A တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္း၌ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ကဲ့သို႔ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားေနရာမွ လာသည့္ပုံေပၚေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနသည္။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားသည္ ယန္က်င္းဇီ ေခၚလာသည့္ က်န္းဖင္းရွိူ႔ကိုေရာ၊ က်န္းဖင္းရွိူ႔ကို ဆြဲေခၚေနသည့္ ယန္က်င္းဇီကိုေရာ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနၾကသည္။
ယန္က်င္းဇီ၏ အခန္းေဖာ္ ေဟာင္လ်န္သည္ က်န္းဖင္းရွိူ႔အား သိခ်င္စိတ္ျပင္းစြာ ၾကည့္ၿပီး ေမးလာသည္။
" ယန္က်င္းဇီ မင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းရွိတယ္လို႔ ငါ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ "
" မင္း အခု ၾကားဖူးသြားၿပီေလ။ "
ယန္က်င္းဇီ ေျပာလိုက္သည္။
ေဟာင္လ်န္ အသာရယ္လိုက္ကာ " သူၾကည့္ရတာ အရမ္းပိန္တယ္ " ။
" ေအး "
က်န္းဖင္းရွိူ႔သည္ တအား ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနသည္ ဟု ယန္က်င္းဇီ တကယ္ထင္သည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္စီမွ ေငြခ်ဴစားခဲ့သည့္ကိစၥကို ေတြးမိ႐ုံႏွင့္ ယန္က်င္းဇီ အသက္ရႉၾကပ္ခ်င္သလိုျဖစ္လာ၏။ သူ ကိုင္ထားေသာ တုန္ရီေနသည့္လက္ဖဝါးမွာ အသားမာမ်ားတက္ကာ ၾကမ္းေထာ္ေနသည္။ ဤအရာမ်ားအားလုံးသည္ သူ႔အား ပို၍ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေစသည္။
ယန္က်င္းဇီ ေဟာင္လ်န္အားၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
" ေဟာင္လ်န္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနလို႔ ဒီေန႔ မင္းနဲ႔အတူတူ ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ "
" အိုေက ေနာက္မွေတြ႕ၾကတာေပါ့ "
ေဟာင္လ်န္ ၿပဳံးျပၿပီး ကန္တင္းသို႔အရင္ထြက္သြားသည္။
ေဟာင္လ်န္ထြက္သြားသည့္အခါ ယန္က်င္းဇီ က်န္းဖင္းရွိူ႔အား ၾကည့္ၿပီးေမးလာသည္။
" ဖင္းရွိူ႔ မင္း ဘာစားခ်င္လဲ? "
က်န္းဖင္းရွိူ႔ ဘဲကင္အိတ္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ထားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သတၱိတို႔ကို စုစည္းႏိုင္လိုက္သည္။
" အစ္ကိုက်င္းဇီ ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္က ဒီတိုင္း...အစ္ကိုႀကီးကို... တစ္ခုခုေပးခ်င္လို႔ပါ...ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္ၿပီ။ "
