KABANATA 4

                                    

                                          
"He's my cousin.."
"He's my cousin.."
"He's my cousin.."
Sandaling napaawang ang bibig ko sa sinabi niya. Umecho ito sa pandinig ko. Pambihira! Sa lahat ng nangyari sa araw na ito, ito na ang pinakanakakagimbal. 
Abbie is Josiah's cousin!? 
What the heck! HAHAHAHAHA impossible!
I laughed. I sarcastically laughed. I can't believe this! "You're kidding me." ang sabi ko. This can't be. Lahat na lang!
"No, I'm not." Naiiling na sabi niya. Hindi alam ang gagawin. "I don't want to lie to you again. He's really my cousin."
"Pfft.." gusto kong tumawa ng malakas pero naasiwa ako sa kasama namin ngayon. "Huwag ka ngang boba diyan. Mahiya ka naman, pastor 'yan oh!" tinuro ko pa si Josiah.
Pero hindi tumawa si Abbie. Seryuso lang siyang nakatingin sa'kin at kita sa kanya ang pangamba.
I hissed. Napapikit ako ng mariin at napahilot sa'king sintido. "Don't tell me.." tumango na siya hindi pa man ako natatapos. You're telling the truth.. ang dapat sasabihin ko pa.
Pakiramdam ko'y may pumukpok sa ulo ko at nagising ako sa katotohanan. She's really telling the truth at this moment. Napapikit-pikit ako at mulat na tumingin sa kanya nang may maalala.
"Did you tell him?"
Napaigtad siya at nagtatakang tumingin sa'kin. "Huh?" 
Napataas ang isang kilay ko. Kung pinsan niya si Josiah, ay maaring nasabi niya lahat ng sinabi ko sa kanya patungkol sa pastor na 'yan.
I looked at her intently. Nag-uusap kami sa pamamagitan ng mata. At mukhang naunawaan naman niya. "No." sagot niya sa'kin.
I sighed. I felt relieved. Napatingin ako kay Josiah nang maramdaman ang titig nito. Nakataas ang isang kilay niya at nakakunot ang noo. "What are you looking at?" maangas kong tanong. He hissed and back to his emotionless face again.
"Umuwi ka na. Nanay Loleng's looking for you, kanina pa."
"Ano namang pake mo 'dun?" pabalang kong sagot at nakita ko ang pagtagis ng bagang nito. Ang gwapo bihira!
"Stop being childish and just go home. Wag mong pagpaalalahanin si nanay Loleng. She's old."
I gritted my teeth. He's getting into my nerves. Kanina pa siya sa kakapanlait sa'kin! Pastor ba talaga siya? May pastor bang ganyan!? 
"If you're doubting about me sa pagiging Pastor ko, don't. Dahil pastor talaga ako. And you, kailangan mo ang tulad ko para mapastulan ang masamang ugali mo."
M-Masama? Agad na naghurumindali ang puso ko sa sinabi niya. Like, just wow! Amazing huh!! Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya.
"You!" dinuro ko siya. "How dar—"
"At huwag na huwag mo akong duduruin." muli akong napatahimik sa pagputol niya ng sasabihin ko. Seryuso siyang tumingin sa'kin and I can feel my knees begun to tremble again. This side of him makes me weak. 
"Hindi ako karaniwang tao lang na duduruduruin mo." dadag niya pa. 
"I am called and chosen by God." sa bawat bigkas niya ay meron itong diin. 
"Respect me! At kung hindi mo kaya 'yun, pag-aralan mo dahil matagal na panahon ang lilipas bago ka sa'kin makaalpas." huling litanya niya sa'kin bago ako talikuran. Tiningnan pa muna nito nang makahulugan si Abbie bago tuluyang umalis.
Naiwan akong tuod at hindi makapaniwalang sinundan siya ng tingin. Bawat salitang binibitawan niya ay malaki ang epekto na naiiwan sa sistema ko. His words are like a daggers na siyang ibinabato sa'kin. Tagos hanggang sa puso.