Rozdział trzydziesty ósmy

                                    

                                          
Przystałam na pomysł wspólnego obiadu z rodziną Eltona, licząc, że pomoże mi się to jakoś oderwać od rzeczywistości. Chodziłam zestresowana i bałam się, że działania mojego mężczyzny jednak nie okażą się skuteczne, a zdjęcia ujrzą światło dzienne. Głowa bolała mnie od rozmyślania na ten temat, który wałkowałam przez ostatnie dwa dni. 
— Wypij wino, Madelaine. Należy ci się trochę odpoczynku — brunet pojawił się tuż za mną i pocałował mój policzek, przed oczami układając kieliszek, na co cicho podziękowałam. Oczywiście przystałam na jego propozycję i uznałam to za dobry pomysł. 
— Nic dalej nie wiadomo, prawda? 
— Niestety nie, nikt też się do ciebie nie odzywa. Może to żart ze strony tego idioty? Być może chciał po prostu namieszać ci w głowie i o sobie przypomnieć — wypowiedział ze spokojem, a następnie wzruszył ramionami. — Powinnaś o tym zapomnieć, wiesz? Jestem prawie pewny, że więcej się już nie odezwie. 
Łatwo było mu powiedzieć, bo to nie jego nagie zdjęcia poszły w obieg! 
— Elton, to nie jest takie proste... — nie dokończyłam, bo przerwał mi dzwonek do drzwi. 
— Koniec tematu, perło. 
Westchnęłam bezradnie i odchyliłam się lekko na krześle, zaraz z niego zeskakując, by przywitać gości. Na szczęście odwiedziły nas dzisiaj tylko dwie kobiety, bez żadnych dodatkowych niespodzianek. 
Elton chyba wyszedłby z siebie, gdyby ujrzał tutaj Patricka, na którego wciąż zbierał jakieś dowody. Mimo upływu dni, nie dostał żadnych nowych informacji i to doprowadzało go do furii. 
— Dzień dobry — przywitałam się ze starszą kobietą, która od razu mnie objęła. Oddałam uścisk i przywitałam się z młodszą, uśmiechając na jej widok. 
— Pięknie wyglądasz, Chloe. Pani również. 
Dzisiaj wyglądała jakoś promienniej niż ostatnio, więc czułam potrzebę poinformowania jej o tym. Z pewnością potrzebowała komplementów, szczególnie w tym stanie, gdy nosiła w sobie dziecko. 
— Och, dziękuję, przeszły mi już mdłości, które miałam przez ostatni tydzień. Czuję się jak nowonarodzona — przyznała z radością wymalowaną na twarzy, gdy udaliśmy się wszyscy do kuchni. 
Czułam się okropnie na myśl, że nie mogłam wyznać jej prawdy o mężu. Ona cierpiała przez ciążę, nosiła w sobie jego dziecko, a on zdradzał ją na boku. To było dla mnie nie do pomyślenia i przyprawiało mnie o wyrzuty sumienia. 
Ale to nie była moja sprawa i nie mogłam się mieszać. Nie miałam prawa odbierać jej szczęścia z powodu ciąży i zamieniać ten okres w prawdziwą porażkę. 
— Patrick był na mnie zły, że wychodzę sama bez niego. Powinieneś był też go zaprosić, to w końcu mój mąż i ojciec mojego dziecka — Chloe zwróciła się w stronę brata, a w jej głosie pobrzmiewała lekka złość. 
Mimowolnie spięłam się na te słowa, obserwując reakcję bruneta, który z całych sił powstrzymywał się od wypowiedzenia pewnych słów na głos. Jego kark od razu oblał się rumieńcem ze złości. 
— Dajcie spokój, nie zawsze musisz go zabierać ze sobą. Dobrze wiesz, że często jest zbędny — wymamrotała Violet i poprawiła swoje czarne loki. 
— Mamo! — oburzyła się kobieta. 
— Czy możemy zjeść choć raz w spokoju? Kto wie, ile jeszcze lat mi zostało. Tak chcecie zapamiętać ostatnie chwile z waszą matką? — wyrzuciła z siebie i oparła dłonie na blacie, wzdychając. 
Cóż, chyba coś w tym było. Elton opowiadał, że ciągle się kłócili i nie pamiętał, kiedy zjedli obiad w przyjemnej atmosferze, a to musiało być dla kobiety frustrujące.