင္ထားလ်က္ သူမအားကူညီေပးေလသည္ ။  
"မမေလး ႐ွန္းယီက ေန႔ခင္းဘက္မွာ တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြားတယ္။ က်ိလင္က မိုယုကို ပန္းထိုးနည္းကို သင္ေပးေနစဥ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာေသာ မိုရီအေၾကာင္း ေမးျမန္းခဲ့သည္ ။ မိုရီက တိမ္တိုက္ၿမိဳ႕တုန္းက ေဆြမ်ိဳးမ႐ွိတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ မမေလးက သနားၿပီး အနားေခၚယူခဲ့သည္ဟု မိုယုက ​ေျပာခဲ့သည္ ။"  
မိုရီသည္ မို႔႐ႊီတုန္းနဲ႔အတူ အတြင္းခန္းထဲသို႔ လိုက္ပါသြားေသာေၾကာင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေျခအေနတစ္ခု လိုအပ္ေလသည္ ။ မို႔႐ႊီတုန္းသည္ သူမ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ပံ့ပိုးကူညီမႈ မရ၍ ကယ္တင္႐ွင္ကို ေတြ႕ဆုံရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည့္ဟု မိုရီ၏ ဇာတ္လမ္းကို ေတြးဆခဲ့သည္။ 
မို႔႐ႊီတုန္းကေပါ့ေပါ့တန္တန္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး "႐ွန္းယိ ျပန္လာတုန္းက ထူးထူးျခားျခား ျပဳမူခဲ့တာလား?"  ဟုေမးသည္ ။
"႐ွန္းယိ ျပန္လာကတည္းက သူတို႔နဲ႔အတူ႐ွိေနတယ္လို႔ မိုယု ကေျပာပါတယ္။ အျပင္ကလူေတြက အစားအေသာက္ပို႔ၿပီး ႐ွန္းယိ က တစ္ခါတည္းထြက္သြားတာကလြဲလို႔ တျခားဘာမွ ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။"