Chapter 17

                                    

                                          
Zeosh's POV

                          
          "Go. Explain everything"
Sobrang lamig ng boses niya nung sinabi niya iyon. Hindi ko tuloy mapigilang mapayuko.
                          
Ngayon alam ko na yung nararamdaman ni daddy dati nung boss pa nila si mommy.


                          
"Mom, it's not really my intention to hurt he—"

                          
"HA HA, not your intention huh? Zeosh, kitang kita sa video! Kitang kita yung pananakit mo emotionally at physically!"

                          
Napatalon ako sa gulat ng sumigaw siya.
"Love, please kumalma ka.. Baka mapano si baby"
Pagpapakalma naman ni dad kay mom habang hinahaplos yung 9 months tummy niya.




                          
Hindi siya pinansin ni Mom at diretso lang sa pagtingin sa akin.
"Tell me, Zeosh... Tell me, pinalaki ba kitang ganito?"




                          
"H-hindi po"


                          
Ngayon lang nagalit ng ganito si mommy sa akin. At sobrang natatakot ako, oo. Baka din kasi sa pagkagalit nila ay may mangyari sa kapatid ko.




                          
"Yun naman pala eh, bat mo ginawa ang lahat ng iyon kay Jexie huh? BAKIT?!"



                          
"mom.."




                          
"Wag mokong ma-mom mom Zeosh. Nung una, tinaponan mo siya ng kape tapos umalis na parang wala lang. Pangalawa, pinahiya mo siya sa harap ng maraming tao. Pangatlo, hinayaan mong saktan siya ng ibang tao kahit ikaw naman ang dahilan, pang apat, sinabihan mo siya ng masasakit na salita. Sabihin mo nga Zeosh,... Ano pang kabulastogan ang kaya mong gawin!?"





                          
Someone sent a video to my mom this morning. A video that contains all of those rude things i did to Jexie before.
ALL OF THOSE.



                          
Wala akong paki kung sino man ang nag send, basta ang mahalaga sa akin ngayon ay mapakalma si mommy at makapag explain ng maayos.




                          
"If you can do it to your friend, Jexie, ofcourse you can repeat it to other people"


                          
Puro senyas lang ni dad ang natatanggap ko. Senyas na kumalma at hindi sabayan ang galit ni mom. Hindi ko naman talaga sasabayan, never.


                          
"Jexie isn't my friend, mom"

                          
"Edi sana man lang trinato mong tao, Zeo. Kahayupan yong ginawa mo eh. KAHAYUPAN!"



                          
"Love... Please calm down.."
Hindi na namin alam ni daddy ang gagawin namin dahil sa sitwasyon ngayon.



                          
Gusto ko sanang lumapit kaso hindi nila ako hinahayaan.


                          
"Where's my son huh?"
Biglang sabi nila. Sobrang lamig ng boses nila na talaga namang nagpapakaba sa akin.



                          
"Mom, I'm here"
Halos pumiyok pa ako sa pagsabi noon. Natatakot ako.. Sobra



                          
"No.. You're not my son. My son can't do such things!"



                          
Nanubig ang mga mata ko sa mga narinig. Masakit...



                          
Masakit na hindi ako binigyan ng pagkakataong magpaliwanag ng sariling pamilya ko... At lalo na, na parang itinataboy na ata nila ako..




                          
" M-mom.. "
A tear came out into my eyes.


                          
She took away her glance then pointed the door.


                          
"Leave.."


                          
"Zelle, don't do this"



                          
"I'm not talking to you, Josh"




                          
Tuluyan nang lumabas ang pinakatatago kong parte... My weak part.


                          
My tears just began to roll makes me feel so drain.


                          
I wiped them then snuffled.



                          
I look at them for the last time then nodded.



                          
"Zeosh, don't do such impulsive things!" banta ni dad.



                          
"I will leave... Take care mom"


                          
Tumalikod ako at naglakad palabas.





                          
Tuluyon nang bumagsak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. Mga luhang ngayon ko lang nailabas. Mga luhang matagal ko ng inipon.



                          
How cruel you are world...



                          
Pagdating kay mommy, wala talaga akong nagagawa. Hindi ako makapalag, at hindi ako makahindi. Siguro, this is the disadvantage of being a mama's boy 



                          
I look at the door of our home then forced a smile. 




                          
"Sorry lil bro, pero hindi mo ata maaabutan si kuya.." 
Bulong ko nalang sabay patak ng isang mapanakit na luha. 















                          
(A/N: Sorry po ngayon lang, something bad just happen in our house. And nga pala, i think mapapabagal ang pag u-UD ko dito simula sa lunes, October 4, because it was the start of our class. I need to put my 200% effort there pero xyempre habang wala pa, gagawa at gagawa pa ako ng maraming chaps for you. Tska kapag may time din, mag u-UD ako kahit na may class. I hope you can understand and wait for this until ending. Thank you so damn muchhhh!) 






                          
Special Thanks to: Heyochai, thank you ng marami bhe. Dahil sayo, ginaganahan ako mag sulat. Sobrang appreciated ko lahat ng comments mo. Huhuhu. Keep reading❤️