Ευτυχισμενοι μαζί

                                    

                                          
Αχιλλείας POV
"Μαμά... Μαμά μου... Μανούλα..." Ακουω την γλυκιά μου Καλλιρρόη Ζωή να με φωνάζει φοβισμένη και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή από τον φόβο. 
"Ζωή! Ζωή!" Φωνάζω το όνομα της καθώς τρέχω μέσα στο χιονισμένο δάσος προκειμένου να βρω την κόρη μου. 
"Μαμά μου βοήθεια! Βοήθεια!" Μου φωνάζει ξανά το μωρό μου και τότε περνάω μέσα από τα πυκνά και λευκά έλατα και βλέπω την κόρη μου... 
Την κόρη μου να είναι σαν εμένα... 
Ενήλικη... 
Και φοράει ξανά ένα μαυρο φόρεμα ένα στεφανάκι στα μακριά καστανά μαλλιά της και να κρατάει στα χέρια της ένα ροζ τριαντάφυλλο... 
Είναι στο χείλος του γκρεμού... 
Με κοιτάζει έντονα στα μάτια... 
Το βλέμμα της είναι φοβισμένο... 
Τα γαλάζια ματάκια της είναι γεμάτα δάκρυα... 
Τι της συμβαίνει? 
Γιατί είναι εκεί το κοριτσάκι μου? 
"Μωρό μου... Αγαπη μου Ζωή μου σε παρακαλώ φυγε απο εκει... Φυγε απο εκει μωρό μου είναι επικίνδυνα..." Της λέω καθώς την πλησιάζω. 
"Μαμά μου βοήθεια... Σε παρακαλώ μην τον αφήσεις να μου κάνει κακό..." Μου λέει κλαίγοντας φοβισμένη και νιώθω την καρδιά μου να σπάει. 
"Καλλιρρόη Ζωή μου είμαι εγώ εδώ... Είναι η μανούλα εδώ μην φοβάσαι... Μην φοβάσαι τίποτα... Θα σε προστατέψω. Δνε θα αφησω ποτέ κανέναν να σου κανει κακό. Αρκεί να μου πεις τι συμβαίνει..." Της απαντάω εγώ αγχωμένη καθώς την πλησιάζω. 
Θέλω να την πάρω απο εκει... 
Δεν μου αρέσει που είναι εκεί στο χείλος του γκρεμου... 
Φοβάμαι... 
Φοβάμαι ότι θα πέσει... 
"Μανούλα... Είναι από πίσω σου... Ο κακός κυριος είναι πίσω σου..." Μου λέει και τότε γυρνάω βιαστικά και βλέπω τον Μάριο με χαραγμένο βαθιά τον λαιμό με αίματα να λερώνουν εκείνον και τα ρουχα του να με κοιτάζει χαμογελαστός κρατώντας ένα μαχαίρι. 
Είναι τρομακτικός... 
Πολυ τρομακτικός. 
Όμως... Δεν φοβάμαι ότι θα μου κάνει κακό... 
Φοβάμαι ότι θα πειράξει το κοριτσάκι μου. 
"Τι κάνεις εσυ εδώ? Εσυ έχεις πεθάνει! Είσαι νεκρός!" Του φωνάζω και εκείνος αρχίζει να γελάει.