ယန်ကျင်းဇီသည် သူ့အိတ်ကြောင့် ရှာလကာရည်အိုတစ်အိုး မော့သောက်လိုက်ရလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။ ဖြစ်ချင်တော့ ချူထင်းရှိူ့၏ညီမက သူ့ကို အိတ်ပေးချင်ခဲ့သည်တဲ့လေ။ သူ အပြစ်ရှိသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
သို့သော် မကြာမီမှာပင် သူသည် နောက်တစ်ကြိမ် ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်သွားပြန်ကာ ပြောလိုက်ပြန်သည် : " ထင်းရှိူ့ မင်းရဲ့နှလုံးသားက ကိုယ်တော့်ကို ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုရင် မင်းက မင်းရဲ့ညီမကို ကိုယ်တော့်ကို အိတ်ပေးပေးဖို့ ဘယ်လိုတောင် သဘောတူရက်ရတာလဲ? အဲ့အချိန်တုန်းက ကိုယ်တော် ဘယ်လောက်တောင် ဝမ်းနည်းခဲ့ရလဲ မင်း သိတောင်မသိဘဲနဲ့! "
ချူထင်းရှိူ့သည် အပြစ်ရှိစိတ်ကို ခဏတာ ခံစားလိုက်ရသည် : " ကျွန်တော်မျိုး... ကျွန်တော်မျိုး... "
" မင်း လျော်ကြေးအနေနဲ့ ကိုယ်တော့်ကို ကတိတစ်ခု ပေးရမယ်။ " ယန်ကျင်းဇီက ပြောခဲ့သည်။
" အရှင်မင်းကြီးက ကျွန်တော်မျိုးကို ဘာများ သဘောတူစေချင်ပါသလဲ? " ချူထင်းရှိူ့ မေးလိုက်သည်။ အမှန်ဆိုလျှင် ယန်ကျင်းဇီက ဝမ်းနည်းသော အမူအရာ မပြသော်လည်း သူသည် ယန်ကျင်းဇီကို သူ စိတ်ဆိုးစေခဲ့လောက်သည်ဟု တွေးမိခဲ့သည်။ သူသည် အရာရာတိုင်းကို သဘောတူသည်ဟုပင် ပြောချင်မိသည်။
" အခုကစပြီး အနားမှာ ဘယ်သူမှမရှိရင် မင်း ကိုယ့်ကို ကျင်းဇီလို့ ခေါ်နိုင်ပြီး မင်းကိုယ်မင်း ကျွန်တော်မျိုးလို့ မသုံးနှုန်းနဲ့တော့။ ဒါဆို ကိုယ်တို့ စကားပြောရင် ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ရှိလာလိမ့်မယ်။ " ယန်ကျင်းဇီက ဆိုခဲ့သည်။
အမှန်တကယ်တော့ သူ လာသော နေရာမှာ ဘွဲ့ဂုဏ်ပုဒ်များနှင့်ပတ်သက်၍ အလွန်မတင်းကြပ်ဘဲ ချူထင်းရှိူ့တောင်မှ တစ်ခါတစ်ရံ မမှတ်မိဘဲ အရှင်မင်းကြီး၏ရှေ့တွင် သူ့ကိုယ်သူ 'ငါ' ဟု သုံးနှုန်းမိတတ်သည်။
သို့သော် သူ ပြန်အမှတ်ရရချင်း သူသည် 'ကျွန်တော်မျိုး' ဟု ထပ်ပြောလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
အရှင်မင်းကြီးကို နာမည်တပ်ခေါ်ရန်မှာ ပို၍ပင် မဖြစ်နိုင်ချေ။
