အခန်း (၈၃) ဖန်းရှုဝမ်

                                    

                                          
အခန်း (၈၃) ဖန်းရှုဝမ်
မဟူရာစစ်သည်တော်က ပြန်မပြောဘဲ ကျန်သည့်သူများနောက် လိုက်သွားသည်။ သူတို့ ငါးဦးလုံးက မျက်နှာဖုံးများ ဝတ်ထားရာ သူတို့၏အမူအရာကို မမြင်နိုင်ချေ။ သူတို့က ကျန်သည့်မဟူရာ စစ်သည်တော်များကို တောင်ခြေ၌ ချန်ထားရစ်ပြီး မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းဆီသို့ ဦးတည်သော လှေကားဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
လှေကားတစ်ဝက်တွင် ဖန်းရှုဝမ်က ရုတ်တရက်ရပ်တန့်ပြီးနောက် မသိလိုက်မသိဖာသာ မေးလိုက်၏။
 “အမှောင်ထဲမှာ ဘယ်သူပုန်းနေတာလဲ”
ညာဖက်ခြမ်းရှိသစ်ပင်များကြား၌ အနက်ရောင်အဝတ်အစားများရှိနေပြီး သစ်ပင်ကိုတစ်ပင်ပြီး တစ်ပင် ခုန်ကူးနေ၏။ ရှောင်ယွမ်အာက သစ်ကိုင်းတစ်ခုပေါ်တွင် ရပ်နေသည်။ သူမက မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ပြောလိုက်[D1] တော့၏။
“ရုပ်ဆိုးလိုက်တာ” သူမသည် သူတို့ကို ရုပ်ဆိုးသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့ပြီး ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည်ဟူသော စကားကို မသုံးသွားပေ။
မဟူရာစစ်သည်တော်များထဲမှ တစ်ဦးက ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်၏။
“အရှင် မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းက ကျွန်တော်တို့ကို လေးစားမှုပေးပုံမရဘူး”
ဖန်းရှုဝမ်က သူပြောတာကို တားရန်လက်တစ်ဖက်မြှောက်လိုက်၏။ ပြီးနောက် သူတို့က တောင်ပေါ်သို့ ဆက်တက်သွားတော့သည်။ သူသည် သူ၏သူရဲကောင်းလေးဦးကို မင်ရှစ်ရင် သတ်တာကို လက်ခံလိုက်ပြီး စော်ကားမှုကို သည်းမခံနိုင်ခဲ့လျှင် သူက မဟူရာစစ်သည်တော်များ၏ ခေါင်းဆောင်အနေဖြင့် အမိန့်မည်ကဲ့သို့ ပေးရမည်နည်း။ သူက အမည်ပျက်စာရင်း၏ ထိပ်သို့ ရောက်နေသည့်အချိန်တွင် သူ့ကိုစော်ကားပြောဆိုတာ မပြတ်လပ်ခဲ့ပေ။ ရလဒ်က မည်မျှ ကြောက်စရာကောင်းစေကာမူ သူတို့ကို ရင်ထဲ၌ မည်ကဲ့သို့မထားခဲ့။ ထိုအရေးကိစ္စများကို အမှုမထားမိစေရန် နှစ်ပေါင်းများစွာလေ့ကျင့်မှုက သူ့အတွက်လွယ်ကူစေခဲ့၏။
ရှောင်ယွမ်အာက တည်တင်းသောမျက်နှာထားဖြင့် မင်ရှစ်ရင်ကို ကြည့်ပြီးနောက် တောင်ပေါ်သို့ ပြန်သွားတော့သည်။ သူမသည် သူမဆရာ၏ချစ်မြတ်နိုးခြင်းခံနေရသောကြောင့် သူမတစ်ဦးတည်းသာ တောင်ပေါ်သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တက်ဆင်းနိုင်တာဖြစ်သည်။