Kabanata 185

10.4K 414 141
                                    

Kabanata 185:
Fight

I was cold silent when Joby starts to drive on the road. Halos tulala ako. Malalim ang pag-iisip. Hindi pa rin makapaniwala na walang pagdadalawang isip na iniwan ako ni Jaydiel roon. He doesn't even look bothered when he pulled his car over. Para bang gustong umalis na talaga.

I don't know if he's so pissed that he wanted to leave right away, and he forget about me. He's so mad that he doesn't give a damn to me anymore. May naramdaman akong pait sa labi nang lumunok kasabay ng paghapdi ng hinanakit sa dibdib.

I can't believe he left me there! I can't believe he seems so eager to do that!

Napapikit ako nang maramdaman ang pananakit ng ulo dahil sa sobra-sobrang pag-iisip. Akala ko ba naman, maalis ang stress at mga bumabagabag sa akin sa panonood ng race game. Mas lumala pa pala.

Malapit na sana kaming lumiko ni Joby sa main road nang biglang umikot ang paningin ko sa biglang marahas na pagtapak ni Joby sa preno. I heard the ear splitting screech and I winced when my head bounce harshly on the backrest. Joby muttured a cursed. He immediately look at me when the car totally stop.

"Shit, I'm so sorry Raiven." noong una lito pa ako sa kung anong nangyari kung bakit biglaan ang pagkakatigil niya sa sasakyan. Nakita kong napasulyap siya sa harapan at agad na nagkrus ang kaba sa kanyang mga mata bago ako daluhan. He look at me with his worried and apologetic eyes.

"Sorry talaga. Hindi ko sinasadya na magpreno bigla. Nagulat ako nang may humarang at may huminto sa harap." papikit-pikit pa ako at bahagyang hinihilot ang sentido. Inaalis ang hilo sa pag-untog at pagtalon ng katawan ko. Parang naalog ang utak ko sa nangyari at hindi pa ako nakapagsalita at nakakilos agad.

When I recovered, I looked in front of the car, and my eyes dilated a bit in surprise. Jaydiel is leaning on the hood of his vehicle darkly. His eyes are menacing and pitch black. That when we had eye contact, I shivered a bit. His madness is so evident and the fire is glinting on it.

Tinanggal ko ang palad na humihilot sa sentido. I sigh heavily on seeing him. Kanina sumasakit ang ulo ko kakaisip kung paano niya nagawang iwan ako roon, kung gayong ingat na ingat siya sa akin noon. At hindi ako kailanman nakakalimutan.

I was hurt. We're both pissed and frustrated, but I still didn't expect he can pull that kind of stunt. It was so offending. Ngayong nakikita siyang nakasandal at nakaharang ang sasakyan sa daraananan namin ni Joby, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman o magiging reaksiyon ko.

"Naghintay pala. Do you want to talk to him?" tanong ni Joby nang hindi ako umimik. Nanatiling tahimik. Nakatingin lang kay Jaydiel na matalim ang mga matang tumuwid na ng tayo ngayon at nagmartsa papalapit rito. Hindi ko alam kung bakit biglaang kumalabog ang puso ko sa kaba.

"No." iling ko. Joby look at Jaydiel too. I can sense that he's nervous, but he's hiding it. Nakaramdam ako ng guilt ng mapansin iyon. Nadadamay ko pa siya ngayon sa away naming dalawa ni Jaydiel. Kung magagalit si Jaydiel sa pagsama ko sa kanya, hindi niya dapat iyon maramdaman.

Dahil kagaya ng sabi niya at katotohanan, wala na kami. We're not together anymore, so we don't need to explain on each other. Hindi na namin pananagutan ang isa't-isa. There's no commitment anymore.

"Then I'll pull the car over." ani Joby. He was about to move the car to the small part to the left, hindi pa namin sigurado kung kakasya ang sasakyan roon pero mukhang pipilitin para makatakas lang kay Jaydiel.

But before he can even move it to the left, we both cursed when Jaydiel punch the hood of the car violently that the car bounce. Napaigtad kaming dalawa ni Joby. Muntik pang mapatili si Joby, pero mabuti na lang at napigilan niya. Umaaktong matigas pa rin sa harap ni Jaydiel.

Ruling The Last Section (Season 2- COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon