49

                                    

                                          
Perspektywa Bretta:
                          
- Stół trochę dalej od ściany, bo nie będzie przejścia- powiedział Thomas  podchodząc do nas z kartką na której miał całą rozpiskę dzisiejszej imprezy
                          
- Okey- rzuciliśmy, po czym wykonaliśmy jego zadanie 
                          
- Te wstążki trochę wyżej- dodał po czym ruszył w stronę dziewczyn które rozwieszały końcowe ozdoby 
                          
Spojrzałem na blondyna opierając się o ścianę i wtedy poczułem dziwny podziw. Thomas mimo swoich rosterek miłosnych nadal potrafił zachowywać powagę i skupienie. Nie to co ja...ja zaszyłem się w domu i ubolewałem nad tym, że Liam jeszcze wtedy nie odwzajemnił moich uczuć. 
                          
- Szkoda mi go- usłyszałem głos innych chłopaków przez co od razu na nich spojrzałem 
                          
- O kim mówicie?
                          
- O Thomasie, teraz wygląda jakby nic mu nie było, ale wczoraj na przerwach widziałem jak parę razy zerkał na Dylana. Chyba chciał raz do niego podejść, ale nie wyszło mu to- wyjaśnił jeden na co kiwnąłem tylko głową
                          
- I, że on się nie męczy tak latać po całej sali- dodał następny po czym zerknął na mnie- wy  wampiry nie męczycie się?
                          
- Męczymy tylko trochę wolniej...a Thomas też powinien zrobić sobie przerwę- odparłem odbijając się od ściany- chyba pójdę mu to zaproponować 
                          
Nie myśląc długo ruszyłem w stronę blondyna i jakimś cudem złapałem go za ramię. Chłopak posłał mi pytające spojrzenie, a ja pokręciłem głową
                          
- Thomas usiądź na chwilę i odpocznij 
                          
- Ale jeszcze tyle do zrobienia- zaczął marudzić przewracając kartkami- trzeba rozstawić napoje 
                          
- Ja się tym zajmę!- krzyknął jakiś chłopak
                          
- I ozdoby 
                          
- Już kończymy!- krzyknęły dziewczyny 
                          
- A kateri
                          
- Uszykowany!- przerwał mu ktoś z tłumu
                          
- No dobrze, ale muszę zanieść jeszcze do dyrektora ten spis gości
                          
- Ja się tym zajmę- powiedziałem z ogromnym uśmiechem na ustach
                          
- Nie będzie to problemem?- zapytał unosząc jedną brew w górę- mogę sam pójść i
                          
- Zrobię to z przyjemnością- przerwałem zabierając od niego listę- a ty idź usiądź i wypij krew bo zbladłeś
                          
Poklepałem blondyna po ramieniu, po czym ruszyłem w stronę wyjścia z auli. Lepiej być nie może. Wszyscy są tu, a ja mogę bezkarnie iść do jego gabinetu i trochę go podenerwować...no i oczywiście trochę pozawstydzać.
                          
Chwyciłem za drzwi od auli i już miałem wychodzić, gdy nagle coś przykuło moją uwagę....a raczej ktoś. Mowa tu o tym wilkołaku o imieniu Paul, normalnie nie zwracam na niego uwagi jednak tym razem jego cwanym uśmiechem mnie przeraża
                          
- A ty co?- zapytałem nie rozumiejąc
                          
- "Zrobię to z przyjemnością"- zacytował moje wcześniejsze słowa. 
                          
Posłałem mu jeszcze bardziej zdziwione spojrzenie, a sens jego słów dopiero po chwili do mnie trafił. Chłopak odbił się od ściany, zbliżył się lekko 
                          
- Nie jestem ślepy- wyszeptał- spokojnie nic z tym nie zrobię, ale ostrzegam uważajcie, bo nie każdy jest tak wyrozumiały- dodał spoglądając głęboko w moje oczy 
                          
Kiwnąłem mu głową, a gdy ten ruszył w stronę chłopaków ja postanowiłem wyjść z pomieszczenia. 
                          
Nie sądziłem, że ktoś to zauważy... przecież nie zachowywaliśmy się podejrzanie...chyba