CHAPTER 21

                                    

                                          
Chapter 21






Kai Pov
Nagising ako dahil may narinig akong pagbukas at sara ng pintuan. Hindi ko alam kung madali lang ba akong magising o dahil may hinihintay talaga ako kaya ang bilis kong magising ngayon. Dali-dali kong tinanggal ang kumot sa katawan ko at bumaba sa kama. 






Tiningnan ko ang malaking kama na walang Priam Lacsamana. "Siguro siya na iyong dumating." Munting bulong ko sa sarili ko. Nagsuot ako ng tsinelas pambahay saka lumabas sa silid. Pagkalabas ko dumiretso agad ako sa living area. At doon ay nakita ko si Priam na nakaupo sa sofa at hinihimas ang sintido niya.






Ang puso ko. Hindi ko maipaliwanag ang saya ng puso ko nang makita ko siya ngayon. Akala ko umalis na siya. Akala ko iniwan na niya ako. Bago pa ako natulog kanina ay sinabi ko na sa sarili ko na aaminin ko kay Priam ang totoong nararamdaman ko sa kanya. Kaya lang ngayon na nandidito na siya parang umurong na iyong dila ko. Nasaan na ang tapang ko kagabi. Nasaan na iyong ininsayo kong confession speech. Wala na akong makapang salita galing sa utak ko. Tanging naririnig ko na lang ay ang malakas na kabog sa puso ko at ang panginginig ng kamay ko. Buong sistema ko na ata nanginig ngayon.






Lumunok ako bago tuluyang lumapit kay Priam na ngayon ay hinihimas pa rin ang sintido niya. Sumasakit ba ulo niya? 




"Priam." usal ko saka tumigil sa harapan niya. 




Ang pag-angat ng tingin sa akin ni Priam ay parang naging slow-motion iyon. Napalunok ulit ako nang makita ko ang seryoso niyang mukha at pagod niyang mata. Wala siyang tulog. Nang makita niya ako ay tumihaya siya sa head rest ng sofa at saglit na pumikit. Kinabahan ako lalo nang ang ekspresyon sa mukha ni Priam ay walang pinagbago. 




Pinagkrus niya lang ang braso niya sa harap ng malaki niyang dibdib at seryoso pa rin ang mukha na nakatingin sa akin sa harapan niya. Nakakapanibago ang tingin ni Priam sa akin. Kung dati kapag nakikita niya ako ay ngumingiti siya at sinasalubong ako ng yakap ngayon wala na iyon. Ang pagkukumpara sa dating Priam at Priam na nasa harapan ko ngayon ay nakadagdag sa kaba sa akin. 






Paano ako aamin nito ngayon? Kaya ko ba? Bakit ganito si Priam? Aamin na nga ako ganito pa siya. 




"May sasabihin ka? Kung wala bumalik ka na sa kwarto at matulog." napanga-nga ako dahil sa tono ng pananalita ni Priam. Bakit ang lamig n'on? Bakit ang lamig-lamig niya ngayon? Gusto ko siyang hawakan at kumpirmahin kung si Priam ba talaga itong nasa harapan ko pero natatakot ako. Kinakabahan ako lalo sa kalamigan niya ngayon. Hindi ito ang Priam Lacsamana na nakilala ko sa loob ng dalawang buwan. Hindi ito ang Priam Lacsamana na  nakilala ko. 






Tinikom ko ang bibig ko at hinanap ko ang kulay ginto niyang mata. "Priam... ano... saan ka nanggaling?"




Iniwas niya ang tingin niya sa akin. "Why do you ask kung saan ako nanggaling? Hindi pa ba sapat iyong oras na binigay ko sayo? Kailangan ko pa bang umalis ulit? Aalis ako kung 'yan ang gusto mo." saad niya sa hindi nagbabago ang tono ng boses at ekspresyon sa mukha. 




"Priam." naiirita na ako sa kanya.




"What? Galit ka pa? O, tamang sabihin ko na galit ka na naman dahil nakita mo ako?"




Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang pagluluha sa mata ko. Galit ako. Oo, gusto kong isigaw iyan sa pagmumukha niya ngayon. Galit ako dahil kung bakit ngayon pa na naglakas loob na ako na aminin ko ang totoong nararamdaman ko ay ganito pa siya. Bakit?! Saan ba siya nanggaling at bakit nagkaganito siya?