Chapter 30

                                    

                                          
Chapter 30:
Author's.
Ilang weeks na mula nang makauwi sina Mariel galing hospitals. nasabi na rin nila lahat kay Gabriella, 'yung mga dapat niyang malaman.
Nang makauwi sila. Never kumibo si Mariel sakanilang lahat at naiintindihan naman nila 'yon. Pinaliwanag na ng doctor 'to sakanila na 'di pa kaya ni Mariel i-open up 'yung mga nararamdaman niya sa pagkawala ng anak niya. bigyan lamang siya ng ilang weeks. 3-4 weeks. 
Hindi nila gustong pwersahin si Mariel sa mga bagay na lalong magpapasakit sakanya. Nasa kwarto lang siya magdamag. Pumupunta lang sina Reigne kapag kakain na, hinahatiran nila 'to. Magulo ang kwarto ni Mariel pagka pasok nilang apat. Mula sa nakaayos na kama noon ngayon ay gulong gulo na. Agad nilang hinahanap si Mariel at nakita nila 'tong umiiyak sa gilid ng kama.
"Mariel," lumapit agad si Donna kay Mariel. "Mariel, don't do this to yourself," dagdag pa nito.
Habang si Kristine nakatayo at hindi kayang makitang nagiging ganyan si Mariel lumayo lang siya ng kaunti kasi anytime para siyang mag breakdown sa nakikita niya. Si Reigne naman nilapag ang pagkain sa mesa ng kwarto ni Mariel at kumuha ng bimpo para ibigay ito kina Donna.
"Mariel, stop. if you can't do it all just tell us. don't waste things that can make you happy. We are still here, they are still here," Aleia couldn't stop crying because of what she saw. 
"Wala na natitira sa akin! Una wala na si Eunice pati ba naman 'tong bata na nasa tyan ko noon nawala rin?!" Mariel cried. 
"No, Your daughter is still here! Have you forgotten Gabriella?! Gabriella is still alive, Mariel. Please don't do this to yourself, someone is still waiting for you," Kristine shouted as she bent down because she really couldn't bear to see her friend like that. 
"Kung satingin mo, wala nang nagaantay pa sa'yo! Nagkakamali ka, paano naman kaming mga kaibigan mo? paano naman si Gabriella? Paano naman siya? Satingin mo ba magiging masaya si Eunice at 'yong bata nasa sinapupunan mo noon na makitang ganyan ka ng dahil sakanila? Na makitang pinababayaan mo ang sarili mo?" wika naman ni Reigne na pilit niyang pinapatingin sakanya si Mariel.
"Hindi niyo ako naiintindihan, please lang," 
"That's right, do you always say that. Ano ang hindi ka namin maintindihan? You know and we know you can't afford to leave Gabriella like that. After all, nagiisang anak mo na lang siya at alam kong hindi mo siya kayang pabayaan." wika naman ito ni Donna.
"Harapin mo naman kahit sandali ang anak mo," Reigne pleads with Mariel. 
"Kausapin mo naman siya gaya ng ginagawa mo noon, kapag may tampuhan kayo!" wika ni Donna.
"Show her that you can fight, na kaya mong lagpasan ito at makaka move ka rin," Kristine said while sobbing. 
"Eunice and your baby are not the only ones your children. Nandyan si Gabriella." Aleia said and lifted Mariel off the bed. 
Mariel looked at her friends one by one. And their faces were wet from their crying. She could not speak immediately.
Huminga siya nang malalim bago magsalita. “I really don’t know kung bakit pinagt-tyagaan niyo ako kahit ganito ako. Nahihirapan din ako. gusto kong magpakatatag. maraming nawala sa akin. gusto ko lang naman mapabuti si Gabriella pero kasi paano kung ganito ako? paano kung lagi nalang ganito. Ayoko nang mahirapan mag adjust ang anak ko. I’m sorry.”
They were all silent because of what had happened but Mariel broke it again. And she spoke again. 
"I understand what you mean. Actually, I'm okay. It's not easy to move on from what happened but how long will I mumble? Marami akong nasasaktan dahil sa kalagayan ko. Alam niyo nung mawala si Eunice, akala ko talaga wala nang saysay ang buhay ko pero- nung gabi 'yon dumating si Garry at alam niyo na doon nabuo si Gabriella." Mariel explained. the four listened even though they knew the story.