[17]

                                    

                                          
UNICODE
အပိုင်း (၁၇)
ငါလည်း အဲ့ရူးကြောင်ကြောင်အတွေးကို ပြန်ခေါက်ထားလိုက်ပြီး ဆေးဆိုင်ပိုင်ရှင်မိန်းမကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သခင်လေးအတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ပေးဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ 
သခင်လေးက ခေါင်ရန်းကိတ်မုန့်နဲ့ ပဲစိမ်းဆန်ပြုတ်စားရတာ တအားကြိုက်တာ။ ပုံမှန်ဆို ပိုက်ဆံစုဖို့ဆိုပြီး သူ အဲ့ဒါတွေ ဝယ်မစားဘူး။ ဒါပေမဲ့ အခုက သူ့မွေးနေ့အတွက်လည်းဖြစ်တော့ ငါ များများဝယ်သွားပေးသင့်တာပေါ့။ အပြန်လမ်းမှာ အထက်တန်းစားပိုးထည်တိုက်ရှေ့က ဖြတ်တဲ့အချိန် အထဲမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ပိုးထည်ဝတ်ရုံတွေကို မြင်တော့ စစ်သူကြီးစံအိမ်မှာနေခဲ့တဲ့ သခင်လေးကို သတိရသွားတယ်။
ငွေစတွေအားလုံးကို သုံးလိုက်ပြီးပြီဆိုပေမဲ့ သခင်လေးပျော်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို တွေးမိတော့ လုံးဝလုံးဝနောင်တမရပါဘူး။ သီချင်းလေးညည်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် အိမ်ထဲရော၊ အိမ်ပြင်မှာရော လက်ဆောင်သေတ္တာတွေအများကြီးကို မြင်တော့ မျက်လုံးပါပြူးသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သခင်လေး စားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သခင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေက နီရဲနေရော။ ငါ့ကို မြင်တာနဲ့ တရှုံ့ရှုံ့ထငိုပါလေရော။ သူ့နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးနဲ့ "သစ္စာမရှိတဲ့လူ"ဆိုပြီးလည်း တတွတ်တွတ် ပြောသေးတယ်။ သူ အခုထိ ဆက်တိုက်ငိုနေပေမဲ့ ဘာဖြစ်တာမှန်းလည်း ငါမသိဘူး။ သူ့ကို အဆာပြေမုန့်ပေးပေမဲ့ ငါ့လက်ကို ဖျတ်ခနဲ ရိုက်ချပစ်တယ်။ အရသာရှိတဲ့မုန့်တွေ မြေကြီးပေါ် အကုန်ပြုတ်ကျကုန်ရော။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
ZAWGYI
အပိုင္း (၁၇)
ငါလည္း အဲ့႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကို ျပန္ေခါက္ထားလိုက္ၿပီး ေဆးဆိုင္ပိုင္ရွင္မိန္းမကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သခင္ေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ 
သခင္ေလးက ေခါင္ရန္းကိတ္မုန့္နဲ႔ ပဲစိမ္းဆန္ျပဳတ္စားရတာ တအားႀကိဳက္တာ။ ပုံမွန္ဆို ပိုက္ဆံစုဖို႔ဆိုၿပီး သူ အဲ့ဒါေတြ ဝယ္မစားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုက သူ႔ေမြးေန႔အတြက္လည္းျဖစ္ေတာ့ ငါ မ်ားမ်ားဝယ္သြားေပးသင့္တာေပါ့။ အျပန္လမ္းမွာ အထက္တန္းစားပိုးထည္တိုက္ေရွ႕က ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ အထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပိုးထည္ဝတ္႐ုံေတြကို ျမင္ေတာ့ စစ္သူႀကီးစံအိမ္မွာေနခဲ့တဲ့ သခင္ေလးကို သတိရသြားတယ္။
ေငြစေတြအားလုံးကို သုံးလိုက္ၿပီးၿပီဆိုေပမဲ့ သခင္ေလးေပ်ာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ေတြးမိေတာ့ လုံးဝလုံးဝေနာင္တမရပါဘူး။ သီခ်င္းေလးညည္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ထဲေရာ၊ အိမ္ျပင္မွာေရာ လက္ေဆာင္ေသတၱာေတြအမ်ားႀကီးကို ျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးပါျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သခင္ေလး စားပြဲေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သခင္ေလးရဲ့မ်က္လုံးေတြက နီရဲေနေရာ။ ငါ့ကို ျမင္တာနဲ႔ တရွုံ႔ရွုံ႔ထငိုပါေလေရာ။ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေသးေသးေလးနဲ႔ "သစၥာမရွိတဲ့လူ"ဆိုၿပီးလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေသးတယ္။ သူ အခုထိ ဆက္တိုက္ငိုေနေပမဲ့ ဘာျဖစ္တာမွန္းလည္း ငါမသိဘူး။ သူ႔ကို အဆာေျပမုန့္ေပးေပမဲ့ ငါ့လက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ရိုက္ခ်ပစ္တယ္။ အရသာရွိတဲ့မုန့္ေတြ ေျမႀကီးေပၚ အကုန္ျပဳတ္က်ကုန္ေရာ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~