Εξαφάνιση...

                                    

                                          
Αχιλλεία POV
Βγαίνω έξω από την εστία και αμέσως κάθομαι στα κρυφά σκαλάκια που οδηγουν στον μικρό κήπο και ξεσπαω σε κλάματα. 
Αυτό... Αυτό πονάει πολύ. 
Πονάει πολυ... 
Με... Με απάτησε... 
Με απάτησε... 
Φίλησε... Φίλησε μια άλλη κοπέλα... 
Φίλησε μια άλλη κοπέλα... 
Είναι κακός... Είναι ψευτης... 
Δεν με αγαπάει... 
Δεν με αγαπάει καθόλου... 
"Αχιλλεία? Αχιλλεία μου είσαι καλά?" Ακουω τον Στέφαν να με ρωτάει και αμέσως γυρνάω και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια. 
"Στέφαν... Με απάτησε... Φίλησε μια άλλη κοπέλα... Δεν με αγαπάει... Δεν με θέλει πια..." Του λέω και εκείνος αμέσως κάθεται κοντά μου και με αγκαλιάζει σφιχτά. 
"Ελα τώρα κοριτσάκι μου μην στεναχωριέσαι... Μην στεναχωριέσαι... Δεν ισχυει αυτο... Δνε ισχυει... Ο Νικόλας σε αγαπάει... Σε αγαπάει πολυ αλήθεια..." Μου λέει όμως δεν με βοηθάει να νιώσω καλυτερα. 
Βασικά... Νιώθω απαίσια... 
Εγώ... Εγώ φταίω για αυτό. 
"Εγώ φταίω... Εγώ φταίω που με απάτησε ο Νικόλας... Εγώ φταίω. Που δεν έχω χάσει ακόμα τα κιλά της εγκυμοσύνης... Που δεν θέλω να κάνουμε σεξ... Που είμαι όλη την ώρα μέσα στα νεύρα..." Λέω κλαίγοντας. 
"Αχιλλεία μην το κάνεις αυτό στον ευατο σου... Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου... Είσαι υπέροχη... Είσαι πανέμορφη όπως και όλες τις γυναίκες. Είσαι τέλεια. Δεν φταις εσυ που σε απάτησε... Απλά... Είναι βλάκας... Μάλλον..." Μου λέει και αμέσως απομακρυνομαι από κοντά του και κρυβω το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες μου και αρχίζω να κλαίω ξανά... 
Το μισώ αυτό... 
Το μισώ... 
Πάντα όλα μου πηγαίνουν στραβά... 
Παντα εκεί που λέω ότι όλα θα πάνε καλά και θα μπει σε μια τάξη η ζωή μου... Έρχονται μέρες σαν αυτή και απλά... Πονάω... 
Γαμωτο... 
Γιατί το αφησα να συμβεί αυτό? 
Γιατί το αφησα να συμβεί? 
Δεν έπρεπε να πω ψέματα στον Νικόλα ότι δνε θα έρθω στο πάρτυ... 
Δεν έπρεπε να τον προσβάλω απορρίπτοντας τον κάθε φορά που με πλησίαζε...